Δ.Παφίλας: Η εταιρεία, ο διευθύνων και ο κόσμος

Για να εξηγήσουν καλύτερα το πρόβλημα της χώρας -σε απλά ελληνικά- πολλοί την παρομοιάζουν με μια εταιρεία η οποία το 2009 χρωστούσε 270 δισ. ευρώ και είχε πωλήσεις, δηλαδή Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν 250 δισ. ευρώ. Μόλις ανέλαβε ο σημερινός πρωθυπουργός, αντί να κόψει τα έξοδα, άρχιζε να φωνάζει δεξιά και αριστερά, ότι η εταιρεία χρεοκόπησε και από τον Γενάρη του 2010 σταμάτησε να δανείζεται- Αφού πρώτα δυσφήμησε διεθνώς το ΑΕΠ της χώρας, έτρεχε δεξιά και αριστερά στην Ευρώπη, και τελικά προτίμησε τον μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε, ώστε η εταιρεία να πληρώνει τους μισθούς και συντάξεις, όπως ψευδώς υποστήριζε.

Σήμερα ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, οι πωλήσεις της εταιρείας πέφτουν ραγδαία κάτω από τα 225 δισ. ευρώ (λόγω των φόρων) και το χρέος κυμαίνεται στα 340 δισ. ευρώ (τα δάνεια του μηχανισμού είναι ενυπόθηκα με ό,τι σημαίνει αυτό). Είναι προφανές ότι με τέτοια ποσά δεν βγαίνει ο παρονομαστής του χρέους, ιδιαίτερα όταν κάθε χρόνο προσθέτουμε νέο χρέος (έλλειμμα). Οι ανώτεροι υπάλληλοι του ΔΝΤ -όπως δηλώνουν- υπέδειξαν στον υπουργό Οικονομικών να φορολογήσει τους πλουσίους, να πουλήσει εισηγμένες εταιρείες και κυρίως να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους. «Θα είναι το τέλος μου» τους είπε. Οι υπάλληλοι τότε δίχως προειδοποίηση, καθόρισαν μια τιμή για την εταιρεία, η οποία φθάνει τα 50 δισ. ευρώ σε αποκρατικοποιήσεις, πωλήσεις γης, ακινήτων.

Η ελπίδα του μηχανισμού ήταν να πουληθούν έστω 20 δις. ευρώ και αργότερα να γίνει ένα «κόψιμο» στα 320 δις. χρέους. Ακολούθησε το σχέδιο και ενώ όλοι περίμεναν να ανακοινώσει 50 δισ., σιγοψιθύρισε κάτι για 2,5 δις. ευρώ. Και οι αγορές ξέβρασαν τις μετοχές και τα ομόλογα της εταιρείας σε νέα χαμηλά, ενώ την ίδια ώρα ένας παλιός υπεύθυνος της εταιρείας (Σημίτης) πρότεινε ένα «κόψιμο» του χρέους της εταιρείας -ξεχνώντας ότι αυτό έπρεπε να το προτείνει ένα χρόνο πριν και κυρίως να μην χρεώσει την εταιρεία όπως είχε κάνει. Η εταιρεία, όμως, ανήκει σ ένα ευρωπαϊκό όμιλο ο οποίος κάθε δυο μήνες πετά την μπάλα στην επόμενη γωνία δίχως να αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Κανείς δεν πιστεύει λ.χ. ότι μειώνοντας το επιτόκιο σε 4% και κάνοντας τον χρόνο 7,5 χρόνια θα λυθεί το πρόβλημα. Διπλό το αδιέξοδο δηλαδή: Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας δεν αντιλαμβάνεται που έχει μπλέξει την εταιρεία και ο ευρωπαίος επίτροπος δεν δίνει την σημασία που πρέπει να έχει μια ευρωπαϊκή εταιρεία.

Αρκετοί λένε στον διευθύνοντα σύμβουλο να πάει στον μηχανισμό και να άρει την φορολογία (ΦΠΑ) για να πάρουν μπρος οι πωλήσεις και να δημιουργηθεί πληθωρισμός που θα τρώει το χρέος κάθε χρόνο. Αλίμονο, όμως. Ο υπεύθυνος φωτογραφίζεται στην Ύδρα, μετά το Καστελόριζο (και ελπίζουμε η επόμενη φωτογραφία να μην είναι με φόντο το Ποντικονήσι της Κέρκυρας…). Δεν διαπραγματεύεται λοιπόν και περιμένει να πουλήσει το 17% της ΔΕΗ όταν άλλοι κρατούν τους διακόπτες. Όσο για τους Ευρωπαίους έχουν βαρεθεί. Την επόμενη φορά, θα πετάξουν την μπάλα εκτός σταδίου. Τι θα γίνει λοιπόν με την εταιρεία; Η χώρα ποτέ δεν μπορεί να είναι εταιρεία αλλά θα βρει τον δρόμο της αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Αν δεν μπορεί ο διευθύνων σύμβουλος να μιλήσει με τους υπαλλήλους του ΔΝΤ ή την Ευρώπη, θα μιλήσει ο κόσμος της εταιρείας. Η νομοτέλεια θα έλθει.