Απεργίες ναι, εκδίκηση κατά πάντων όχι

Η συμμετοχή  σε απεργίες του κάθε εργαζόμενου είναι ένα συνταγματικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα. Το τελευταίο διάστημα λόγω της σκλήρυνσης των μέτρων που επιβάλλει η τρόικα, σχεδόν σε όλους τους κλάδους  των εργαζομένων, οι απεργίες είναι ένα καθημερινό φαινόμενο το οποίο μάλλον θα ενταθεί  με τον καινούργιο χρόνο.

Για άλλη μια φορά όμως, διαπιστώνεται ότι κάποιοι κλάδοι εργαζομένων λόγω του αντικειμένου της εργασίας τους, καταφέρνουν να κρατούν ομήρους όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες μας.

Πρόσφατο παράδειγμα οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς ,οι οποίοι με τις συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας έχουν κάνει το βίο αβίωτο στους εργαζόμενους που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά και όλους τους άλλους λόγω  του κυκλοφοριακού κομφούζιου που δημιουργείται από την αναγκαστική χρήση των ΙΧ.

Εκατομμύρια εργατοώρες χαμένες στους ακινητοποιημένους δρόμους, τεράστιες ζημιές στην εμπορική και οικονομική κίνηση της πόλης στο όνομα της περικοπής προνομίων και επιδομάτων στον συγκεκριμένο χώρο.

Θα πει κανείς και τι έπρεπε να γίνει, να αποδεχτούν σιωπηλά τις αποφάσεις που τους αλλάζουν τις ζωές  και το βιοτικό τους επίπεδο;

Προφανώς όχι. Αλλά με τον τρόπο των αγώνων τους, στρέφουν  την υπόλοιπη κοινωνία που δοκιμάζεται ενδεχομένως περισσότερο απ’ αυτούς, εναντίον τους.

Ενώ, αν  άφηναν κάποια μέσα να εξυπηρετούν το κοινό και απεργούσαν τα μέσα  εναλλάξ, ενδεχομένως να είχαν μαζί τους και την κοινή γνώμη.

Όταν όμως νεκρώνουν τα πάντα  χάνουν κατά την ταπεινή μου άποψη το δίκιο τους. Όπως και κάθε επαγγελματική τάξη που δρα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κι ας μη γελιόμαστε. Οι επώδυνες αλλαγές που έκοψε κι έραψε η τρόικα για όλους μας, θέλουμε δεν θέλουμε θα περάσουν. Ήδη οι αλλαγές για τις ΔΕΚΟ είναι νόμος του κράτους και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό με τους αγώνες των εργαζομένων να μην εφαρμοστεί ο νόμος.

Όπως έχει γίνει και με όλα τα προηγούμενα μέτρα αλλά και όλα αυτά που ετοιμάζονται για το αμέσως επόμενο διάστημα που ανατρέπουν τη λειτουργία  πολλών επαγγελματικών κλάδων.

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω.

Πάντως αλίμονο ως κοινωνία, αν αρχίσουμε να εκδικούμαστε τους διπλανούς μας επειδή βρήκε κι εμάς το κακό.

Γιατί τότε χάνεται οριστικά κάθε ελπίδα για το αύριο.