Τζιμπρίλ Σισέ: Εγώ, ο Παπέν και ο... Μοχάμετ Άλι!

Μεγάλη συνέντευξη στην εβδομαδιαία εφημερίδα FAQ παραχώρησε ο Τζιμπρίλ Σισέ, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές του εαυτού του και της προσωπικής του ζωής.
Συγκεκριμένα, ο Σισέ είπε μεταξύ άλλων:

Για το είδωλό του, τον Ζαν Πιερ Παπέν: «Το είδωλό μου είναι και θα παραμείνει ο Ζαν Πιερ Παπέν. Όταν ο Παπέν πρωτοπήγε στη Μαρσέιγ δεν ήταν από τους πιο δυνατούς παίκτες και αυτό συζητιόταν πολύ γιατί είχε έρθει με προδιαγραφές. Όλοι λέγανε πως δεν του άρεσε, ότι έπρεπε να φύγει. Και ξαφνικά εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ανέβηκε επίπεδο, έγινε ασταμάτητος και αναντικατάστατος για την ομάδα-σκόραρε τρελά. Σήμερα στην Μασσαλία είναι μύθος. Τον θαυμάζω πραγματικά γιατί έπαιζε με ένστικτο. Τον έχω δει να σκοράρει γκολ από τρελές θέσεις, από θέσεις που ούτε καν σκέφτεσαι να σουτάρεις, και εκείνος σούταρε και συνήθως σκόραρε. Συνεπώς αν με ρωτούσε κανείς τι μου αρέσει περισσότερο σε έναν παίκτη, θα έλεγα ότι μου αρέσει αυτό που ακριβώς που είχε ο Παπέν: ένστικτο».

Για τα όνειρά του: «Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε όνειρα, επιθυμούμε να γίνουμε κάποιοι ή κάτι, όμως εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι θα πραγματοποιηθεί το όνειρό μου. Ήξερα από την πρώτη στιγμή, πως αν θέλω, πράγματι να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής έπρεπε να δουλέψω για αυτό, έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια. Έπρεπε να τα δώσω όλα και να κάνω κάθε θυσία που χρειαζόταν για να γίνω κορυφαίος. Οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής έχει καταφέρει να κερδίσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο η να χαράξει μια σημαντική πορεία σε μια μεγάλη ομάδα ξέρει πολύ ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά και αμέτρητες θυσίες. Πρέπει να είσαι κάτι περισσότερο από απλώς έτοιμος για να παλέψεις».

Για τον Μοχάμεντ Άλι: «Θαυμάζω πολύ τον Μοχάμεντ Άλι εξαιτίας της στάσης του. Πολλοί λένε ότι ήταν αλαζόνας και πως αυτό πολλές φορές εκνεύριζε τους άλλους. Εγώ πιστεύω πως απλά ήταν ο εαυτός του. Ήξερε πως ήταν ο καλύτερος και το περνούσε αυτό προς τα έξω. Άλλωστε είχε καταφέρει να κερδίσει σχεδόν όλους τους αντιπάλους του. Ο κόσμος τον θεωρούσε υπερβολικά σίγουρο για τον εαυτό του, αλλά ο Άλι ήξερε πολύ καλά τις πραγματικές του δυνατότητες. Σκεπτόμενος όλα αυτά αποφάσισα να ονομάσω τον γιο μου Κάσιους Κλέι, που ήταν το πραγματικό όνομα του Μοχάμετ Άλι».

Για τον εαυτό του: «Εγώ προσωπικά ό,τι κάνω, το κάνω για να νιώσω περήφανος και για να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια ξέροντας πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορούσα να κάνω. Επίσης το κάνω για τα παιδιά μου, γιατί θέλω να λένε μεγαλώνοντας πως ο πατέρας τους τα παρείχε όλα και ότι κατάφερε να φτιάξει κάτι σημαντικό στην ζωή του. Αν κατάφερνα να εμπνεύσω και μερικούς νέους ανθρώπους θα μου άρεσε πολύ. Θα μου άρεσε να λένε ‘θέλω να γίνω σαν τον Σισέ’. Ξέρω πολύ καλά ότι εφόσον είμαι αθλητής και δημόσιο πρόσωπο, πολλοί άνθρωποι με παρακολουθούν και δεν μου επιτρέπεται να κάνω λάθη. Θέλω να είμαι παράδειγμα και πρότυπο και θα νιώσω πολύ υπερήφανος αν ανακαλύψω μια μέρα ότι έχω δώσει κίνητρο σε ορισμένους ανθρώπους».

Για το Α και το Ω των γηπέδων: «Στα ομαδικά αθλήματα η επικοινωνία είναι το Α και το Ω. Πρέπει να είσαι σε θέση να συνεννοηθείς με τους συμπαίκτες σου, γιατί ο καθένας μέσα στο γήπεδο έχει τον δικό του, ξεχωριστό ρόλο. Ο αμυντικός πρέπει συχνά να μένει πίσω, ώστε να έχει συνολική εικόνα του γηπέδου και να κατευθύνει σωστά τους επιθετικούς. Ακόμα και τις φορές που ένας αμυντικός βγαίνει στην επίθεση χρειάζεται η καθοδήγηση των επιθετικών για να έχει αποτέλεσμα. Κάποιοι αμυντικοί έχουν το συνήθειο να μην μιλούν στον τερματοφύλακα, με αποτέλεσμα ο τερματοφύλακας να νομίζει ότι θα τον καλύψει και το αντίθετο. Τελικά, δεν κάνει τίποτα κανένας από τους δύο και ο επιθετικός της αντίπαλης ομάδας σκοράρει. Μόνο μέσω επικοινωνίας μπορεί μια ομάδα σαν σύνολο να τα πάει καλά μέσα στο γήπεδο».

Για τον τρόπο ζωής του: «Δεν μου αρέσει να προκαλώ, ούτε να είμαι διαφορετικός. Δεν αισθάνομαι ότι παίζω κάποιο ρόλο, ούτε ότι πρωταγωνιστώ σε μια ταινία. Είμαι ο εαυτός μου, ο Σισέ, που όταν έχει την διάθεση να φαίνεται συνηθισμένος, φοράει φόρμες σε μουντές αποχρώσεις. Όταν έχει την διάθεση να κάνει εντύπωση φοράει σκισμένα τζιν παντελόνια με έντονα σχέδια. Κάπως έτσι ξύπνησα μια μέρα και ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου κίτρινα. Μπορεί αύριο να αποφασίσω ότι θέλω να τα κάνω πράσινα. Ποιος ξέρει; Θυμάμαι όταν πήγα στο σινεμά για να δω την ταινία ‘Η αδελφότητα των λύκων’ με τον Μαρκ Ντακάσκος. Έπαιζε έναν Ινδιάνο και είχε ένα τεράστιο τατουάζ σε όλο το σώμα του που μου άρεσε πάρα πολύ. Δύο μέρες μετά πήγα σε έναν τύπο που κάνει τατουάζ αλλά μου είπε πως πρέπει να είμαι άνω των 18 είτε έπρεπε να πάω χαρτί από τους γονείς μου. Εγώ τότε ήμουν στην ακαδημία και βρήκα έναν μεγαλύτερο σε ηλικία και του ζήτησα να μου υπογράψει ένα χαρτί όπου έλεγε πως είναι πατέρας μου και ότι μου επέτρεπε να κάνω τατουάζ. Μου είχε μπει στο μυαλό να το κάνω και δεν υπήρχε περίπτωση να μου περάσει αν δεν το κατάφερνα».

Για τη συμβολή της εξέδρας στο ποδόσφαιρο και την καλύτερή του στιγμή: «Όταν παίζω ακούω την εξέδρα αλλά εννοείται πως δεν μπορώ πάντα να καταλάβω τι ακριβώς φωνάζουν. Το σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τους φιλάθλους μέσα στο γήπεδο. Μαζί με τον κόσμο μπορεί ένας αθλητής να νιώσει ότι αγγίζει τις φτέρνες του θεού. Ποτέ όσο ζω δεν θα ξεχάσω την μέρα που κερδίσαμε το Champions League με την Λίβερπουλ. Ήταν η καλύτερη στιγμή στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Τέσσερις μήνες πριν ήμουν με γύψο και πατερίτσες και ξαφνικά βρισκόμουν εκεί, στο ημίχρονο του τελικό με την ομάδα μου να χάνει 3-0. Ο κόσμος μας παρακινούσε, μας έδωσε φτερά και έτσι καταφέραμε να ανταποδώσουμε, να φτάσουμε στο 3-3 και τελικά να κερδίσουμε στα πέναλτι. Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή που είχε ποτέ μέχρι σήμερα».
Για το τι είναι το ταλέντο: «Το ταλέντο είναι κάτι που μπορεί να διακριθεί εύκολα μέσα σε έναν αγώνα. Φαίνεται κυρίως από την στάση του παίκτη. Αν κάποιος είναι πρόθυμος να τρέξει δέκα μέτρα επιπλέον επειδή ο συμπαίκτης του είναι κουρασμένος, τότε αυτό είναι ταλέντο. Σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός παίζει ομαδικά, ότι αγαπά το ποδόσφαιρο και την ομάδα του. Πολλοί παίκτες δεν είναι πρόθυμοι να τρέξουν αυτά τα δέκα μέτρα επιπλέον για το καλό της ομάδας τους. Αυτοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν παίκτες κορυφαίας κλάσης».

Για τα μελλοντικά του σχέδια: «Όταν υπογράφεις συμβόλαιο για να γίνεις ποδοσφαιριστής ξέρεις από την πρώτη στιγμή ότι κάποια μέρα αυτό θα τελειώσει. Το σωστό είναι να μην το σκέφτεσαι και να προσπαθείς να χαρείς την κάθε μέρα και το κάθε λεπτό που βρίσκεσαι μέσα στο γήπεδο. Πάντως, το σίγουρο είναι πως θα τελειώσει και για αυτό εμείς οι ποδοσφαιριστές πρέπει να εξασφαλίσουμε την οικογένεια μας κάνοντας σωστές επενδύσεις. Σήμερα είμαι μόνο 28 ετών και δεν σκέφτομαι τι θα γίνει όταν κρεμάσω τα παπούτσια μου. Θα μου άρεσε ίσως να γίνω προπονητής. Πιστεύω ότι για να γίνει κάποιος καλός σε αυτό, είναι απαραίτητο να μπορεί να είναι ηγέτης και να ξέρει πώς να μιλάει στους παίκτες. Ένας μεγάλος προπονητής πρέπει να είναι δυνατός γιατί όταν η ομάδα δεν πηγαίνει καλά, είναι ο πρώτος που θα υποστεί τις συνέπειες. Αλλά πάνω από όλα οφείλει να είναι έξυπνος και να έχει μάθει να δουλεύει σκληρά».