Περί κριτικής

Στην Ελλάδα όλοι κάνουν κριτική. Μα όλοι. Ακόμα κι εκείνοι που λένε ότι δεν κάνουν. Ή μάλλον ειδικά εκείνοι που λένε ότι δεν κάνουν.

Εκείνοι που λένε ότι δεν κάνουν κριτική κριτικάρουν όλους τους υπόλοιπους. Εκείνους δηλαδή που κάνουν κριτική.

Και συνήθως οι Έλληνες που κριτικάρουν -δηλαδή όλοι- είναι σκληροί κι αμείλικτοι στην κριτική τους. Οι μεν κριτικάρουν σκληρά και αμείλικτα τα δημόσια πρόσωπα. Και οι δε κριτικάρουν σκληρά και αμείλικτα εκείνους που κριτικάρουν σκληρά και αμείλικτα τα δημόσια πρόσωπα.

Και τα δημόσια πρόσωπα κριτικάρουν σκληρά και αμείλικτα όλους εκείνους που τους έχουν κριτικάρει σκληρά και αμείλικτα.

Είμαστε, δηλαδή, ένα έθνος κριτικών. Σκληρών και αμείλικτων. Που φυσικά υπερασπιζόμαστε με σθένος και πάθος τη -σκληρή και αμείλικτη- άποψή μας, την οποία ποτέ μα ποτέ δεν παίρνουμε πίσω.

Ποτέ. Εμείς ποτέ. Είμαστε πάντα σταθεροί στις -σκληρές και αμείλικτες- απόψεις μας. Εμείς ποτέ -μα ποτέ- δεν την κάνουμε γυριστή. Μόνοι οι άλλοι -όλοι οι άλλοι- την κάνουν γυριστή. Εκείνοι δηλαδή τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει βαφτίσει κωλοτούμπες.

Κι αυτό το τελευταίο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο ελληνικός λαός δεν κάνει μόνο κριτική. Κάνει και αυτοκριτική...