Πολιτικοί vs τραπεζιτών για τα επιτόκια

«Μειώστε τώρα τα επιτόκια». Τάδε έφη, πιο κομψά είναι η αλήθεια και πάντως πιο έμμεσα, ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, απευθυνόμενος στους διοικούντες την Τράπεζα της Αγγλίας. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο κύριος Μπράουν μόνο που δεν δοκίμασε να μπει ο ίδιος στην αίθουσα του Δ.Σ της Τράπεζας και να υπογράψει τη σχετική απόφαση. Προσέξτε χαρακτηριστική ατάκα: «Στο πλαίσιο των προηγούμενων προσπαθειών μας για τον έλεγχο των πληθωριστικών πιέσεων είμαστε σε θέση σήμερα να μειώσουμε το ύψος των επιτοκίων».

Αίφνης είτε ο Βρετανός πρωθυπουργός γνωρίζει άριστα τα δεδομένα στη διατραπεζική αγορά της χώρας του είτε το μήνυμα που ήθελε να στείλει στον κύριο Μέρβιν Κινγκ (Mervyn Allister King), διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, ελήφθη! Κι αν κάποιος διατηρούσε αμφιβολίες, ο κύριος Γκόρντον Μπράουν φρόντισε να γίνει... κατανοητός, μιλώντας για δεύτερη φορά μέσα στην ημέρα, αυτή τη φορά στο BBC. Τι είπε; «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να βοηθήσουμε την οικονομία». Τ’ ακούς, Μέρβιν;

Εκείνος μπορεί να ακούει, το ερώτημα είναι πώς τα πάει με την ακοή του ο Ζαν Κλοντ Τρισέ! Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει αποδείξει στην πράξη πως «δεν διαθέτει ευήκοον ους» στις παραινέσεις – συστάσεις – απειλές – κατάρες (!) των Ευρωπαίων πολιτικών αρχηγών και εμμένει στην πολιτική του «σκληρού ευρώ», των υψηλών συγκριτικά επιτοκίων και των δηλώσεων-προθέσεων διά... αντιπροσώπων. Σε λίγη ώρα θα γνωρίζουμε κατά πόσον η ΕΚΤ θα «τολμήσει» να μειώσει τα επιτόκιά της, όπως όλοι πιέζουν και ζητούν πανταχόθεν. Πάντως αν θεωρήσουμε προάγγελο αποφάσεων την τελευταία χρονικά δήλωση στελέχους της Τράπεζας, τότε αδίκως περιμένουμε «φως» στο τούνελ!

Κάποιοι δεν φοβούνται την Ευρώπη…
Η δήλωση αποδίδεται στον κύριο Βίτορ Κονστάντσιο (Vitor Constancio), μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και επακριβώς μας λέει πως «η ευρωπαϊκή οικονομία δεν πρόκειται να εισέλθει σε ύφεση ακόμα και αν περιέλθει σε ύφεση η οικονομία των ΗΠΑ». Ο ίδιος επεσήμανε πως αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα επιδείξουν «αξιοσημείωτα ποσοστά ανάπτυξης» (σ.σ.: ποιες ακριβώς και τι έχει να πει το ΔΝΤ επ’ αυτού;), συνεπώς «οι πληθωριστικές πιέσεις εξακολουθούν να προβληματίζουν την ΕΚΤ». Το πιάσαμε το υπονοούμενο, αγαπητέ!

Μια και ο λόγος για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις προβλέψεις του, προφανώς δεν ανακάλυψε την Αμερική (!) λέγοντάς μας πως η διεθνής πιστωτική κρίση ίσως και να ξεπεράσει το 1 τρισ. δολάρια. Εξ αυτού του λόγου μειώνει τις προβλέψεις του για τους ρυθμούς της παγκόσμιας ανάπτυξης το 2008 στο 3,7% και εφιστά την προσοχή όλων στα μελλοντικά οικονομικά στοιχεία και πορείες των χρηματοπιστωτικών εταιρειών, των εταιρειών real estate, των ασφαλιστικών εταιρειών και κυρίως των hedge funds, τα οποία εσχάτως αναλαμβάνουν συνεχώς ρόλους «Λευκού Ιππότη» για καταρρέουσες εταιρείες!

Tι ζητάει τώρα το ΔΝΤ; Αντιγράφοντας από την έκθεσή του προκύπτουν τα εξής: «Ο ρυθμός του πληθωρισμού στην ευρωζώνη πιθανότατα θα υποχωρήσει κάτω του 2% το 2009, καθώς επιβραδύνεται η ανάπτυξη. Κατά συνέπεια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει τη δυνατότητα να αμβλύνει τη στάση της». Τ’ ακούς, Ζαν Κλοντ;

Σε κάθε περίπτωση, σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι με την ευρωπαϊκή επιτοκιακή πολιτική το προσεχές δίμηνο. Εκτός κι αν οι εξελίξεις τρέξουν κι αναγκάσουν τους νομισματικούς ταγούς ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού να αλλάξουν άρδην στάση. Κάτι που ουδείς σώφρων αποκλείει, ιδίως όταν γνωρίζει πως υπάρχουν κι άλλα... Think tanks, πέραν των τραπεζικών, που δραστηριοποιούνται εσχάτως. Οπως για παράδειγμα η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών του Ομιλου G7 που συνεδριάζει αύριο στο Τόκιο για να συντονίσει τη δράση των ηγέτιδων -οικονομικά και βιομηχανικά- κρατών στην αντιμετώπιση της πιστωτικής κρίσης. Μικρή λεπτομέρεια;

Οι υπουργοί Οικονομικών της G7 ΔΕΝ θα είναι μόνοι τους σε αυτή τη Σύνοδο. Παρόντες θα είναι -κατά πληροφορίες- οι επικεφαλής μερικών από τις μεγαλύτερες διεθνείς ιδιωτικές τράπεζες, καθώς και οι κεντρικοί τραπεζίτες των χωρών αυτών - με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εύρος της πίεσης που θα ασκηθεί στο άμεσο μέλλον σε όσους επιμένουν σε οικονομικά μοντέλα παρωχημένα ή ξεπερασμένα από την ίδια την πραγματικότητα των αγορών.

Τ’ ακούς, Ζαν Κλοντ;