Ο κλέψας, του κλέψαντος

Μια είδηση των τελευταίων ημερών, η οποία πέρασε σχετικά στα ψιλά, λόγω της ανεπανάληπτης και μοναδικής ανακάλυψης της Αμερικής, της παραδοχής δηλαδή πολιτικού προσώπου πως «τα έπαιρνε», προήλθε προ ολίγων ημερών από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Κάπου στην Ελληνορώσων λέει, η αστυνομία προχώρησε στην εξάρθρωση μιας σπείρας τριών διαρρηκτών και στην κατάσχεση των κλοπιμαίων που βρέθηκαν. Ο τέταρτος της «συντροφιάς» απουσίαζε από τις εξελίξεις και επιστρέφοντας στο λημέρι και βλέποντάς το άνω κάτω, τηλεφώνησε στην αστυνομία για να καταγγείλει κλοπή. Η αστυνομία φυσικά έφθασε γρήγορα στο σημείο και πέρασε τις απαραίτητες χειροπέδες στον αγανακτισμένο και φιλήσυχο διαρρήκτη.

Δηλώνω εντυπωσιασμένος από το όλο γεγονός. Πρώτον γιατί αποτυπώνει γλαφυρά την περιρρέουσα αντίληψη περί κλοπής που διακατέχει αυτόν τον τόπο. Με λίγα λόγια δηλαδή, κλοπή είναι μια πράξη που κάνουν άλλοι. Αυτό που κάνω εγώ, μπορεί να είναι πράξη αγανάκτησης, ανάγκης, απαλλοτρίωση, χορηγία και πάει λέγοντας. Κλοπή όμως όχι. Δεύτερον, διότι όπως ανέφερε το ρεπορτάζ, οι διαρρήκτες ήταν αλλοδαποί. Αυτό δείχνει με λαμπρό τρόπο πως οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες, «αφομοιώνονται» άμεσα από την ελληνική κοινωνία και συμπεριφέρονται σαν αδιάσπαστα μέλη της. Δυστυχώς θα μου πείτε. Τρίτον επειδή όταν η βάση μιας κοινωνίας, χρησιμοποιεί τις συμπεριφορές της ελίτ, τότε είναι βέβαιο πως τα πράγματα δεν πάνε καλά, ούτε για την βάση, ούτε για την ελίτ. Τέταρτον επειδή η καταγγελία της κλοπής των κλοπιμαίων, όπως και η δημόσια παραδοχή ενός «επιχορηγούμενου εκσυγχρονιστή» έγιναν για έναν παρόμοιο λόγο. Κανείς δεν πίστευε κατά βάθος πως θα υπάρξει έστω και η παραμικρή συνέπεια.

Υπάρχει φυσικά και μια ακόμα λεπτομέρεια που μας διδάσκει αυτή η συγκινητική ιστορία. Μέσα στην παράνοια του όλου γεγονότος και χωρίς να γνωρίζει πως τα κλοπιμαία είχαν κατασχεθεί, ο διαρρήκτης είχε απόλυτο δίκιο, σε ένα βασικό σημείο. Η κλοπή των κλοπιμαίων, παραμένει πάντα κλοπή.