Ο Γκόρντον Χέιγουορντ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ: Έτσι έζησα τον τραυματισμό μου!

Η στιγμή του τραυματισμού του είναι μία από τις πιο σοκαριστικές στην ιστορία του ΝΒΑ. Η μετάβαση από την ευτυχία της σπουδαίας μετακίνησης στη δυστυχία που συνοδεύει ένα κρεβάτι νοσοκομείου ήταν πολύ απότομη.

Για την ακρίβεια χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα. Μία φάση που έχει επαναληφθεί δεκάδες φορές, ένα συνηθισμένο άλμα, μία άσχημη προσγείωση και… εκκωφαντική σιωπή.

Ο Γκόρντον Χέιγουορντ λίγες ημέρες μετά την αποφράδα βραδιά στο Κλίβελαντ βρίσκει τη δύναμη και εξιστορεί όλα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Η στιγμή της πτώσης, η πτήση προς τη Βοστώνη, οι συζητήσεις με τους ιατρούς και ο μακρύς δρόμος της επιστροφής στην δράση.
Αναλυτικά το blog του Γκόρντον Χέιγουορντ

Είχα επαναλάβει αυτή τη φάση αμέτρητες φορές.

Την περασμένη σεζόν με τους Τζαζ ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές. Θα γινόμουν ο παραλήπτης μίας τέτοιας πάσας τουλάχιστον μια φορά σε κάθε παιχνίδι. Αυτή τη φορά ήταν ένα σχεδιασμένο σύστημα στο οποίο είχα δύο επιλογές: Να κινηθώ προς τη μπάλα ή στην πλάτη του αμυντικού.

Από αυτά που μπορώ να θυμηθώ, έκανα προσποίηση στον Κρόουντερ έτσι ώστε να μπορώ να τρέξω στην πλάτη του και να είμαι ένα βήμα μπροστά όταν ο Ίρβινγκ θα πετούσε τη μπάλα. Πήδηξα και εκείνη τη στιγμή είδα τον Λεμπρόν να έρχεται από την άλλη μεριά. Είχα έναν παίκτη πίσω μου, έναν μπροστά μου και όλοι μας προσπαθούσαμε να φτάσουμε τη μπάλα.

Οι φορές που έχω χάσει την ισορροπία μου στον αέρα είναι πάρα πολλές. Κάποιες από αυτές προσγειώθηκα πολύ άσχημα στο έδαφος. Σχεδόν σε όλες όμως ήμουν καλά και σηκωνόμουν αμέσως. Ακόμα και αυτή τη φορά δεν ένιωσα τίποτα διαφορετικό όσο ήμουν στον αέρα. Θέλω να πω πως – υπάρχει μία στιγμή όσο είσαι στον αέρα και χάνεις τον έλεγχο που μέσα σου λες “ωχ θα προσγειωθώ πολύ άσχημα” – Αλλά τις περισσότερες φορές μπορείς να ελέγξεις το κορμί σου έτσι ώστε να πέσεις ίσια και να μην χτυπήσεις τόσο άσχημα. Αυτή τη φορά το πόδι μου έμεινε κάτω.

Κατευθείαν κατάλαβα πως κάτι είχε πάει λάθος, αλλά δεν ένιωσα φρικτό πόνο. Γύρισα και είδα το πόδι μου. Βρισκόταν στην ανάποδη πλευρά και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως “Αυτό δεν είναι καλό. Κάτι έχει πάει εντελώς λάθος εδώ”. Πανικοβλήθηκα και έκανα νόημα στον διαιτητή πως πρέπει να σταματήσει τον αγώνα. Ακόμα, δεν είχα νιώσει έντονο πόνο.

Μέχρι που ξαφνικά…

Ήταν σαν το μυαλό μου να κατάλαβε τι συνέβη, σαν να με πυροβόλησαν. Οι ιατροί έτρεξαν πάνω μου μέσα σε ελάχιστο χρόνο αλλά αυτά τα τρία δευτερόλεπτα, αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα, θυμάμαι να κάθομαι εκεί να κοιτάω το πόδι μου και όλο αυτό να μοιάζει με μία αιωνιότητα. Ο ιατρός των Καβαλίερς με κράτησε δυνατά και μου εξήγησε πως θέλουν να επαναφέρουν τον αστράγαλο στη θέση του. Τον έσφιξα και τη στιγμή που το έκαναν ένιωσα τον μεγαλύτερο πόνο που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου.

Σε εκείνο το σημείο το ιατρικό προσωπικό με τοποθέτησε πάνω στο φορείο. Το πόδι μου με έκανε να υποφέρω και το μυαλό μου ήταν χαμένο. Θυμάμαι τον Λεμπρόν να πλησιάζει. Ξέρω πως μίλησα με τον Καϊρί και διάφορους συμπαίκτες και προπονητές μου. Όλοι τους ευχόντουσαν και έστελναν τις προσευχές τους, νομίζω. Όλα ήταν θολά. Όταν αποχωρούσα από το γήπεδο ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τα πρώτα συναισθήματα. Σκέφτηκαν πως όλα τελείωσαν. Δούλεψα σκληρά, πήρα το συμβόλαιο σε μία καινούρια ομάδα και τώρα συνέβη αυτό.

Τι σημαίνει αυτός ο τραυματισμός; Θα καταφέρω να παίξω ξανά μπάσκετ; Θα επιστρέψω; Τελείωσε η καριέρα μου; Ποια είναι η επόμενη ημέρα;
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΟΚ

Αναμενόταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ.

Πρεμιέρα. Όλοι το ζούσαν με αγωνία. Το ΝΒΑ άρχιζε ξανά. Ο Κάιρι επέστρεφε στο Κλίβελαντ. Κάποιοι τον αποδοκίμαζαν, κάποιοι τον αποθέωναν. Ένιωθα πως είναι ένα σπουδαίο παιχνίδι, απέναντι στους Καβς του Λεμπρόν, και εγώ ήμουν μέρος μιας μεγάλης έχθρας. Ήμουν πιο ενθουσιασμένος από ποτέ, έτοιμος για το ξεκίνημα της νέας σεζόν.

Όμως τώρα, αντί να βρίσκομαι στο παιχνίδι που ήταν το θέμα συζήτησης όλο το καλοκαίρι, ήμουν σε ένα δωμάτιο για ακτινογραφίες. Ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε ήταν ο Αϊζάια Τόμας. Είχε τρέξει στα αποδυτήρια μαζί μου. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ακριβώς τα λόγια του αλλά γνωρίζω πως προσευχόταν ακριβώς δίπλα μου. Ήταν εκεί μαζί μου. Έμαθα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι.

Όταν οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν οι ιατροί μου είπαν: “Κοίτα Γκόρντον, έχεις σπάσει τον αστράγαλο σου. Θα πρέπει να κάνουμε κάποια τηλέφωνα για να δούμε τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις”. Εκείνη τη στιγμή το πλάνο έλεγε πως θα επιστρέψω στη Βοστώνη μαζί με την ομάδα και θα πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο για τις τελικές αποφάσεις.”

Η γυναίκα μου Ρόμπιν είχε πάρει ήδη τηλέφωνο αλλά δεν της είχα μιλήσει. Την ενημέρωναν συνεχώς από τη στιγμή που τραυματίστηκα. Τελικά κατάφερα να της μιλήσω και εγώ. Μου έλεγε ξανά και ξανά: “Λυπάμαι πάρα πολύ. Μακάρι να ήμουν εκεί να σε βοηθήσω. Μακάρι να μπορούσα να απαλύνω τον πόνο. Τι θέλεις να κάνω; Όλα θα πάνε καλά. Ο Θεός έχει πλάνο”.

Στη συνέχεια με μετέφεραν με το καροτσάκι στα αποδυτήρια όπου περίμενα να τελειώσει ο αγώνας.

Κανείς αγώνας στο παρελθόν δεν είχε διαρκέσει τόσο πολύ. Όλοι προσπαθούσαν να μου συμπαρασταθούν και να με πείσουν πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω πως όλοι τους είχαν καλές προθέσεις αλλά το μόνο που ένιωθα ήταν άγχος και ο φόβος. Ευχόμουν να υπάρχει έστω και ένα πράγμα που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, που θα γιάτρευε το πρόβλημα δια μαγείας. Οι σκέψεις μου γινόντουσαν όλο και χειρότερες.

Έλεγα συνεχώς πως ο αστράγαλος μου διαλύθηκε. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει καλά. Πως ακόμα και αν γίνει καλά δεν θα είναι όπως πρέπει.

Μόλις ολοκληρώθηκε ο αγώνας μεταφέρθηκα με το ασθενοφόρο στο αεροπλάνο της ομάδας. Το πόδι μου βρισκόταν μέσα σε μία ειδική κατασκευή για να παραμείνει σταθερό κατά τη διάρκεια της πτήσης. Είχα πάρει κάποια χάπια αλλά δεν ήταν τόσο δυνατά. Επομένως, το πόδι μου πονούσε πολύ με την κατάσταση να μην αλλάζει μέχρι που φτάσαμε στο νοσοκομείο της Βοστώνης.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο να με μετακινήσουν εντός του αεροπλάνου. Βρισκόμουν πάνω στο φορείο και έπρεπε να περάσουμε δύο σκάλες. Συνολικά 4 άτομα με κουβάλησαν και ένα από αυτά τα άτομα ήταν ο κόουτς Στίβενς. Υπήρχαν περίπου άλλα 25 άτομα που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν αλλά εκείνος ήθελε να είναι πάση θυσία ένας από αυτούς. Τέτοιος άνθρωπος είναι…

Οι γονείς μου βρισκόντουσαν στο παιχνίδι και πέταξαν μαζί μου. Η μητέρα μου καθόταν δίπλα μου, ο πατέρας μου απέναντι. Οι προπονητές, Αρτ Χορν και Μπράιν Ντόλαν, ήταν εκεί για να με βοηθήσουν. Έβαλαν μπροστά μου ένα τραπέζι για να έχω το πόδι μου ψηλά. Κάθισα σε μία καρέκλα σε όλη την πτήση και προσπάθησα να μην κουνηθώ καθόλου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια οι συμπαίκτες μου με επισκεπτόντουσαν συνεχώς. Ήταν πραγματικά συγκινητικό να βλέπω τόσα καινούρια άτομα, ανθρώπους που είχαν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες μαζί μου, να βιώνουν τον πόνο μου. Η στήριξη τους πραγματικά με ανακούφισε και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΟΣΤΩΝΗ

Η γυναίκα μου βρισκόταν στο αεροδρόμιο, μαζί μου μέσα στο ασθενοφόρο. Ήταν πραγματικά όμορφο το να την δω και να την έχω πλέον δίπλα μου. Ο κόουτς Στίβενς, η γυναίκα του και ο ασίσταντ μάνατζερ, Μάικ Ζάρεν, ακολούθησαν το ασθενοφόρο. Ήταν τρελό αν σκεφτεί κανείς πως μόλις είχαμε παίξει ένα κρίσιμο παιχνίδι και ένα άλλο ξεκινούσε σε λίγες ώρες.

Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω για εμένα, ήταν 2 το πρωί. Αλλά κάθισαν για λίγο απλά και μόνο για να σιγουρευτούν πως όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Στη συνέχεια η Ρόμπιν προσπάθησε να ξεκουραστεί.

Στις 6 οι ιατροί με επισκέφτηκαν και μου εξήγησαν πως θα πρέπει να κάνουν ξανά ακτινογραφίες και μαγνητική. Ήθελαν να έχουν μία σφαιρική άποψη της κατάσταση στο πόδι μου. Όλο το πρωί πέρασε έτσι και την υπόλοιπη ημέρα προσπαθούσαν να αποφασίσουν τι θα γίνει στην επέμβαση.

Την επόμενη μέρα όλα κυλούσαν πολύ αργά. Ο Ντάνι Έιντζ με επισκέφτηκε και μου έδωσε κάποιες συμβουλές για την επέμβαση. Το ίδιο και ο κόουτς Στίβενς. Με ρώτησε αν χρειάζομαι τίποτα και παρά το γεγονός πως δεν το θυμάμαι μού είπαν πως ζήτησα μία μπάλα μπάσκετ. Πρέπει να είναι αλήθεια διότι όταν επέστρεψα σπίτι η Τρέισι μου είχε φέρει μία.

Όσον αφορά στην εγχείρηση έπρεπε μέσα σε λίγη ώρα να παρθούν πολλές και σημαντικές αποφάσεις. Δεν βρισκόμουν σε θέση να μπορώ να βοηθήσω επομένως απλά άκουγα τις διάφορες ιδέες και προτάσεις και άφησα εκείνους που εμπιστεύομαι περισσότερο να πάρουν την τελική απόφαση. Το μόνο που ξέρω είναι πως ήθελα να τελειώνει η επέμβαση για να αρχίσει η αποθεραπεία. Ευτυχώς στις 18:30 αποφασίστηκε να κάνω την ίδια νύχτα την εγχείρηση.

Λίγα λεπτά πριν την επέμβαση οι άνθρωπο της Βοστώνης πρότειναν να κάνουμε ένα βίντεο για το πρώτο παιχνίδι της ομάδας στο TD Garden. Σκέφτηκα πως είναι μία πολύ όμορφη κίνηση αλλά δεν είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό από τη στιγμή του τραυματισμού. Ίσως ένα τρίωρο όλο κι όλο. Προχωρήσαμε στην επέμβαση και εγώ προσπαθούσα να πιστέψω πως θα λείπω από το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι. Δεν ήξερα τι να πω στο βίντεο. Είχα λάβει χιλιάδες μηνύματα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πω, έστω και έτσι, ένα ευχαριστώ σε όλο αυτόν τον κόσμο.

Η πρώτη διάγνωση των ιατρών ήταν αρκετά ενθαρρυντική. “Αν μπορούσες να διαλέξεις το είδος ενός φρικιαστικού τραυματισμού, αυτόν θα έπρεπε να διαλέξεις”, μου είπαν. Όσο άσχημο και αν έμοιαζε, αν η επέμβαση πήγαινε καλά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Η επέμβαση περιελάμβανε τρία στάδια.

Το πρώτο είχε να κάνει με την “διόρθωση” στο κόκκαλο που ήταν επί της ουσίας και το πιο εύκολο. Το δεύτερο αφορούσε τους συνδέσμους που είχαν κοπεί, το οποίο με τη σειρά του δεν είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Το τρίτο στάδιο όμως ήταν το… άγνωστο, αυτό που θορύβησε τους ιατρούς.

Υπήρχε μία ένδειξη στις εξετάσεις που αφορούσε μία πιθανή βλάβη στον χόνδρο. Αν αυτό ίσχυε τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου καλά! “Τι σημαίνει αυτό;”, ρώτησα. “Δεν μπορούμε να σου απαντήσουμε μέχρι να δούμε τι συμβαίνει μέσα στο πόδι σου”, απάντησαν.

Λίγη ώρα μετά οι ιατροί με ενημέρωσαν πως έφτασε η ώρα της επέμβασης. Ένιωθα επιτέλους ανακούφιση. Με θυμάμαι να ζητάω από τον Θεό να πάνε όλα καλά και να μην υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σημείο που είχε ανησυχήσει τους ιατρούς. Ήθελα όλα να γίνουν όπως έπρεπε να γίνουν.

Με ετοίμασαν και ξεκίνησε η διαδικασία της αναισθησίας. Ξύπνησα, βρισκόμουν σε άλλο κόσμο, το πόδι μου πονούσε και γύρω του υπήρχε ένας τεράστιος επίδεσμος. Ήταν 5 το πρωί και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Κάλεσα αμέσως την νοσοκόμα και τη ρώτησα “Πως πήγε; Τι είπαν οι ιατροί; Μπορεί κάποιος να μου πει τι συνέβη;”. Με ενημέρωσε πως αυτό θα γίνει το πρωί αλλά από όσα γνωρίζει η επέμβαση πήγε εξαιρετικά.

Πράγματι, το επόμενο πρωί οι ιατροί με επισκέφτηκαν. Όλα είχαν πάει βάσει σχεδίου, η σκιά που υπήρχε στην ακτινογραφία δεν αφορούσε τον τραυματισμό και αυτό ήταν ένα πραγματικά ευπρόσδεκτο νέο.

(Στη συνέχεια του κειμένου ο Γκόρντον Χέιγουορντ ευχαριστεί όλους όσους τον βοήθησαν. Την οικογένεια του, τους ανθρώπους των Γιούτα Τζαζ που έσπευσαν να του ευχηθούν, τον Κόμπι Μπράιαντ με το ανατριχιαστικό μήνυμα, το e-mail του Μπάρακ Ομπάμα και φυσικά τους Σέλτικς).

Διαβάστε περισσότερα στο: www.eurohoops.net/el