Shock Treatment

Καταλαβαίνει  κανείς πόσο τσιτωμένοι είμαστε όλοι όταν τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να εκφράσει τη διαμαρτυρία του για  την πολιτική της κυβέρνησης πετώντας ένα παπούτσι στον πρωθυπουργό στο  πλαίσιο της ΔΕΘ, το γεγονός δεν  αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι -ένας ημίτρελος εθνικιστής κάνει μια κίνηση εντυπωσιασμού- αλλά ως προϊόν σκοτεινής συνωμοσίας του ημίτρελου (OK, σε αυτό δεν διαφωνεί κανείς) με το BBC. Ακούγοντας τη συζήτηση στα κανάλια την περασμένη Δευτέρα, δύο συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε με ασφάλεια. Πρώτον, ότι τα ελληνικά ΜΜΕ νομίζουν ότι το BBC -ή οποιοσδήποτε σοβαρός ενημερωτικός οργανισμός- θα διακινδύνευε την αξιοπιστία του για να στήσει ένα πυροτέχνημα διαρκείας μερικών ωρών (δεν θα μπούμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε πόσο εύκολα κάνουν κάτι αντίστοιχο τα ελληνικά ΜΜΕ). Δεύτερον, ότι έχουμε απονευρωθεί πλήρως. Σε άλλη περίπτωση, μια τέτοια εκδήλωση διαμαρτυρίας είτε θα προκαλούσε το γέλιο είτε την φρίκη - σε καμία περίπτωση όμως δεν θα ψάχναμε κάτι πιο σοκαριστικό για να την εξηγήσουμε.

Αλλά  και η ίδια η κίνηση της εκτόξευσης παπουτσιού αυτό δηλώνει: ότι οι άλλες  μορφές διαμαρτυρίας δεν οδηγούν  πουθενά. Το περασμένο Σαββατοκύριακο έγινε ολόκληρη διαδήλωση στη  Θεσσαλονίκη, αλλά όλοι τη Δευτέρα μιλούσαν για το παπούτσι. Η εικόνα μιας ομάδας -όσο πολυπληθής κι αν είναι αυτή- να διαδηλώνει ειρηνικά (κρατώντας και ομπρελίτσες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις με αυτόν τον άτιμο καιρό) δεν συγκινεί πια κανέναν. Από την άλλη, το παπούτσι είναι ασφαλώς άστοχο αντικείμενο - ο συμβολισμός του είναι ασαφής, ενώ η παραπομπή στο παπούτσι που πέταξε ο Ιρακινός στον Τζορτζ Μπους κάνει την κίνηση να μοιάζει με μια απλή αντιγραφή. Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη ευρηματικότητα και δεν εννοώ λουλούδια ή κάτι τέτοιο - θα μπορούσαν να πετάξουν σφουγγαρίστρες, λούτρινα αρκουδάκια, μπάλες του μπόουλινγκ, τρίγωνα πανοράματος, μπουγάτσες, πληθωριστικές δραχμές, οτιδήποτε, αλλά πια φαίνεται πως δεν υπάρχει μυαλό για τέτοια. Δεν υπάρχει μυαλό για τίποτα.

Ακόμη κι έτσι, πάντως, το περιστατικό κράτησε μόνο μία μέρα. Ακόμη κι έτσι, τίποτε δεν είναι αρκετό να μας σοκάρει. Αυτό φάνηκε και από τον τρόπο που έγιναν οι κινητοποιήσεις αυτή την εβδομάδα - οι οδηγοί φορτηγών απέργησαν με τον ίδιο, τετριμμένο, βαρετό τρόπο, οι οδηγοί σχημάτισαν πειθήνια ουρές για να βρουν βενζίνη, όλα έγιναν σαν να ήταν προσυμφωνημένα, μέρος ενός προγράμματος. Και οι «ομιλούσες κεφαλές» στα κανάλια ξεκίνησαν τη νέα σχολική χρονιά με κέφι, αναμασώντας θεωρίες συνωμοσίας και αρλούμπες. Οσο για την κοινή γνώμη, έφριττε με την εικόνα της Ελένης Μενεγάκη, πρωτοσέλιδης στην «Espresso», να κάνει αυτό που χαρακτηρίστηκε ως «σύσκεψη εκπομπής μέσα σε εκκλησία». Σε ποια μοίρα βρίσκεται η ελληνική δημόσια σφαίρα όταν ακόμη και οι βασίλισσες της πρωινής ζώνης πρέπει να υιοθετήσουν τακτικές σοκ για να ασχοληθούμε μαζί τους;