Οι υποψήφιοι πολιτευτές και η σημαντική προσφορά τους στον λαό

Έχετε αλήθεια βιώσει μια τέτοια επίσκεψη από κοντά; Έζησα πριν αρκετά χρόνια αξιολάτρευτες τέτοιες σκηνές σε μια κεντρική γειτονιά της όμορφης Αστυπάλαιας, κορύφωμα της οποίας ήταν η τόσο θερμή χειραψία μου με έναν υποψήφιο στο καφενείο –με τη γυναίκα μου όταν άκουσε ποιανού κόμματος είναι να με κλωτσάει κάτω από το τραπέζι!

Ελάτε να ζήσετε και εσείς τέτοιες σκηνές του 1936 για να διαπιστώσετε ότι, τελικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει τόσες δεκαετίες που πέρασαν:
Ένας υποψήφιος δεν υπόσχεται μόνον την ευδαιμονία του λαού, τον χρυσό αιώνα που θα ακολουθήσει και τελικά... τον παράδεισο. Αυτά βρίσκονται στο πρόγραμμα κάθε κόμματος και θεωρούνται, ως γνωστόν, στερεότυπα.

Κανένας πολιτικός άνδρας δεν υποσχέθηκε ποτέ την Κόλαση. Όλοι ομιλούν περί Παραδείσου μέχρι της ημέρας της ψηφοφορίας. Μετά την ψηφοφορία και αφού κλείσουν όλα τα εκλογικά κέντρα κλείνουν τις πύλες τους και οι διάφοροι Παράδεισοι...
Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού, του συνηθισμένου άλλωστε, ρόλου του υποψηφίου.

Υπάρχει ένας άλλος ρόλος του, πιο σημαντικός και ωφέλιμος, ο οποίος, εάν δεν προσφέρει τον Παράδεισο στον τόπο, τον προσφέρει απλόχερα στον καθένα χωριστά.

Με αυτόν τον ρόλο του ο υποψήφιος γίνεται σπουδαίος παράγοντας υγείας και ευτυχίας.

Εάν προσέξετε, αυτές τις μέρες, τους ανθρώπους που έχουν μία ψήφο, θα διαπιστώσετε ότι το πρόσωπό τους φωτίζεται από μία χαρά, ότι ακτινοβολεί από μία αισιοδοξία. Την χαρά αυτή, την αισιοδοξία αυτή, την οφείλουν στον υποψήφιο που συνάντησαν καθοδόν ή δέχθηκαν στο μαγαζί τους, και από τον οποίον άκουσαν τους πιο ενθαρρυντικούς και τους πιο επαινετικούς λόγους.
Ο υποψήφιος τους βρήκε ωραίους, ζωηρούς, γεμάτους υγεία και σφρίγος. Μερικούς μάλιστα τους έφτυσε για να μη τους βασκάνει...
-Φτου να μη βασκαθείς, κυρ Αναξίμανδρε! Σαν 18 χρονών παιδί είσαι. Μπράβο!
Και ο κυρ Αναξίμανδρος, ο οποίος ήταν, ως την στιγμή εκείνη, γεμάτος απαισιοδοξία για την υγεία του, αναθάρρησε και ανέπνευσε...
Πώς να μη δώσει τώρα όχι έναν αλλά 10 σταυρούς στον άνθρωπο, που του έδωσε τέτοιο κουράγιο!
Είναι ή δεν είναι λοιπόν παράγοντας υγείας ο διαχυτικός και ενθουσιασμένος αυτός άνθρωπος που τρέχει στο δρόμο και μοιράζει μειδιάματα και σφίγγει χέρια και χαϊδεύει πλάτες;
Ποιος άλλος σας ανακαλύπτει προτερήματα, τα οποία δεν έχετε, χάρες τις οποίες ούτε στον ύπνο σας είδατε, λεβεντιές και νιάτα;


Τον είδα προχθές να εισορμά σε ένα καφενείο. Συνέθλιψε το χέρι του καταστηματάρχη, ενός ισχνού και ωχρού ανθρώπου με κυρτωμένο σώμα, τον οποίον αποκάλεσε «λεβέντη», έπειτα αγκάλιασε δύο-τρείς από τους θαμώνες και φίλησε έναν άλλο.
-Γεια σου, Νίκο μου, τι γίνεσαι, βρε παλιόπαιδο;... Όλο ομορφιές μου είσαι...

Το παλιόπαιδο με τις ομορφιές ήταν ένας εξηντάρης απόστρατος ναυτικός με στραβή μύτη.
Έπειτα, αφού έλαβε την υπόσχεση 20 σταυρών, επανήλθε στο πεζοδρόμιο, μοίρασε χαιρετισμούς και χαμόγελα, και επέβη ενός ταξί.
Δέκα άνθρωποι σε μια στιγμή άλλαξαν όψη. Ο λεβέντης (!) καταστηματάρχης τέντωσε το κυρτό σώμα του και άρχισε να σιγοτραγουδάει, ο «καπετάνιος» με τη στραβή μύτη έστριψε το μουστάκι του, και οι ρέστοι διέταξαν από ένα κονιάκ.
Χαρά και αισιοδοξία γέμισε το καφενείο.

Ιδού λοιπόν η μεγάλη, η σημαντική υπηρεσία που προσφέρουν στον λαό οι υποψήφιοι. Και θα ήταν ευτύχημα, και γι’ αυτούς και για τον τόπο, εάν έμεναν πάντοτε υποψήφιοι...
(βασισμένο σε παρατηρήσεις του Τίμου Μωραϊτίνη στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 1936, από το βιβλίο μου ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ, εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, 2019)



Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς