Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας: υποκρισία και προκατάληψη

«Μα έλα τώρα, αυτή είναι bitchάρα. Και μόνο που τη βλέπεις την αντιπαθείς», ήταν τις προάλλες η επιχειρηματολογία μιας φίλης, κατά τα άλλα ένθερμης φεμινίστριας, για να δείξει  αμέσως την αποδοκιμασία της για έτερη γυναίκα, πολύ χειραφετημένη και κορυφαία σε αυτό που κάνει, στην οποία αναφέρθηκα με θαυμασμό. Σε γραφεία και σε παρέες, αρσενικής και θηλυκής σύστασης ανεξαιρέτως, η απαξίωση των πετυχημένων γυναικών γίνεται με  τεράστια ευκολία και ταχύτητα, και η κριτική έχει αντικείμενο τα πάντα εκτός από την δουλειά τους. Αν η δουλειά τους μάλιστα περιλαμβάνει και δημόσια έκθεση, μέσω ενασχόλησης με την πολιτική, την δημοσιογραφία, την επικοινωνία ή άλλους θεσμούς, τότε η απαξίωση είναι ανελέητη.

Κριτική για την άσχημη εμφάνιση (“μπάζο”), κριτική για την σέξι εμφάνιση («σαχλοκούδουνο») κριτική γιατί έκανε καλό γάμο («αυτός την έβαλε»), κριτική για τα μαλλιά της, κριτική για τα ρούχα της, κριτική για την εκνευριστική φωνή της (ναι, ήταν στη λίστα με τα μειονεκτήματα της Χίλαρι Κλίντον όταν διεκδικούσε το χρίσμα).

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr