Οι 10+1 αθλητικές αντιθέσεις της χρονιάς που φεύγει

Το 2010 έμοιαζε για πολλούς με... δίσεκτο έτος και, σίγουρα, δεν ήταν και από τις καλύτερες χρονιές που θα μπορούσε να έχει ζήσει κανείς... Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στον αθλητισμό: υπάρχουν πολλές στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσουμε και να τις δούμε να επαναλαμβάνονται στο... πολλαπλάσιο και τη νέα χρονιά, υπάρχουν όμως και εξίσου πολλές εικόνες και γεγονότα που θα θέλαμε να μην ξαναδούμε, ιδιαίτερα όσον αφορά στον ελληνικό αθλητισμό.

Εν όψει του 2011 λοιπόν, ιδού τι κρατάμε ως πολύτιμο αγαθό και εφόδιο από την 1η Ιανουαρίου και ζητάμε από τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει μέσα από το σακούλι του, αλλά και τι θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας, οριστικά και αμετάκλητα...

1. Κρατάμε... το νέο «ισχυρό άντρα» του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη και την προσπάθειά του, σε συνδυασμό και με τη φιλία του με τον Νίκο Πατέρα του Παναθηναϊκού, να φέρει νέα ήθη και έθιμα στο ταλαιπωρημένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το νέο μεγάλο αστέρι της Super League, που ακούει στο όνομα Κέβιν Μιραλάς. Τον Ερνέστο Βαλβέρδε, που, με το ήθος και την αξία του, κοσμεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον Φετφατζίδη, ή «Έλληνα Μέσι», που δείχνει να έχει λαμπρό μέλλον, εφόσον τα μυαλά του μείνουν κάτω από τα μαλλιά του...
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ντουντού. Κούρασε και κουράστηκε...

2. Κρατάμε... την ιστορική αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του Παναθηναϊκού. Τον παθιασμένο μαχητή και αρχηγό, πλέον, Τζιμπρίλ Σισέ.
Αφήνουμε πίσω μας... τις διοικητικές παλινωδίες που μαστίζουν τους «πράσινους» λίγο πριν φύγει το 2010. Τον Σίντνεϊ Γκοβού, που έγινε «ανέκδοτο» για τις εξωγηπεδικές του δραστηριότητες. Τον «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», Γιώργο Καραγκούνη. Τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, που, καιρός ήταν πια, έχει «κλατάρει»...

3. Κρατάμε... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως σέντερ φορ, να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: να σκοράρει. Τον Μανόλο Χιμένεθ, για τους ίδιους λόγους που επικαλεστήκαμε και στην περίπτωση Βαλβέρδε.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως... δεξί χαφ, να βολοδέρνει εκτός περιοχής. Την παρατεταμένη διοικητική αβεβαιότητα και το «ταμείον, που είναι... πάντα μείον» στην ΑΕΚ. Τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

4. Κρατάμε... τον ανεβασμένο ΠΑΟΚ, που δείχνει συχνά-πυκνά ότι έχει τα φόντα να μπει και πάλι «σφήνα» ανάμεσα στους τρεις του πρώην ΠΟΚ.
Αφήνουμε πίσω μας... την «τρικυμία» στον πάγκο της ομάδας της Θεσσαλονίκης με τις συνεχείς αλλαγές προπονητών (Δερμιτζάκης αντί Μπερέτα, Χάβος αντί Δερμιτζάκη και έχει ο Θεός...) και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην απόδοση των παικτών της, που αποτελούν «τροχοπέδη» στην προσπάθεια να γίνει το βήμα παραπάνω.

5. Κρατάμε... τον Άρη που είδαμε στο Europa League.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Άρη του ελληνικού πρωταθλήματος.

6. Κρατάμε... την αναγεννημένη Ξάνθη, τη δυνατή Καβάλα, τον πάντα υπολογίσιμο Εργοτέλη, το φιλόδοξο Ατρόμητο και τον... σαν έτοιμο από καιρό «νεοφώτιστο», Ολυμπιακό Βόλου.
Αφήνουμε πίσω μας... παραδοσιακές δυνάμεις, όπως τη Λάρισα που «χαροπαλεύει» και τον Πανιώνιο της φθοράς και της αφθαρσίας...

7. Κρατάμε... την Εθνική ομάδα που φτιάχνει ο Φερνάντο Σάντος. Αποπνέει υγεία και μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά... Τον ίδιο τον Πορτογάλο τεχνικό, που έχει σαφές πλάνο και όραμα για την ανασυγκρότηση και την παραγωγική διαδικασία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί να το υλοποιήσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τις οικειοθελείς, αλλά ανεξήγητες αποχωρήσεις μελών του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όπως ο Γκέκας, ο Κυργιάκος, ο Αμανατίδης... Το «γιατί», πέρα από κάποιες «διαρροές» και «μισόλογα», δεν το μάθαμε ποτέ...

8. Κρατάμε... τη «διαστημική» Μπαρτσελόνα, που αναγκάζει ακόμα και τους φανατικότερους πολέμιούς της να υποκλιθούν στο μεγαλείο της... Είναι πια πιο βέβαιο από ποτέ ότι αυτή είναι η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών... την Ίντερ και τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζοζέ Μουρίνιο... την υπέροχη Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ... τα «πιτσιρίκια» της Άρσεναλ και την πάντα μεγάλη, όσο και αν αποδυναμωθεί, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία, επίσης...
Αφήνουμε πίσω μας... την Ίντερ του Ράφα Μπενίτεθ (καλά, εσύ έφυγες νωρίς)... Την παραπαίουσα Λίβερπουλ... Την κουρασμένη Τσέλσι... Τη βαριεστημένη Μπάγερν Μονάχου και τη Μίλαν των «κουρασμένων παλικαριών» -πλην Ιμπραΐμοβιτς. Την «ηττοπαθή» Ολλανδία του ενός ακόμα (έφτασε τους τρεις, αισίως) χαμένου τελικού σε Μουντιάλ...

9. Κρατάμε... την αέναη και «αιώνια» κόντρα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που συντηρεί το -όποιο- ενδιαφέρον για το ελληνικό μπάσκετ... Την ελπίδα ότι, μετά το «κάζο» του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, η Εθνική μας ομάδα δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά, αλλά μόνο να σηκώσει ανάστημα και να επιστρέψει στις υψηλές πτήσεις, όπως μας έχει συνηθίσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τα επεισόδια, τις εκκενώσεις γηπέδων και τις άδειες κερκίδες της ελληνικής Α1... Την Εθνική του Καζλάουσκας... Το πικρό «ρέκβιεμ» του Δημήτρη Διαμαντίδη με τη «γαλανόλευκη» στο στήθος.

10. Κρατάμε... τους πρωταθλητές Λέικερς, τους αναγεννημένους «λεβεντόγερους» των Σέλτικς, το νέο ενδιαφέρον που δίνει στο ΝΒΑ η «Αγία Τριάδα» των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος στο Μαϊάμι, καθώς και η αφύπνιση παραδοσιακών δυνάμεων, όπως οι Σικάγο Μπουλς και οι Νιου Γιορκ Νικς.
Αφήνουμε πίσω μας... τους γίγαντες με «πήλινα» πόδια, Γιάο Μινγκ και Γκρεγκ Όντεν... Κρίμα το μπόι τους.

11. Όσον αφορά, τέλος, στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, κρατάμε όλες τις επιτυχίες των αθλητών μας στα λεγόμενα «μικρά» αθλήματα και, σίγουρα, αφήνουμε πίσω μας την αδιαφορία της ελληνικής Πολιτείας γι' αυτά τα παιδιά... Αν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν έστω τα προς το ζην, τότε πώς μπορούμε να τους ζητάμε να συνεχίσουν να μας φέρνουν μετάλλια και διακρίσεις;

Καλή χρονιά!