Ο Ελληνας από την Καρδίτσα που τα έβαλε με τον Μιτ Ρόμνεϊ

Ο ομογενής πολιτικός που επιτέθηκε λίγο πριν από τις αμερικανικές εκλογές στον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο αποκαλώντας τον ηλίθιο, εμμονικό και ρατσιστή, όταν ο Ρόμνεϊ συνέκρινε την εσωτερική δημοσιονομική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα με εκείνη της Ελλάδας,έχει μια ζωή σαν παραμύθι, πυγμή 18χρονου και ψυχή μικρού παιδιού...

Πορτή Καρδίτσας, επιστροφή στη γενέθλια γη. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1942 έρχεται στον κόσμο ο Χρήστος, το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του Κώστα Σπύρου. Εννέα μήνες αργότερα οι Ιταλοί καίνε το χωριό: «Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα καλυβάκι μέσα στο δάσος, απέναντι από το μαντρί του παππού μου.

Θυμάμαι να με έχουν δεμένο για να μην τρώω τα περιττώματα από τις κατσίκες, καθώς και τα γουρουνοτσάρουχα που μας φόραγαν για παπούτσια, αλλά και τα πρώτα μας παιχνίδια, που δεν ήταν άλλα από κάλυκες, και φυσικά την πείνα που σου θέριζε κορμί και μυαλό». Ακολουθεί ο Εμφύλιος, με τον τρόμο, την ένδεια και τον θάνατο να βαδίζουν χέρι-χέρι με τον μικρό Χρήστο. Τα μαθήματα γίνονται μέσα σε ένα εκκλησάκι πάνω σε κόκαλα νεκρών, τα παιδιά τραβούν σκουλήκια από τα αφτιά των συμμαθητών τους και το αμερικανικό συσσίτιο τα κρατά ζωντανά με ψαρόλαδο και μπομπότα.  Δεκαετία του ’50. Τα μετεμφυλιακά χρόνια είναι γεμάτα φτώχεια, πείνα, καμένη γη και ρημαγμένους ανθρώπους. Μοναδικό όνειρο, η φυγή. Η μητέρα του 12χρονου τότε Χρήστου, γεννημένη στην Αμερική, αποφασίζει να πάρει το μεγαλύτερο παιδί, τον Θανάση, και να φύγουν μακριά. Εναν χρόνο αργότερα ακολουθεί και ο πατέρας τους, ενώ ο μικρός Χρήστος μένει πίσω για να φροντίζει τα δύο μικρότερα αδέλφια του και τη γιαγιά, μέχρι να βρεθούν τα ναύλα: «Η ανάγκη δεν έχει ηλικία. Στα 13 μου ήμουν ο άντρας του σπιτιού και όφειλα να προστατέψω τη γιαγιά, τον μικρό Στέλιο και τη Φρειδερίκη». Εναν χρόνο αργότερα ο Χρήστος μπαίνει στο πλοίο «Ολυμπία» για την Αμερική. «Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα δει ποτέ θάλασσα. Μόνο τη γούρνα στο χωριό ήξερα, γεμάτη βατράχια. Αν φοβόμουν; Τι να φοβηθώ; Μεγάλωσα μέσα σε ναρκοπέδια, οβίδες, όπλα, κομμένα κεφάλια και σκελετούς. Για να φοβηθείς πρέπει να έχεις γνωρίσει μια ασφάλεια κι εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν την είχα αντικρίσει ποτέ», λέει χαρακτηριστικά.


 

Στη Νέα Υόρκη, ύστερα από 12 ημέρες ταξίδι, τον παραλαμβάνει ο θείος Ευθύμιος, και την επομένη ταξιδεύει με το λεωφορείο 400 χιλιόμετρα για να συναντήσει γονείς και αδελφό στο Μάντσεστερ του Νιου Χαμσάιρ. Ο Χρήστος αισθάνεται ότι πετάει, ότι ζει ένα παραμύθι στην Αμερική, τη χρυσή γη της επαγγελίας. Η προσγείωση στην πραγματικότητα της Αμερικής των μεταναστών δεν αργεί να ξημερώσει και μια ταμπέλα με την επιγραφή «Δεν σερβίρουμε σκύλους (σ.σ.: μαύρους) και Ελληνες» πυρπολεί το χρυσό του όνειρο: «Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1956 γινόμουν 14 ετών, μεγάλη μέρα για μένα αφού το αμερικανικό υπουργείο Εργασίας μού έδωσε άδεια για να δουλέψω. Το πρωί πήγαινα σ’ ένα σχολείο για καθυστερημένα παιδιά, αφού τα αγγλικά μου ήταν ανύπαρκτα, ύστερα δούλευα λαντζέρης σε ένα ρέστοραν και τα Σάββατα λούστρος. Την επόμενη χρονιά που θα πήγαινα στο Γυμνάσιο έπρεπε να δουλέψω full time για να βοηθήσω τους δικούς μου να φέρουν τα δύο μικρότερα αδέλφια μου στην Αμερική, κι έτσι σταμάτησα το σχολείο κι έπιασα δουλειά σ’ ένα παπουτσίδικο».




Εκεί μπλέκεται με τα συνδικαλιστικά και λίγο καιρό αργότερα έρχεται η πρώτη εκλογή του ως εκπρόσωπος των εργατών. Το 1961 γίνεται Αμερικανός πολίτης και γράφεται μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Η εμπλοκή του με την πολιτική έχει ήδη ξεκινήσει. Το 1962 επιστρέφει για λίγο στην Ελλάδα, ερωτεύεται τη Μαρία, παντρεύονται στην Καλαμάτα, γυρίζουν στην Αμερική και αποκτούν τις δύο κόρες τους, την Αφροδίτη και τη Σταυρούλα. Ο 20χρονος τότε Χρήστος συνεχίζει να δουλεύει στο εργοστάσιο παπουτσιών μέχρι τη στιγμή που καταρρέει... «Κάποια στιγμή αρρώστησα από υπερκόπωση κι ένα βράδυ στο νοσοκομείο ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γυρνούσα ποτέ στο παπουτσίδικο. Μόλις βγήκα από την κλινική πήγα αμέσως στο υπουργείο και ρώτησα τι μπορούσα να κάνω για να πάρω το απολυτήριο του Λυκείου. Ο διευθυντής με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: “Ελληνόπουλο, βλέπω σπίθες στα μάτια σου. Θα σε βοηθήσω και θα έρθεις να δώσεις σ’ εμένα το τεστ και θα σου πω αν είσαι έτοιμος να προχωρήσεις”. Επειτα από 6 μήνες πήρα το απολυτήριο και μετά έκλεισα ένα ραντεβού σε κάποιο πανεπιστήμιο, ζητώντας να μου δώσουν την ευκαιρία να σπουδάσω. Μετά τις βασικές μου σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες έκανα μεταπτυχιακό στην Πολιτική Στρατηγική». Βρισκόμαστε στο 1970 και ο Κρις Σπύρου, εκλέγεται βουλευτής των Δημοκρατικών της Πολιτείας του Νιου Χαμσάιρ.

Η πολιτική άνοδος και η φιλία με τον Κλίντον 

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν το Ελληνόπουλο από την Καρδίτσα αναδεικνύεται σε σημαίνοντα παράγοντα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος: πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος του Νιου Χαμσάιρ, υποψήφιος κυβερνήτης, εκλέκτορας, πρόεδρος των εκλεκτόρων του Μπιλ Κλίντον, σύμβουλος και φίλος των προέδρων των ΗΠΑ, ο άνθρωπος που κατέλαβε τις υψηλότερες θέσεις που έχει κατακτήσει ποτέ στις ΗΠΑ Ελληνας γεννημένος στην Ελλάδα: «Θυμάμαι κάποτε που με ρώτησε κάποιος Αμερικανός πολιτικός αν προέρχομαι από πολιτικό δέντρο. Του απάντησα: “Eγώ είμαι πολιτικός πίθηκος. Στέκομαι στο πολιτικό δέντρο των ΗΠΑ, κοιτάζω αν υπάρχει κάποιο γυμνό κλωνάρι και σκαρφαλώνω. Κι αν υπάρχει άλλος πίθηκος, του ρίχνω κεφαλιά και παίρνω το κλωνάρι του...”». 

Το 1994 αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα για να γνωρίσει την πατρίδα που έχασε. Την ίδια χρονιά έπειτα από ένα ταξίδι στην Ηγουμενίτσα, όπου αντικρίζει ορφανά από τον πόλεμο της Βοσνίας να λιμοκτονούν στους δρόμους της πόλης, παίρνει την πρωτοβουλία να φέρει σε επαφή τις κυβερνήσεις της Σερβίας και των ΗΠΑ, δημιουργώντας προϋποθέσεις για τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που οδηγούν στη συμφωνία ειρήνης του Ντέιτον στο Οχάιο. Λίγο αργότερα εκλέγεται πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης.




Τελευταία κίνησή του, ο πόλεμος που εξαπέλυσε εναντίον του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου Μιτ Ρόμνεϊ. «Οταν τον άκουσα να λέει και να ξαναλέει ότι οι ΗΠΑ θα αγγίξουν την κατάντια της Ελλάδας αν ξαναψηφίσουν Ομπάμα, εξοργίστηκα. Ετσι του έγραψα μια επιστολή η οποία έκανε τον γύρο του κόσμου. “Τι θέλετε να πείτε, κύριε Ρόμνεϊ;” του έγραψα, “ότι οι ηγέτες της Ελλάδας παρέδωσαν το 2008 στον πρόεδρο Ομπάμα μια οικονομικά κατεστραμμένη Αμερική; Κύριε Ρόμνεϊ, σταμάτα να χλευάζεις την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό! Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος της εμμονής σου με την Ελλάδα και τους Ελληνες, πέραν των βασκών ρατσιστικών τάσεών σου”.

Το ότι συνέκρινε τα προβλήματα της Ελλάδας με τη δημοσιονομική πολιτική του Ομπάμα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια πολιτική βλακεία, μια απόλυτη ηλιθιότητα. Και την απόλυτη ηλιθιότητά του την πολέμησα με όποιον τρόπο μπορούσα! Εκανα ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου ώστε ο Ρόμνεϊ να μην πάρει ούτε μία ψήφο από εμάς τους Ελληνοαμερικανούς!» τονίζει ο Κρις Σπύρου. Οσο για την άποψή του για το μέλλον της χώρας μας; «Η Ελλάδα θα σωθεί 100%, αρκεί οι συμπατριώτες μου να συνειδητοποιήσουν ότι όταν τρως πρέπει να πληρώσεις και τον λογαριασμό και πως είναι καλύτερα να κοιμάσαι νηστικός παρά χρεωμένος. Οσο για μένα, θέλω να βοηθήσω την Ελλάδα με όποιον τρόπο μπορώ γιατί δεν κουράστηκα. Είμαι ακόμη νέος, προικισμένος με τη μεγαλύτερη διαθήκη που μπορεί να αφήσει ένας πατέρας στο παιδί του: το μυαλό...».