Χάρης Ρώμας: Πώς έφτασε η χάρη του από την ΚΝΕ μέχρι τον Πατούλη

Η αλήθεια είναι πως σνόμπαρα εντελώς το όνομα Χάρης Ρώμας και ό,τι αυτό έφερε μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι το 2001 παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια για μια κομεντί δική του με τίτλο «Ροζ ολοταχώς». Η αλήθεια είναι ότι δεν πιαστήκαμε κυριολεκτικά, στα χέρια, αλλά ότι εγώ έγραψα τα χειρότερα κι εκείνος, τηλεοπτικώς, απάντησε τα χειρότερα. Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι απέφευγα να πέσω πάνω σε οποιαδήποτε ελληνική σειρά, κυρίως του Χάρη Ρώμα. Βλακεία μου.

Η αλήθεια είναι ότι κάποιο ξημέρωμα που δεν με έπιανε ο ύπνος και έτσι, για να κοροϊδέψω την αϋπνία μου, έπεσα πάνω στο «Καφέ της Χαράς», τότε, στα πέτρινα χρόνια της κρίσης. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το βρήκα παντελώς και ολοσχερώς αφελές και απρόσωπο. Η αλήθεια είναι ότι την τρίτη φορά άρχισα να το καταλαβαίνω. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η «αφελής» σειρά μού έγινε συνήθεια, κάτι σαν εξάρτηση, κάτι σαν ναρκωτικό. Ανακαλύπτοντας σε αυτό το «Καφέ» τη μικρογραφία της Ελλάδας. Τον καθρέφτη της Ελλάδας. Τον χαρακτήρα, την εσωστρέφεια και τον διχασμό του Νεοέλληνα.

Γι’ αυτό η επιτυχία. Γι’ αυτό με το σίκουελ σπάει τηλεοπτικά ταμεία. Γι’ αυτό ο μέσος θεατής καταλαβαίνει, με το ένστικτό του, αυτό που εγώ, ο τάχα μου διανοούμενος, δεν κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Επειδή εγώ τα λαμβάνω με το μυαλό. Ο Χάρης Ρώμας με την καρδιά.

Γιατί το «Καφέ της Χαράς» είναι το πιο γνώριμο, το πιο αγαπημένο στέκι του Ελληνα. Το χωριό Κολοκοτρωνίτσι, η μικρογραφία της Σωρρακώσταινας. Το Κολοκοτρωνίτσι παραπέμπει, ταυτόχρονα, στον εθνικό μας ήρωα αλλά και στα πισινά μας. Γιατί ο Πώποτας, ο Ουδεπώποτας, όπως τον λέει αυτή η γυναικάρα, η Ρένια Λουιζίδου, με έναν χαρακτήρα σπάνιο για τα τηλεοπτικά δεδομένα.

Επειδή, λοιπόν, το Πώποτας παραπέμπει στον ποπό αλλά και στον «πωπό». Και «ποπός» όπως του μωρού. Δηλαδή ανώριμος, ανήλικος και ουδέποτε χειραφετημένος. Επειδή ο Πώποτας είναι διχασμένος ανάμεσα στο παλιό, στο δεσποτικό, στο αυταρχικό, στο συντηρητικό και το νέο. Επειδή αγαπάει τη Χαρά, το νέο, το σύγχρονο, το απελευθερωμένο, αλλά αρνείται να τα υιοθετήσει, να ταυτιστεί μαζί της, να παρασυρθεί και να δραπετεύσει από την εσωστρέφειά του. Και επειδή αυτό είναι ο χειρότερος, ακατανίκητος εχθρός του. Και είναι ο εαυτός του. Θέλει αλλά δεν μπορεί. Γουστάρει αλλά κάνει πίσω. Το φρένο ισχυρότερο από το γκάζι. Ετσι παραμένει ακλόνητος, ακούνητος, ακίνητος. Οπως η χώρα. Ναι μεν Ευρώπη, αλλά μονίμως στην καρακοσμάρα μας. Η επιτομή της υποκρισίας, της εσωστρέφειας, του διχασμού, του διπολισμού και του κοινωνικού αυτισμού!

Ολα αυτά η καλύτερη εισαγωγή, το κόκκινο χαλί για μια γνωριμία εκ του σύνεγγυς, με εφαλτήριο την απόλυτη ειλικρίνεια. Το ελπίζω. Ετσι βρεθήκαμε. Ετσι γνωριστήκαμε. Κι έτσι άκουσα και τα έπαιξα με τη διαδρομή αυτού του «ψηλού», προορισμένου, όπως έλεγαν οι δάσκαλοί του, για δραματικούς ρόλους. Ομως φτιαγμένου να γράφει, να σαρκάζει, να υπονομεύει, να ροκανίζει, να χλευάζει και να πορεύεται από επιτυχία σε επιτυχία.

Πώποτας - Χαρά (Ρώμας - Λουιζίδου)
Tο φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο, τότε και τώρα. Η κόντρα του συντηρητισμού και της εσωστρέφειας με το νέο και την εξωστρέφεια συνεχίζεται στη μικρή οθόνη

Ρεκόρ Γκίνες για το «Κωνσταντίνου και Ελένης»...

«Το ξέρεις ότι η σειρά “Κωνσταντίνου και Ελένης” που μεταδίδεται πολλά χρόνια, έχει κερδίσει Ρεκόρ Γκίνες ως μία από τις δύο με τη μεγαλύτερη, χρονικά, συνεχόμενη επαναληπτικότητα;».

Με συγχωρείς, αλλά θα το πω. Ξέρω πολλούς Κωνσταντίνους και πολλές με το όνομα Ελένη, αλλά τη σειρά δεν την ξέρω. Να επιστρέψουμε στο σήμερα; Πότε έγινε η πρώτη σύλληψη; «Για το “Καφέ της Χαράς” ή της «χαράς»; Με διπλή σημασία. Ολα σε αυτό το καφενείο έχουν διπλή σημασία. Η σύλληψη έγινε το 2003. Μέχρι το 2006. Η πρώτη εποχή».

Μόνος σου; «Οχι μόνος μου αλλά μαζί με την Αννα Χατζησοφιά. Λειτουργούμε σαν δίδυμο. Αυτοκόλλητοι. Να σου πω και κάτι ακόμα. Η Αννα υπήρξε και μέλος του Κοινοβουλίου με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Και τώρα, είναι; «Οχι, δεν είναι. Ηταν για έξι μήνες, το 2015».

Τη χειρότερη περίοδο. Τόσο χρειάστηκε ο Τσίπρας για να μάθει τη δουλειά. Και μέχρι να τη μάθει παραλίγο να μας στείλει αδιάβαστους... «Ετσι είναι. Κι εγώ, τότε, για πρώτη και μοναδική φορά ψήφισα Τσίπρα».

Κάποιος άλλος; «Και η Μαρία Κανελλοπούλου που υποδύεται την οικονόμο του σπιτιού στη σειρά είναι ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή άντεξε πολλά χρόνια. Πολλοί φίλοι μου είναι με τον Αλέξη».

Ο Αλέξης έφερε τον Κυριάκο

Κι εσύ κολλημένος με τον Αλέξη; «Εγώ πιστεύω πως το μοναδικό καλό πράγμα που έκανε ο Αλέξης είναι που έφερε τον Κυριάκο. Χωρίς Τσίπρα ίσως ο Κυριάκος να μην κατόρθωνε ποτέ του να γίνει πρωθυπουργός της χώρας».

Αρα έχεις κάποιες σχέσεις με τον Τσίπρα... «Είχε έρθει δύο φορές στα πάρτυ που είχα κάνει, μια φορά στο σπίτι στο Ψυχικό και μια δεύτερη σε μαγαζί».

Εκείνη τη στιγμή, νοερώς, έκανα μια μετάθεση. Ο Τσίπρας στον ρόλο του Πώποτα και ο Κυριάκος στον ρόλο της Χαράς. Η εσωστρέφεια και η υποκρισία ερωτευμένοι με την εξωστρέφεια και τον εκσυγχρονισμό. Το παιδί θέλει αλλά δεν μπορεί να αλλάξει. Κοίτα να δεις. Προφητικός ο Ρώμας.

Και ο Κυριάκος; «Με τον Κυριάκο υπάρχει αυστηρότητα και σοβαρότητα. Παρά τα λάθη που γίνονται».

Και η Αριστερά; «Θα σου πω κάτι. Οταν ήμουν φοιτητής της Ιατρικής με είχαν ψηφίσει τα μέλη της ΚΝΕ να βγω πρόεδρος της θεατρικής ομάδας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν είσαι νέος και δεν καθίσεις στα θρανία της Αριστεράς, τόσε άσ’ τα να πάνε. Πρέπει. Γιατί στο τέλος θα καταλάβεις ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι».

Και τώρα; «Τώρα έχω εκλεγεί τομεάρχης Πολιτισμού με τον Πατούλη. Λαϊκός τύπος. Είμαι ευχαριστημένος. Είναι ανοιχτό πνεύμα και επιλέγει τους συνεργάτες του ανάλογα με τις ικανότητές τους».

Ουδείς αλάνθαστος. Τέλος πάντων. Είπες φοιτητής Ιατρικής, άκουσα καλά; «Καλά άκουσες. Τελείωσα την Ιατρική και παράλληλα σπούδαζα Υποκριτική. Πρώτα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, μετά στη σχολή της μακαρίτισσας και αξέχαστης Κατσέλη».

«Μαζί και χώρια» η συνταγή της επιτυχίας

Τώρα είσαι καλά; Εχεις σχέση; «Είμαι πανευτυχής που βιώνω βαθιά συναισθήματα. Εννιά χρόνια τώρα. Είναι αρκετά. Και δεν είναι θέμα ασφάλειας. Είναι αληθινή αγάπη. Τουλάχιστον από τη μεριά μου. Μένουμε μαζί, αλλά και χώρια. Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας σε έναν δεσμό. Και μαζί και χώρια. Ετσι, να μπορείς να διατηρείς τον προσωπικό, πνευματικό σου χώρο».

Να επιστρέψουμε στις θεατρικές σου σπουδές. «Αρχικά με δασκάλους τον Αρμένη και τον Λαζάνη. Πρόλαβα τον Κάρολο Κουν. Αλλωστε εκείνος, στις εξετάσεις, με επέλεξε. Δεν πρόλαβα να τον ζήσω ως δάσκαλο, αλλά εισέπνευσα τη μαγική του αύρα. Δύο άνθρωποι έφεραν μαζί τους μαγική αύρα. Ο Κουν και ο Μάνος Χατζιδάκις».

Κοντά στον Χατζιδάκι; «Ναι, κοντά στον Μάνο. Ημουν πιτσιρικάς και είχα πάει μαζί με τον Κώστα Σπυρόπουλο και την Ελένη Ράντου, όλοι μαθητές δραματικών σχολών, στο κάστινγκ της “Πορνογραφίας” το 1983. Ο Μάνος με επέλεξε. Και έτσι πέταξα στα ουράνια. Ομως ο Λαζάνης ήθελε να με φάει ζωντανό γιατί απαγόρευε η σχολή στους σπουδαστές να εμφανίζονται σε άλλες σκηνές. Η αστική μου καταγωγή ήταν κάπως απαγορευτική για το Θέατρο Τέχνης. Ετσι έφυγα και χτύπησα την πόρτα της σχολής της Αλέκας Κατσέλη».

Και η «Πορνογραφία»; «Ιστορική παράσταση αλλά μεγάλη αποτυχία. Ενδιαφέρουσα αποτυχία. Πολλοί την κράξανε. Αλλά μερικοί από αυτούς όταν με βλέπουν στον δρόμο μού λένε: “Σας θυμάμαι από την “Πορνογραφία”, μια παράσταση που με είχε εξοργίσει αλλά δεν θα την ξεχάσω ποτέ”. Σε αυτή την παράσταση ακούστηκε για πρώτη φορά το “Σαν παλιό σινεμά” του Αρη Δαβαράκη».

Τελικά βρήκες τον εαυτό σου στην κωμωδία ή όπως αλλιώτικα πες το... «Η Κατσέλη επέμεινε πως είμαι καλός να παίζω δραματικούς ρόλους. Λάθος. Ετσι στην αρχή με πήρανε στο Εθνικό να παίξω τον κορυφαίο του Χορού στην τραγωδία “Αίας” του Σοφοκλή. Οι πρώτοι που κατάλαβαν την κωμική μου πλευρά ήταν η Νάντια Μουρούζη και ο Αρης Λεμπεσόπουλος. Παίζαμε μαζί στη “Δωδέκατη νύχτα” του Σαίξπηρ, όπου διακωμωδούσα τα πάντα».

Σενάρια για τα σκουπίδια

Και το θέατρο πώς προέκυψε στη ζωή σου; «Ημουν 13 και είχα πάει στο Υπόγειο του Κουν να δω μια ακατανόητη, για μένα, εντελώς σουρεαλιστική παράσταση, την “Οπερέτα” του Γκομπρόβιτς. Θαμπώθηκα. Ζαλίστηκα. Και όταν βγήκα παραπάτησα και έπεσα πάνω σε κολόνα. “Ετσι γίνεται”, μου είπε η Κατσέλη, “όλοι εμείς σε αυτό τον χώρο παραπατάμε”».

Και από Κουν, Κατσέλη, Εθνικό, Χατζιδάκι, Σαίξπηρ, πώς βρέθηκες στην τηλεόραση; «Πρώτα το σινεμά. Είχα παίξει στη “Γλυκιά συμμορία” του Νίκου Νικολαΐδη. Οι περισσότεροι από εμάς αποδεκατίστηκαν. Ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Μόσχος, ο Νικολαΐδης. Μου άρεσε ο φακός. Το 1984 εμφανίστηκα σε μια χάλια σειρά της ΕΡΤ2 με τίτλο “Σκληρά καρύδια”».

Κωμωδία; «Οχι, κοινωνικό δράμα».

Με τέτοιον τίτλο; Μα χαζοί ήταν; «Τέλος πάντων. Μετά έπαιξα σε μια άλλη σειρά της ΕΡΤ με τίτλο “Αστέρια από χώμα”».

Ούτε το ένα ούτε το άλλο έχω δει... «Δεν χάνεις τίποτα. Εκεί, λοιπόν, έκανα το όμορφο αγόρι, τον γιο του Μπάρκουλη που ταπεινώνει την Ελντα Παναγοπούλου».

Και τα σενάρια; «Εβλεπα τα σενάρια, δεν έλεγα τίποτα, αλλά ήταν προχειρογραμμένα, πρώτου επιπέδου».

Για τα σκουπίδια... «Ξέχασα να σου πω ότι υπήρξα μαθητής της Σχολής του Μωραΐτη. Θρυλική σχολή. Μάθαινες γράμματα. Δάσκαλοί μου ήταν ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος».

Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ο τύπος είχε εξασφαλίσει θεμέλια όσο ελάχιστοι σε αυτό το σανίδι το θεατρικό και ελληνικό.

Και ο Γεωργουσόπουλος ανακάλυψε στον μαθητή Χάρη Ρώμα ταλέντο θεατρικό; «Ο Λιγνάδης σε μια δική μου έκθεση είχε από κάτω γράψει: “Πρέπει να γίνει συγγραφέας”. Οταν είπα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω ηθοποιός, εκείνη αντέδρασε με τα εξής λόγια: “Τόσο ψώνιο είσαι, παιδί μου; Τουλάχιστον να γίνεις συγγραφέας!”. Πράγμα που έγινε. Και το ένα και το άλλο. Το πρώτο μου σενάριο ήταν το «Μάμα μία» με τη Ρένα Βλαχοπούλου στον ΑΝΤ1. Τότε όλα γυρίζονταν στο πόδι, σαν βιντεοταινίες. Αμφιβόλου αισθητικής ποιότητας. Τότε ήταν που σε κάποια συνάθροιση με πλησίασε ο Μίνως Κυριακού, δεν τον ήξερα, και μου είπε: “Είμαι το αφεντικό σου. Η σειρά σου αρέσει και στα παιδιά μου και στον σοφέρ μου. Επομένως αρέσεις σε όλους. Οποτε έχεις μια ιδέα έλα σε μένα”».

Από τον Κουν και τον Χατζιδάκι στον Κυριακού και τον ΑΝΤ1. Αυτό κι αν είναι αληθινό καφέ της χαράς του Χάρη Ρώμα. «Από αυτή την παρότρυνση προκύπτει το “Οι Μεν και οι Δεν”. Το έγραψα μαζί με την Αννα».

Και μεταδίδεται ακόμα και τώρα... «Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη μετάδοση, κάθε φορά που το βλέπω νομίζω πως είναι μεταγλωττισμένο. Εσκισε. Και μετά ήρθε το “Κωνσταντίνου και Ελένης”. Ετσι μπήκα στα Ρεκόρ Γκίνες. Ως η πιο πολυπαιγμένη, non stop κωμωδία όλων των εποχών».

«Εχω φάει πολλά όλα αυτά τα χρόνια»

Φαντάζομαι να εισπράττεις μερικές δεκάρες από πνευματικά δικαιώματα. «Δεκάρες; Σε γελάσανε. Επειδή η όσφρησή μου αισθάνθηκε επιτυχία, κατάφερα να εξασφαλίσω ιδιωτικό συμφωνητικό».

Δηλαδή πόσα εισπράττεις από την επανάληψη κάθε επεισοδίου; Ενα, δύο ευρώπουλα; «Πολλά περισσότερα».

Ας πούμε εκατό; «Δεν μπορώ να σου πω, αλλά είναι περισσότερα».

Μπαγάσα, θα είσαι πολύ πλούσιος. Μα πάρα πολύ πλούσιος. «Εχω φάει πολλά όλα αυτά τα χρόνια».

Από σπατάλες; «Οχι, για μια καλύτερη ζωή. Γι’ αυτό έκοψα το κάπνισμα».

Το κατάλαβα επειδή έχεις πάρει παραπανίσια κιλάκια... «Εκοψα το τσιγάρο για να επιμηκύνω τη διάρκεια της ζωής μου».

Κανείς δεν ξέρει. Και όπως λένε, όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει, ο Θεός γελάει. «Με το “Κωνσταντίνου και Ελένης” συνειδητοποίησα ότι διαθέτω ένα επιπρόσθετο ταλέντο».

Μόνο ένα; «Αυτό είναι μοναδικό. Το ταλέντο της επαναληπτικότητας. Οτι οι δικές μας οι σειρές, μαζί με την Αννα, θα επαναλαμβάνονται πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια. Ο Κυριακού μού είχε πει: “Παιδί μου, αυτό είναι ένα επιπρόσθετο ταλέντο. Να το εκμεταλλευτείς”».

Και εσύ τι απάντησες; «Να με πληρώνετε, κύριε Κυριακού! Κι εκείνος: “Τι το ’θελα και το είπα!”».

Εχεις πει κι άλλα συναρπαστικά; «Μου έχουν πει και έχω πει. Οπως μου έχουν πει Συριζαίοι συνεργάτες μου, καλά παιδιά, “σκεφτόμαστε τον Πατούλη και κάτι παθαίνουμε”. Κι εγώ, τους είπα, “σκέφτομαι τον Σκουρλέτη και τον Παππά και κάτι παθαίνω”. Εμ τα ’θελαν...».

Και το «Καφέ της Χαράς» ή «χαράς» πώς προέκυψε το σίκουελ; «Αυτή η ιστορία δεν είχε κλείσει».

Νομίζω πως αυτό είναι το χάρισμά της. Δηλαδή η ανολοκλήρωτη σχέση. Μια υπόγεια, ακατανίκητη έλξη που ποτέ δεν ολοκληρώνεται. «Οπως της Ελλάδας που δεν έχει ολοκληρωθεί η σχέση της με την Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό. Ο Περίανδρος Πώποτας, εχθρός του εαυτού του. Δυνάστης, φεουδάρχης. Ομως οι άλλοι, γοητευμένοι με την εξουσία του Περίανδρου. Διχασμένοι κι αυτοί. Θέλουν αλλά δεν μπορούν. Θέλουν να ολοκληρώσουν τη σχέση αλλά κάτι τους σταματάει. Η Χαρά είναι η βαθύτερη επιθυμία τους, αλλά εκείνοι προτιμούν να βουρλίζονται στη μιζέρια».

Πώς προέκυψε; «Πάλι από τον Κυριακού. Ζητούσε νέα ιδέα για καινούρια σειρά και είπε: “Χάρη, στον ΑΝΤ1 είσαι κάτι σαν δήμαρχος”. Και τότε η Αννα σκέφτηκε: “Δεν κάνουμε κάτι με πρωταγωνιστή έναν δήμαρχο, να φτιάξουμε μια μικρή κοινωνία. Κάπως έτσι θα βγάλουμε τα λεφτά μας”».

Και τα βγάλατε και με το παραπάνω. Πες μου ένα πρόσωπο, μόνο ένα που έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη του στη μνήμη σου. «Μάνος Χατζιδάκις».

Ολοι απαντάνε με νεκρούς. Βολικό. Πες μου όνομα κάποιου σημερινού. «Δημήτρης Λιγνάδης, ο σκηνοθέτης που δεν φοβάται να συγκρουστεί και να αναμετρηθεί, χωρίς συμβιβασμούς».

Οταν σταματήσει ο έρωτας, σταματά η ζωή

Για τον έρωτα; Ομως χωρίς κοινοτοπίες και κλισέ όπως οι περισσότεροι... «Τον έχω ζήσει. Πάρα πολλές φορές. Εντονο πάθος. Και με μεγάλες γροθιές. Και πολλά δάκρυα. Ερωτας, πάθος, σεξ».

Γροθιές; «Εχω παίξει ξύλο με κάποια πρόσωπα. Ας πούμε, ήξερες πως ήμουν παντρεμένος για δύο χρόνια; Τα έφαγα τα χαστούκια μου. Και δεν μίλησα καθόλου. Σε μια άλλη σχέση, αντί να γρονθοκοπήσω το πρόσωπο, κοπάνησα τη γροθιά μου σε τοίχο. Εχω κλάψει κιόλας».

Θα ξαναπαντρευτείς; «Δεν αποκλείω τίποτα. Ποτέ δεν ξέρεις. Την πρώτη φορά ήρθε μόνο του. Θα σου πω κάτι άλλο. Οταν ήμουν στην ΣΤ’ Δημοτικού είχα ερωτευτεί μια συμμαθήτριά μου με το όνομα Μαριάννα. Μάλιστα όταν μου είπε πως με σκέφτεται, λιποθύμησα. Κυριολεκτικά».

Με τη Μελίνα

Πώς ορίζεις τον έρωτα; «Οπως η Μελίνα Μερκούρη. Είχα πάει στο νοσοκομείο να την επισκεφτώ. Τα πνευμόνια της λειτουργούσαν μόνο κατά το ένα τέταρτο, από το τσιγάρο. Εκείνη σηκώθηκε, πλησίασε και άνοιξε το παράθυρο, έβγαλε τσιγάρο, το άναψε και ρούφηξε. Της είπα τότε: “Μελίνα, τι κάνεις τώρα, αυτοκτονείς;”. Κι εκείνη με κοίταξε με το γνωστό βλέμμα και μου είπε με την απαράμιλλη βραχνάδα της: “Αγόρι μου, έτσι κι αλλιώς όταν έχει σταματήσει ο έρωτας ή ακόμα και το φλερτ, τότε έχει σταματήσει η ζωή”».

Αυτό της έλειπε... «Αυτό το οξυγόνο της ζωής. Με δάκρυα, με γροθιές, με χαστούκια, με τα όλα. Χωρίς αυτό τέλος η ζωή».

Ενα από τα καλύτερα φινάλε που έχω εισπράξει από όλους τους συνομιλητές μου. Τι άλλο να πούμε; Για τον καιρό; Σηκώθηκε, με ασπάστηκε -«τρεις φορές», του είπα, «για να ξεχωρίζουμε από τους άλλους»- και έφυγε.

Το λένε «Το Καφέ της Χαράς». Εγώ το λέω «Καφενείο Χάρη Ρώμα - Success Story»!