interview: Ηλίας Κοκοτός

Ηλίας Κοκοτός δεν είναι ο κλασικός γόνος δεύτερης γενιάς! Δεν κυκλοφορεί με Porsche, φοράει κοστούμι μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο και, το κυριότερο, είναι πολύ χαμηλών τόνων.

Φίλος των σημαντικότερων εγχώριων σταρ, βρέθηκε δύο φορές στη Eurovision: με τον Σάκη στην Κωνσταντινούπολη και την τελευταία φορά στη Μόσχα. Ηταν η εποχή που στον καλλιτεχνικό χώρο κάποιοι σχολίαζαν: «Ο Ηλίας είναι κάτι σαν άτυπος μάνατζερ του Σάκη!». «Είναι αστείο!», σχολιάζει ο ίδιος, γελώντας. «Η δουλειά μου είναι marketing manager στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Με τον Σάκη είμαστε φίλοι. Οταν θέλησε να πάει Eurovision είπα απλώς να τον βοηθήσω. Οπως θα βοηθούσα έναν οποιονδήποτε φίλο!»

Hταν το 2002, όταν ήρθε στο ξενοδοχείο μας, το «Peninsula», για να κάνει διακοπές. Γνωριστήκαμε και αρχίσαμε να κάνουμε σιγά-σιγά παρέα. Με το πέρασμα των χρόνων η παρέα έγινε φιλία.

H αλήθεια είναι ότι μας προτιμά. Ο χώρος αυτός έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Το διαφημιστικό της κινητής τηλεφωνίας με την Κάτια και το περιβόητο χαστούκι γυρίστηκε εδώ. Σε μας γνώρισε τη Ζυγούλη!

Θεωρώ την έβδομη θέση επιτυχία. Γιατί θα πρέπει να είμαστε σώνει και καλά πρώτοι; Αλλωστε, όταν τελείωσε ο διαγωνισμός, οι ξένοι μάς έδιναν συγχαρητήρια.

Ναι, αλλά με άλλη διαδικασία εκλογής! Φέτος ψήφιζε το κοινό, αλλά και οι επιτροπές. Αυτές μας έριξαν στη γενική βαθμολογία. Οταν μια Πατρίσια Κας, που είναι μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες στη Γαλλία, βγαίνει όγδοη, εμείς γιατί να είμαστε δυσαρεστημένοι; Oύτε ο Σάκης, ούτε ο κουμπάρος μου, ο Δημήτρης Κοντόπου-λος (συνθέτης του κομματιού), έπρεπε να αποδείξουν κάτι.Είναι και οι δύο επαγγελματίες, με μεγάλη πορεία στον χώρο.

Δεν είναι τυχαία επιτυχημένοι. Οταν βάλουν κάτι στο μυαλό τους, έχουν τη δύναμη να επικεντρωθούν σε αυτό για να το πετύχουν. Από την άλλη, στην καθημερινότητά τους έχουν μια απλότητα. Είναι δοτικοί στους φίλους τους και αποδεικνύουν την τρυφερότητά τους στους συντρόφους και στα παιδιά τους. Εχω καταλήξει ότι όταν είσαι επιτυχημένος είσαι εκατό τοις εκατό χαλαρός στη συμπεριφορά σου, γιατί δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα!

Σαφώς! Πιστεύω όμως ότι το κάνουν περισσότερο για να συντηρούν τον μύθο τους κι όχι γιατί τα χρειάζονται. Θυμάμαι κάποιον ξένο που έκλεισε δεκάδες δωμάτια προκειμένου οι Gipsy Kings να τραγουδήσουν στα γενέθλιά του. Αλλά και τη Φάραχ Ντίμπα που ήθελε να κάνει σκι και μας ζήτησε να την πάμε σε έναν απομονωμένο κόλπο προκειμένου να μην υπάρχει φωτογραφία της με μαγιό, μια και το απαγόρευε η θρησκεία της.

H Πάμελα Αντερσον που ήρθε ένα καλοκαίρι με τη μητέρα της και τα δύο της παιδιά. Παρόλο που έμενε στη βασιλική σουίτα, η οποία διαθέτει μεγάλη ιδιωτική πισίνα, προτίμησε να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο και να κάνει μπάνιο στην κεντρική πισίνα του ξενοδοχείου. Ηταν εξαιρετικά άνετη και προσιτή!

Nαι, αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια. Οταν η Δέσποινα Βανδή και ο Ντέμης Νικολαΐδης βάφτισαν σε εμάς τη Μελίνα, ξέραμε ότι γύρω-γύρω το ξενοδοχείο θα γέμιζε φωτογράφους. Ηταν φυσικό. Το παν είναι να φωτογραφίζεις τον άλλο στην παραλία και όχι στην ιδιωτική πισίνα του μπανγκαλόου, γιατί εκεί καταργείς το privacy. Ξέρω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά στο παιχνίδι οφείλουν όλοι να έχουν κανόνες. Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ερχόταν σε εμάς με τη Δήμητρα και το όλο θέμα περνούσε εν είδει σχολίου στην «Καθημερινή». Τότε δεν υπήρχαν τα lifestyle περιοδικά που ποντάρουν στις φωτογραφίες. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει.

Θυμάμαι ότι είχαμε τον πρωθυπουργό της Γαλλίας κι ότι κάποιος πήρε να κάνει κράτηση ενός μονού δωματίου για δύο ημέρες. Αμέσως καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται, γιατί είναι περίεργο να έρχεται κάποιος μόνος του για δύο μόνο ημέρες. Οταν έφτασε τον πλησίασα για να ρωτήσω αν είναι παπαράτσι κι αυτός μου απάντησε: «Κύριε, ας διαμαρτύρεστε όσο θέλετε. Από τον φακό μου δεν έχει ξεφύγει ούτε η Αθηνά Ωνάση! Ο,τι και να κάνετε, δεν μπορείτε να με σταματήσετε. Εγώ θα τον φωτογραφίσω!».

Eνημέρωσα το επιτελείο του Γάλλου πολιτικού, αλλά ευτυχώς εκείνος ήταν χαλαρός και επομένως δεν είχε κανένα πρόβλημα.

To μπάνιο! Για εμένα αντιπροσωπεύει όλη την εικόνα του δωματίου. Από εκεί και πέρα προσέχω την προσέγγιση των υπαλλήλων. Κρίνω, δηλαδή, την παροχή υπηρεσιών.

Σε σπίτι φίλου, φυσικά! Οπως φέτος που φιλοξενήθηκα στη Μύκονο αλλά και στη Σύμη! Τα ξενοδοχεία είναι για εμένα χώρος δουλειάς. Κοιτώ, συγκρίνω, βγάζω συμπεράσματα και επομένως δεν μπορώ να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ.

Σε σκι θαλάσσης, ταξίδια σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη ή Μόσχα και ανακάλυψη παλαιών φίλων στο facebook.

Tα πανέμορφα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Κατά βάθος τη θεωρώ τόπο καταγωγής μου. Είναι η ιστορία της οικογένειας. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με παίρνει από το χέρι και να μου εξηγεί τι πρόκειται να κάνει σε κάθε χώρο.

Δεν υπάρχει τόπος με τόσο λαμπερό ήλιο και τόσο γαλάζια θάλασσα. Οπου κι αν ταξίδεψα, οι ξένοι μού το έλεγαν αυτό. Ο τόπος μας είναι σαν καρτ ποστάλ. Ακόμη κι εγώ όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό για πολλές ημέρες, με το που πατώ το πόδι μου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και αισθάνομαι τη μεσογειακή αύρα, νιώθω γαλήνη.