Γιώργος Χελάκης για Εθνική: «Όταν ο Σκίμπε «αφοπλίζει» την ομάδα του…»

Δουλειά του προπονητή όταν μάλιστα βρίσκεται στην Εθνική Ομάδα, είναι να παίρνει αποτελέσματα. Κανείς δεν προσλαμβάνει προπονητή σε αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα για κερδίσει τον θαυμασμό. Για να διακριθεί στις μεγάλες διοργανώσεις τον παίρνει και τον (χρυσο)πληρώνει. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο σε επίπεδο Εθνικών Ομάδων και μεγάλων διοργανώσεων, μόνο η Εθνική Βραζιλίας του 1982-1986 που έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο σε δυο Μουντιάλ και δεν πήρε τίποτα, μνημονεύεται ακόμα. Δεν βάζω μέσα την Ολλανδία γιατί αυτή τουλάχιστον πήγε στους τελικού των Μουντιάλ το 1974 και το 1978 και τους έχασε. Οι εντυπωσιακοί Βραζιλιάνοι του Σώκρατες και του Ζίκο δεν πήγαν πουθενά. Κατά συνέπεια η νίκη με το γλίσχρο 1-0 επί των αδύναμων Εσθονών είναι το σωστό αποτέλεσμα και ως εκ τούτου κάθε κριτική κινδυνεύει να χαθεί κάτω από το νικηφόρο αποτέλεσμα. Αν όμως, η δουλειά των προπονητών είναι οι νίκες, των δημοσιογράφων διαφέρει. Στην προκειμένη περίπτωση, η κριτική μετά από νίκη είναι πιο δύσκολη γιατί γίνεται λιγότερο αποδεκτή.

Μια ομάδα από το παρελθόν…
Η Εθνική Ομάδα με την καθοδήγηση του Μίκαελ Σκίμπε δεν κατάφερε να πείσει ότι έκανε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με όσα ξέραμε για αυτή μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να προκριθούμε στα τελικά του Μουντιάλ της Ρωσίας. Τότε, εκτιμήσαμε πως η Ομάδα μετά την ταλαιπωρία επί Ρανιέρι και Μαρκαριάν, βρίσκεται σε δρόμο ανάκαμψης και ότι η παραμονή του Σκίμπε στον πάγκο της θα σήμαινε πως θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο βελτιώνοντας την αγωνιστική εικόνα της. Στο παιχνίδι με την Εσθονία στο Ταλίν δεν υπήρξε επιβεβαίωση. Ο κόουτς είχε στην διάθεσή του όλους τους φορμαρισμένους παίκτες που αγωνίζονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ειδικά οι μεσοεπιθετικοί ήταν όλοι του σε εξαιρετική κατάσταση όπως μαρτυρούσαν οι εμφανίσεις τους με τα χρώματα των ομάδων που αγωνίζονται στο εξωτερικό και οι εμφανίσεις τους με τις ελληνικές ομάδες που έπαιζαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αντί λοιπόν να παρακολουθήσουμε μια επιθετική και φιλόδοξη ομάδα απέναντι σε μια καταφανώς υποδεέστερη, είδαμε και πάλι μια ομάδα από το παρελθόν. Συντηρητικά στημένη από τον προπονητή της και σε απόλυτη ετοιμότητα να παραδώσει μέτρα στο γήπεδο και πρωτοβουλία των κινήσεων μόλις πέτυχε το γκολ. Από το ημίωρο και μετά η ομάδα σαν αν αντιμετώπιζε κάποιο ποδοσφαιρικό μεγαθήριο, έχασε μέτρα στο γήπεδο και βρέθηκε να αμύνεται προ ενός αντιπάλου που είναι ζήτημα αν κατάφερε να «σταυρώσει» τρεις οργανωμένες επιθέσεις. Ηταν από προβληματικό ως εκνευριστικό να παρακολουθείς μια Εθνική Ομάδα να αμύνεται απέναντι σε μια ομάδα που δεν κατόρθωνε να επιτεθεί. Και ήταν σχεδόν οδυνηρό να διαπιστώνεις πως αρκούσε μια ατομική ενέργεια του Φορτούνη ώστε η ομάδα αυτή να βρεθεί εκτεθειμένη αμυντικά. Αντί λοιπόν να σπεκουλάρει ο κόουτς πάνω στις εμφανείς αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου αρκέστηκε να παρακολουθεί την ομάδα του να περιφρουρεί το τέρμα της. Πρόκειται για ένα αφοπλισμό που επιφύλαξε ο προπονητής στους ποδοσφαιριστές του.

Τέσσερα «δεκάρια» κανένας επιθετικός!
Όταν τραυματίστηκε ο Μήτρογλου, ο Σκίμπε αντί να βάλει στην θέση του ένα καθαρόαιμο επιθετικό ( τον Κουλούρη ή τον Δώνη) προτίμησε να βάλει τον Μπακασέτα ώστε να καταγραφεί το εξής ποδοσφαιρικό παράδοξο: Η Εθνική μας έπαιζε με τρεις παίκτες στην επίθεση χωρίς κανένας από αυτούς να είναι σέντερ φορ και εξτρέμ. Αν ο κόουτς ήθελε να προκαλέσει έτσι το ενδιαφέρον της παγκόσμιας προπονητικής κοινότητας τι κατάφερε! Δεν υπάρχει περίπτωση τεχνικού που η ομάδα του να αντιμετωπίζει καταφανώς κατώτερο αντίπαλο και να παίζει με τέσσερα «δεκάρια» χωρίς σέντερ φορ και εξτρέμ! Στο έκπληκτο αναγνώστη που ίσως θεωρήσει υπερβολική την κριτική, είναι επιβεβλημένο να θυμίσω πως πριν από δυο χρόνια είχαμε νικήσει την Εσθονία στο ίδιο γήπεδο με 2-0 ενώ στην έδρα μας δεν μπορέσαμε καν να πάρουμε τη νίκη μένοντας στην λευκή ισοπαλία. Η αδυναμία της Εθνικής να παίξει ποδόσφαιρο δημιουργία ς και να κυριαρχήσει επί ασθενέστερου αντιπάλου ήταν τότε το μεγάλο πρόβλημα. Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάστηκε πάλι στο Ταλίν. Πρόοδος καμιά. Κι όμως χαρισματικοί παίκτες όπως ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος και ο Τάσος Δώνης που διακρίνονται ιδιαίτερα με τις ομάδες τους, τον Ολυμπιακό και την Στουτγκάρδη έμειναν να βλέπουν τον αγώνα από τον πάγκο. Αντί για αυτούς ο χαρισματικός Πέλκας που κάνει θαυμάσια πράγματα φέτος με τον ΠΑΟΚ ως οργανωτής πίσω από τον Πρίγιοβιτς έπαιζε έξω από τα νερά του υποδυόμενος τον αριστερό εξτρέμ και ο Μάνταλος , κλασσικός οργανωτής κι αυτός έμενε εξόριστος πάνω στην δεξιά γραμμή του γηπέδου.

Ο Φορτούνης σώζει…
Ο Σκίμπε αφόπλισε μόνος την ομάδα του. Θα μπορούσε να νικήσει κανείς για μια επιλογή που δεν βγήκε. Δεν είναι έτσι. Πρόκειται για πάγια τακτική που δεν δικαιώνεται αλλά την συνεχίζει. Ας ελπίσουμε ότι προσεχή Τρίτη απέναντι στην πιο δυνατή ομάδα της Ουγγαρίας θα την διαφοροποιήσει. Κυρίως ας ελπίσουμε ότι θα είναι υγιής ο Μήτρογλου διότι διαφορετικά ο κόουτς είναι ικανός να παρατάξει απλό την αρχή της ομάδα του όχι μόνο χωρίς εξτρέμ αλλά και χωρίς σέντερ φορ. Ισως, είναι σίγουρος ότι ο Φορτούνης -που είναι σε περίοδο φόρμας- θα πετύχει γκολ που θα του δώσει το αποτέλεσμα και θα του επιτρέψει να αδιαφορήσει για την κριτική που του γίνεται…