Τι συμβαίνει στην υγεία μας όταν μια αγκαλιά δεν υπάρχει στη ζωή μας

«Προσπαθούν να μας βγάλουν όλους προβληματικούς και να μας φοβίσουν», απεφάνθη ένας γνωστός μου όταν ανέφερα έναν όρο για τον οποίο πληροφορήθηκα πρόσφατα μέσω ξένων δημοσιευμάτων. Η πείνα του δέρματος ή αλλιώς «skin hunger» είναι τόσο απλή όσο το όνομά της· πεινάμε, διψάμε για την επαφή, για ένα χάδι που πολλές φορές είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από κάθε άλλου είδους λεκτική παρηγοριά. Είναι φυσική μας ανάγκη να χωθούμε σε εκείνη την αγκαλιά που μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια και σταθερότητα. Όταν αυτό μας λείπει, τότε μέσα μας συμβαίνει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και σαφέστατα πιο οδυνηρό από ένα απλό γουργουρητό στο στομάχι. Εν μέσω lockdown και κατά τη διάρκεια της επιβεβλημένης αποστασιοποίησης και απομόνωσης, η πείνα του δέρματος για κάποιους είναι εύλογο να γιγαντώθηκε, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούν. Έτσι, ζήτησα από την παιδαγωγό, πιστοποιημένη σύμβουλο ψυχικής υγείας και δημιουργό του Κέντρου Προσωπικής και Οικογενειακής Εξέλιξης, Ράνια Θρασκιά να μας διαφωτίσει σχετικά με τον όρο που τελικά δε μοιάζει τόσο άγνωστος στα αυτιά μας.

Τι σημαίνει ο όρος «πείνα του δέρματος»;
Πρόκειται για μία εγγενή ανθρώπινη ανάγκη για επαφή με την οποία γεννιόμαστε και μας συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Όταν η πρωταρχική ανάγκη του βρέφους εκτός από την τροφή είναι η αγκαλιά, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στους ενήλικες, απλώς πιο κεκαλυμμένα. Ειδικά σε εκείνους που μοιάζει να υπάρχει ισορροπία στη ζωή τους, αυτή η ανάγκη είναι δυσκολότερο να προκύψει και να φανεί ως ζωτική. Παρόλα αυτά, από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας μέχρι και αυτής του θανάτου, έχουμε την ανάγκη για άγγιγμα. Αυτός ο όρος εντάθηκε περισσότερο στη διάρκεια του lockdown που αναγκαστικά αποστασιοποιηθήκαμε ο ένας από τον άλλο και άρα η έλλειψη του αγγίγματος, της σωματικής επαφής είτε ως χάδι είτε ως αγκαλιά αποτέλεσε σημείο στέρησης στους ανθρώπους ανά τον κόσμο. Δε μιλάμε για ένα καινούργιο φαινόμενο. Οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πάντα ίδιες. Απλώς στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε περισσότερη ησυχία γύρω μας και πολύ συγκεκριμένες συνθήκες ζωής, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να καλύπτουμε τις έντονες συναισθηματικές μας ανάγκες. Οπότε, αυτές αναδύθηκαν ως επείγουσες.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr