«Σε περιπτώσεις βιασμών σημασία είχε η αποκατάσταση της τιμής, και αρκετά κορίτσια εξαναγκάζονταν σε γάμο με τον βιαστή»

Ήταν το καλοκαίρι του 1910, όταν έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο της Κυβέλης με πρωτοφανή επιτυχία ένα έργο που έμελλε να διεκδικήσει μια θέση στη σφαίρα των κλασικών: ο «Πειρασμός» του Γρηγορίου Ξενόπουλου.

 Λίγες μέρες μετά, ο συγγραφέας θα περιέγραφε σε συνέντευξή του μια σκηνή όπου ο «κύριος» της ψυχοκόρης, η οποία συνιστά τον «πειρασμό» του τίτλου, της βάζει σκοπίμως τρικλοποδιά, ενώ εκείνη μεταφέρει έναν δίσκο γεμάτο πιάτα, και τη ρίχνει κάτω. Τότε αρχίζει, τάχα θυμωμένος, να τη μαλώνει, ενώ η σύζυγός του απευθύνεται προς τον άντρα της, «τον οποίον γνωρίζει μόνον ως τύραννον των υπηρετών: Να μη την μαλώνης, έτσι, μην της αγριομιλής! Από τώρα άρχισες καϋμένε;! Με αυτό η αυλαία πίπτει. Ο θεατής γελά, διότι αυτός ηξεύρει ότι πραγματικώς ο άνδρας της Αγγέλας άρχισε πάρα πολύ γρήγορα να… πειράζει την δουλίτσαν, ενώ η γυναίκα του θέλει να του πη ότι άρχισε να την… κακομεταχειρίζεται. Νομίζω ότι είνε ό,τι χρειάζεται για το τέλος μιας πράξεως».

Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr