Κώστας Πλάντζος: Κυνηγήστε το «έξυπνο» χρήμα!

Ας μην περιμένουμε  πια τίποτα από το ελληνικό Κράτος. Αυτό θα είναι σε αφασία στην «εντατική» μέχρι το 2023, όπου θα το κρατούν ζωντανό  «στα μηχανήματα» η Τρόικα και τα δάνεια. Ας κάνουμε οι υπόλοιποι αυτά που πάντα έπρεπε, αλλά σπανίως κάναμε: να σηκώσουμε τα μανίκια, να δούμε την πραγματικότητα, να καταβάλουμε περισσότερη προσπάθεια για να γίνουμε καλύτεροι, να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι καλύτεροι από εμάς, να τους κάνουμε αρχηγούς, αντί να τσακωνόμαστε και να περνιόμαστε για ξερόλες, αλάνθαστοι και «αυτόφωτοι» .

Βόλευε πάντα  πολλούς να τα βάζουν με το Κράτος που  «ποτέ δεν έκανε αρκετά» για  αυτούς. Δεν εννοώ μόνο δημοσίους  υπαλλήλους που ζητούσαν αυξήσεις, αλλά και πολλούς "του ιδιωτικού τομέα" που τώρα φωνάζουν, αλλά σε κάθε ευκαιρία έβγαιναν και ζητούσαν επιδοτήσεις, κρατικές εγγυήσεις, ακόμα και αυξήσεις και προσλήψεις στο δημόσιο, ελπίζοντας μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι να βγουν και να καταναλώσουν όσα δεν μπορούσαν οι του ιδιωτικού τομέα. Αυτήν την ανεπάρκεια και την ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να παράγει θέσεις εργασίας, την φόρτωναν στο δημόσιο που την κάλυπτε, και την πληρώνουμε σήμερα.

Αν το Κράτος δεν έπαιρνε δάνεια για να κάνει  προσλήψεις κλπ, με τον ιδιωτικό τομέα που είχαμε η ανεργία θα πέταγε στο 30% εδώ και χρόνια. Βέβαια, θα πει κάποιος, αν μας είχε το κράτος αφήσει να πεινάσουμε, τότε ήδη από χρόνια θα είχαμε μάθει να δουλεύουμε σε δουλειές που και σήμερα περιφρονούμε. Οι αλλοδαποί δεν θα είχαν πάρει «εργολαβία» τις δουλειές σε αστικά κέντρα και περιφέρεια, τις οποίες οι έλληνες δεν καταδέχονταν. Σίγουρα δεν θα είχαμε τόσα λεφτά να τα σκορπίζουμε σε φραπέδες και μπουζούκια. Δεν θα χρωστάγαμε τόσα σε κάρτες. Ίσως πολλοί έλληνες να είχαν φύγει ήδη από τη χώρα, άλλοι θα είχαν προκόψει κιόλας έξω, ενώ δεν αποκλείεται να είχαν αναδειχθεί και νέες δυνάμεις στην αγορά που θα τραβούσαν και τους υπόλοιπους μπροστά.

Αυτά δεν έγιναν...  Φταίνε αυτοί που μας καλόμαθαν, λένε πολλοί, η ΕΕ που μας πότιζε ευρώπουλα και τώρα δεν έχουμε αγροτική παραγωγή, το Κράτος που δανειζόταν και μας έκανε δημοσίους υπαλλήλους, το μαύρο χρήμα και η φοροδιαφυγή με τα οποία κτίσαμε ανώγεια και κατώγεια επί δεκατίες.

Αυτό είχαμε: μια επίπλαστη ευημερία, μια αυθαίρετη ανάπτυξη, έναν πλούτο που δεν μας άξιζε. Μισθοί 1500 ευρώ σήμερα (μισό εκατομμύριο δραχμές πριν δέκα χρόνια) δεν φτάνουν για να ζήσει μια τετραμελής οικογένεια. Το λέει και το ΚΚΕ, το λέει και το ΛΑΟΣ: "όλοι μια κοιλιά έχουν και πρέπει να τη γεμίσουν».  Κανείς δεν λέει όμως πώς θα βγαίνουν τα χρήματα, πώς θα γίνουν μπίζνες, ότι πρέπει να γεννήσουμε ιδέες.

Οκτώ στους  δέκα, αν ρωτήσεις τι επιχείρηση θα έκαναν αν είχαν κεφάλαιο 50.000 ή 100.000 ευρώ, θα σου έλεγαν: πιτσαρία σε μια πιάτσα όπου υπάρχουν ήδη άλλες πέντε, τυροπιτάδικο  ή κυλικείο δίπλα σε δημόσια υπηρεσία, βενζινάδικο... Σχεδόν κανείς δεν ήθελε να πει ή να ακούσει: παπουτσής, επιπλοποιός, μεταποίηση προϊόντων. Σχεδόν κανείς δεν ήθελε εργοστάσια πολυεθνικών στη χώρα μας, αντιθέτως εύχονταν να κλείσουν και τα ελάχιστα ελληνικά που απέμειναν –ή κανείς δεν έκλαψε όταν έκλειναν αυτά που είχαμε σε άλλες δεκαετίες. Αυτοί ήταν κακοί και άχρηστοι, οι μπίζνες ήταν για τους άλλους, εμείς είμασταν θύματα.

Υπάρχει σπόρος αληθείας σε όλα αυτά. Στην Ελλάδα της αρπαχτής, έπρεπε να είσαι «στο κόλπο» για να κονομήσεις. Ο γνωστός του γνωστού, για να μας δώσει την πληροφορία, και στο μυαλό όλων μια συνομωσία. Αυτά έβλεπε και ο τορναδόρος, που πήγε να προκαλέσει την κατάρρευση, παίζοντας με το θυμικό και τα αντανακλαστικά των Ελλήνων.

Μετά τον τορναδόρο  και τα ανώνυμα email, πρέπει όμως να πάρουμε όλοι ένα μάθημα. Εκτός από τον οικονομικό ξεπεσμό, υπάρχει και ο πνευματικός. Τόσο πλέον ξεφτιλιστήκαμε όλοι;  Πόσο πιο χαμηλά να πέσουμε; Τρώμε ό,τι  μπούρδα μας πετάξουν, αν δεν την έχουμε ήδη σκεφτεί ή κάνει από μόνοι μας. Και αν ακόμα μας χαρίζανε όλα τα χρέη, είμαστε έτοιμοι να διαλυθούμε από μόνοι μας, να πλακωθούμε, να τα κάψουμε όλα, οργισμένοι για ό,τι περάσαμε ή ό,τι μας περιμένει...

Ούτε «δόξα  τω Θεώ», ούτε «δικαίως πάσχω». Η πλήρης αφασία, η πλήρης αχαριστία. Εγκεφαλικά και κλινικά  νεκροί, προσπαθούμε μόνο να διώξουμε τους δαίμονες που μας στοιχειώνουν.  Αντί να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να προσπαθήσουμε να βγούμε από «τα σκατά» του Στρος Καν -ακόμα και αν χρειαστεί να γίνουμε βοθρατζήδες.

Και δεν θα εξηγήσουμε ποτέ στους νέους μας ότι «εμείς φταίμε». Τους αφήνουμε περιδεείς να απελπίζονται και να χάσουν τα νιάτα  τους. Τους κάναμε πρώτα θύματα («η γενιά  των 700 ευρώ που δεν έχει μέλλον»  λέγανε) και τώρα τους εγκαταλείπουμε, να γωνιάζουν και να χτυπιούνται, χωρίς να πάρουν διδάγματα για να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Εμείς όλοι καταστρέφουμε τα παιδιά μας, όχι κάποιοι άλλοι άγνωστοι και κακοί, το «σύστημα» κλπ κλπ.

Αν κατανοήσουμε το χτες, αν ζήσουμε το σήμερα, θα έρθει και ένα καλύτερο αύριο. Λύσεις υπάρχουν. Από το πώς καταναλώνουμε, μέχρι το πώς παράγουμε. Αυτά είναι μέσα στη ζωή. Ας μην της γυρίζουμε την πλάτη. Η ζωή συνεχίζεται, ας μην την αφήσουμε να μας προσπεράσει....