Ποιος θα πληρώσει την κρίση;

Ας υποθέσουμε –προς χάρη της συζήτησης και μόνο- ότι στην Ελλάδα ζούσαμε με δανεικά όλοι μαζί και τώρα που ήλθε ο λογαριασμός δεν έχουμε να πληρώσουμε.  

Στη Μεγάλη Βρεττανία μετά από τρεις δεκαετίες νεοφιλελεύθερου οικονομικού θαύματος πρώτα από την Θάτσερ και μετά από τους νέους εργατικούς του Μπλερ τι φταίει και η χώρα περνάει βαθιά οικονομική κρίση; Στην Γαλλία του Σαρκοζί πάλι που στα χρόνια της θητείας του πέρασε μία σειρά νέο-φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις τι φταίει και η κοινωνία είναι στους δρόμους; Στη νεοφιλελεύθερη τίγρη της Ιρλανδίας πάλι, που την προβάλανε σαν πρότυπο ανάπτυξης τι έγινε και το έλλειμμα είναι στο 30%; Στην Ισπανία που εδώ και χρόνια η ανεργία κινείται γύρω στο 20% πάλι οι εργαζόμενοι φταίνε; Γενικεύοντας σε όλη την παλιά και νέα Ευρώπη οι χώρες περνάνε μεγαλύτερη ή μικρότερη κρίση. Σε όλες τις χώρες επιβάλλονται περικοπές των εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους και μείωση του επιπέδου ζωής των πολιτών.

Το συμπέρασμα είναι ότι είκοσι χρόνια μετά την ήττα του κομμουνισμού το νεοφιλελεύθερο πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης απέτυχε παταγωδώς. Μόνο ανόητοι και εξωνημένοι δημοσιογράφοι και διανοούμενοι δεν το αντιλαμβάνονται και επιμένουν στο ίδιο τροπάρι ότι φταίει το κράτος, φταίνε οι υπάλληλοι κλπ.

Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ η νεοφιλελεύθερη χρηματοπιστωτική οικονομία κατέρρευσε. Η κρίση από χρηματοπιστωτική μεταλλάχθηκε σε τραπεζική εν συνεχεία έγινε και συνεχίζει να γίνεται κρίση της πραγματικής οικονομίας. Παράλληλα το κόστος της κρίσης μεταφέρεται από τους αεριτζίδικους οργανισμούς, στις τράπεζες και εν συνεχεία με την διαμεσολάβηση των πολιτικών τάξεων στις κοινωνίες. Άλλωστε πάντα και ακόμη περισσότερο σε εποχή κρίσης το πρόβλημα δεν είναι η παραγωγή αλλά η διανομή του πλούτου.

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε τώρα: ποιος θα πληρώσει την κρίση; Οι χρηματιστές, οι τραπεζίτες, τα μεγαλοστελέχη του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και όλος ο παρασιτικός συρφετός που ζούσε σε βάρος των κοινωνιών; Μάλλον δύσκολο. Οι ιθύνουσες τάξεις επιστράτευσαν τους πολιτικούς τους υπαλλήλους. Σαρκοζί, Μέρκελ, Κάμερον, Παπανδρέου στα καθ ημάς υπακούοντας στα κελεύσματα των αφεντικών τους σερβίρουν ανενδοίαστα τον λογαριασμό στους πολίτες τους. Τα περί δανεικών κλπ είναι απλά προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο λόγος ανήκει στις κοινωνίες. Μπορούν να το δεχθούν σκύβοντας το κεφάλι και αφήνοντας τα golden boys να απολαμβάνουν τα λάφυρα των περασμένων δεκαετιών ή μπορούν να αντιδράσουν φωνάζοντας με αποφασιστικότητα «ως εδώ». Οι ενδείξεις μέχρι στιγμής δεν είναι ενθαρρυντικές αλλά η ιστορία είναι απρόβλεπτη.