Μεγαλύτερη τιμωρία από αυτήν δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Απορώ, μάλιστα, γιατί τα δικαστήρια καταδικάζουν τους κακούργους και τους διαρρήκτες σε πέντε χρόνια φυλακή, και όχι σε πέντε χρόνια πολυκατοικία!
-Ομολογείς, κατηγορούμενε, ότι αποπειράθηκες να δολοφονήσεις τη θεία σου, με σκοπό να την ληστέψεις;
-Μάλιστα κ. Πρόεδρε.
-Δέκα χρόνια πολυκατοικία!
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο συνήγορος του κατηγορουμένου θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μετριάσει την ποινή του πελάτη του.
-Μην είστε τόσο αυστηρός κ. Πρόεδρε. Σκεφτείτε ότι είμεθα προστάτες οικογενείας. Λάβετε υπόψη ότι ποτέ άλλοτε δεν δώσαμε αφορμή. Το παρελθόν μας είναι λευκό και άσπιλο. Μη μας βάζετε σε πολυκατοικία κ. Πρόεδρε. Βάλτε μας τουλάχιστον φυλακή!
Έχω την εντύπωση πως οι κ. κ. Δικασταί δεν καταδικάζουν τους παντός είδους κακοποιούς σε πολυκατοίκηση από καθαρή φιλανθρωπία...
Το να κάτσεις πέντε χρόνια φυλακή, δεν είναι και ευχάριστο, αλλά όταν λήξει η ποινή σου και βγεις, είσαι πλέον σίγουρος πως ¨όλα τελειώσανε¨.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την πολυκατοικία. Το να κάτσεις πέντε χρόνια σε πολυκατοικία σημαίνει ότι θα βγεις οπωσδήποτε τρελός!
Και αλήθεια, πώς να μη τρελαθεί κανείς σε αυτά τα σαρδελοκούτια που λέγονται δωμάτια, και που το μήκος τους δεν σου επιτρέπει, όχι να ξαπλώσεις αλλά και να σταθείς! Οφείλεις να γδύνεσαι στη σάλα, και να ντύνεσαι στο χολ, γιατί στη κρεβατοκάμαρα δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες πολυτέλειες.
Για να φτάσει κανείς στο κρεβάτι του, πρέπει, απαραιτήτως, να σκαρφαλώσει στη ντουλάπα και να πηδήσει με προσοχή!
***
Τρομερό πράγμα, τέλος πάντων, η πολυκατοικία! Οφείλεις να υφίστασαι αδιαμαρτύρητα τον τενόρο του πέμπτου πατώματος, τη πριμαντόνα του ρετιρέ, το ραδιόφωνο του διπλανού σου, την ολονύκτια ονομαστική γιορτή του διαμένοντος εις το επάνω πάτωμα, και την παραφροσύνη της παράξενης γηραιάς κυρίας, που κάθεται κάτω ακριβώς από εσένα, και που εννοεί να σου στέλνει κάθε πέντε λεπτά τον θυρωρό:
-Κύριε Δημητράκη.
-Τι τρέχει, παιδί μου;
-Η κυρία Κλωτσοπούλου του δευτέρου πατώματος διαμαρτύρεται.
-Για τι πράγμα, πάλι;
-Περπατάτε, λέει
-Φυσικά και περπατάω.
-Πήγατε από την κρεβατοκάμαρα στο λουτρό περπατώντας!
-Αμ’ πως ήθελε να πάω; Με αεροπλάνο;
-Ναι, αλλά λέει ότι είναι νευρασθενικιά, και την πειράζει όταν περπατάτε...
-Και τι θέλει να κάνω; τέλος πάντων!
-Να μη περπατάτε!
-Τι έκανε λέει; Να μη περπατάω; μα είναι στα καλά της η χριστιανή;
-Όχι. Είναι νευρασθενής!
-Και τι φταίω εγώ, αν είναι τρελή η γυναίκα; Ας μπει σε καμιά κλινική να γίνει καλά... Ας στήσει κανένα τσαντίρι στην Πάρνηθα, να βρει την ησυχία της. Με τέτοιο σόι τρέλα, σε πολυκατοικία ήρθε να κάτσει η ευλογημένη; Έλα Χριστέ και Παναγιά!
***
Σιγά-σιγά όμως, θα αποκτήσετε και εσείς την νευρασθένεια της κυρίας του δευτέρου πατώματος... Όλα θα αρχίσουν να σας ενοχλούν. Ακόμα και οι αναπνοές των συνοίκων σας. Θα μπήζετε και εσείς υστερικές κραυγές. Θα παραπονιέστε στους πάντες για τα πάντα! Και δεν θα είναι καθόλου απίθανο, να φτάσετε σε τέτοιο σημείο παραφροσύνης, ώστε μια ωραία ημέρα να εμφανισθείτε στην Πλατεία του Συντάγματος με... χλαμύδα!
(βασισμένο σε χρονογράφημα του Αλέκου Σακελλάριου για την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, 1939)
Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
