Ναι, φυσικά, γίνονται και θαύματα καμιά φορά…

Δεν γνωρίζω πραγματικά τι είναι χειρότερο… Αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας ή το ότι οι ηγήτορές μας δείχνουν να πιστεύουν ότι έχουμε κι άλλες αντοχές;

Ακούγομαι σαν κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν υπήρξα και, προφανώς, στα 44 μου δεν θα γίνω. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω αν υπάρχει ακόμη στοιχειώδης λογική σε αυτούς που αποφασίζουν.  Είτε είναι η Τρόικα είτε είναι η κυβέρνηση.

Γιατί, πραγματικά, δεν μπορεί να υπάρχει λογική με αποφάσεις που οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση του εισοδήματος των πολιτών, όταν:

-Η ύφεση στην οικονομία έχει φτάσει το 4,6% στο τρίτο τρίμηνο και η πτώση της κατανάλωσης είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς φτάνει το 5,5% στο ίδιο διάστημα

- Τα έσοδα από τον τουρισμό είναι πεσμένα κατά 7,5% σε σχέση με πέρσι.

-Η οικοδομή, ο έτερος μοχλός απασχόλησης για την ελληνική κοινωνία είναι πεσμένη κατά 23% και πλέον σε ετήσια βάση

-Ένας στους πέντε συμπολίτες μας, ήδη από το 2009, δηλαδή ΠΡΙΝ εφαρμοστούν τα πρωτοφανή μέτρα που όλοι γνωρίζουμε, βρίσκονται αντιμέτωποι με την φτώχεια.

-Ο πληθωρισμός τρέχει με διπλάσιους ρυθμούς σε σχέση με πέρσι, αφού το Νοέμβριο ήταν στο 4,8%. Σωστά διαβάζετε, ύφεση 4,6% με πληθωρισμό 4,8%, αφού κάθε προϊόν και υπηρεσία έχει επιβαρυνθεί με Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης (ΕΦΚ), αυξημένο ΦΠΑ κλπ κλπ

Κι όμως, το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να κόψει κι άλλο τις αποδοχές των πολιτών και στις ΔΕΚΟ και στον δημόσιο τομέα, βάζοντας ως μοναδικό όρο στις επιχειρησιακές συμβάσεις να μην παίρνει κανείς κάτω από τα 740 ευρώ!

Η νέα παρέμβαση είναι το αντάλλαγμα της επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων, αφού η Τρόικα από μάρκετινγκ λειτουργεί ως …πιστωτική κάρτα: σου δίνω 1.000 ευρώ τώρα και το “καρότο” να τα εξοφλήσεις όσο πιο πίσω γίνεται.

Το ότι θα έχει πληρώσει τα 1.000 ευρώ δυο φορές περισσότερο είναι μια λεπτομέρεια.
Και όλα αυτά γίνονται, όπως είπε και ο Στρος Καν, για να πέσουν οι τιμές που είναι πολύ υψηλές στην χώρα μας. Μα πώς να πέσουν οι τιμές όταν παντού επιβάλλονται αυξημένοι φόροι;

Έχουμε μπλέξει σε περιπέτεια από την οποία ΔΕΝ υπάρχει διέξοδος. Ή, μάλλον, υπάρχει και είναι αυτή στην οποία αναφερόταν και χτες ο Ρουμπινί: όχι φυσικά η επάνοδος στη δραχμή, αλλά η αναδιάρθρωση.
Με λίγα λόγια, να σταματήσουμε να πληρώνουμε τόσους τόκους, πολύ απλά γιατί δεν μπορούμε να τους πληρώνουμε;

Πώς είπατε; Είναι αυτό χρεοκοπία; Γιατί, δεν έχουμε χρεοκοπήσει; Πόσα χρόνια αντέχει να βλέπει κανείς ένα αγαπημένο του πρόσωπο σε μηχανική υποστήριξη, ως φυτό, επειδή ο ίδιος αρνείται να δει την πραγματικότητα;

Ναι, βεβαίως, γίνονται και θαύματα στην Ιστορία!

Αλλά να είναι σαφές ότι, από τη στιγμή που εξέλιπε η λογική, μόνο για κάτι τέτοιο μιλάμε…