Big Spenders Νέας Κοπής: Πού ξοδεύουν τα δισεκατομμύριά τους όσοι είναι στη λίστα του Forbes

Οι περιουσίες τους συνολικά θα ήταν αρκετές για να αποπληρώσουν το χρέος της Ελλάδος. Και όχι μονάχα μια φορά... Τα δισεκατομμύρια όσων ανήκουν στις λίστες του Forbes δεν ξοδεύονται πλέον μόνο σε βαλίτσες Louis Vuitton και ακριβά κοσμήματα, ούτε όμως καταλήγουν και στα «χρηματοκιβώτια» της Τράπεζας της Ελλάδος. Ποιες είναι λοιπόν οι νέες καταναλωτικές εμμονές των super rich;

Είναι οι άνθρωποι που για να διασκεδάσουν τη νηνεμία της ανέφελης ζωής τους ξοδεύουν με άνεση λίγο περισσότερα από όσα θα ήταν αρκετά για να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδος. Αυτοί που πραγματικά, δεν ξέρουν τι έχουν αφού, έχουν ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο του αρχάριου μεγιστάνα με το megayacht, την έπαυλη με τις πισίνες και το learjet. Αυτοί που κακομαθαίνουν τους εαυτούς τους δίχως τύψεις και προβληματισμούς όπως αυτοί που εκφράζονται με λυρική απόγνωση στους στίχους του Πυθαγόρα «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου για να δω αν την καρδιά μου ή το χρήμα αγαπάς. Ααα, ααα!». Αν και πολλοί από αυτούς αποτελούν μέλη της ελιτίστικης λίστας του Forbes εδώ και χρόνια -γεγονός που τους δίνει την ταμπέλα του «άτρωτου»- φαίνεται πως η αλλαγή των συσχετισμών στο  κοινωνικοοικονομικό πεδίο τα τελευταία χρόνια και η διατάραξη της ισορροπίας δυνάμεων στον κόσμο, έχει διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα δισεκατομμύριά τους. Έτσι, πλέον πέρα από τις παραδοσιακές υπερβολές στα οχήματα που χρησιμοποιούν για να κινούνται στη Γη, έχουν προστεθεί και νεωτεριστικές εναλλακτικές για την μετακίνησή τους στο διάστημα, είτε πρόκειται για τον εποικισμό του Άρη, είτε για μια απλή βόλτα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Κάποιοι άλλοι θέλοντας να μιμηθούν τον Ουόλντ Ντίσνεϊ προβληματίζονται γύρω από το εάν -μετά το θάνατό τους- τους συμφέρει καλύτερα να διατηρήσουν σε κρυογονικούς θαλάμους ολόκληρο το σώμα τους ή μόνο το κεφάλι... Ο μέσος αναγνώστης θα αποκήρυττε τα περισσότερα ως ανισορροπίες. Όχι όμως και αυτοί που ανήκουν στο εκκεντρικό 1% των οικονομικά ισχυρότερων του πλανήτη.      

Εκεί, δηλαδή, που ανήκει και ο πιλότος της Formula1 Λιούις Χάμιλτον, ο οποίος το περασμένο καλοκαίρι ανέβαζε βιντεάκια από το champagne shower που είχαν σχεδιάσει οι φίλοι του για τα γενέθλιά του -που αλλού;- στη Μύκονο. Αυτά, ωστόσο, είναι ψίχουλα για τον «αετό» της Mercedes που έδωσε 18 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει ένα ιδιωτικό jet το οποίο στη συνέχεια έβαψε κόκκινο. Αυτό, προφανώς, είναι το αγαπημένο του χρώμα, αφού κόκκινα είναι και τα τρία από τα έξι υπεραυτοκίνητα που έχει, όπως η Ferrari LaFerrari, η Mercedes-AMG SLS και το Shelby GT500, το μοντέλο που έκλεψε τις εντυπώσεις στην ταινία «Σε 60 δευτερόλεπτα» με τον Νίκολας Κέιτζ και την Αντζελίνα Τζολί.

Όσοι πάλι γοητεύονται περισσότερο από τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, προτιμούν τις κλασικές γραμμές της Aston Martin. Η τελευταία τάση, ωστόσο, στους κύκλους των εραστών της βρετανικής πολυτέλειας, δεν είναι πλέον μόνο τα αυτοκίνητα αλλά και τα υποβρύχια. Οι Beatles το πρωτοτραγούδισαν, αλλά η Aston Martin το κάνει πραγματικότητα, σε συνεργασία με την Triton που κατασκευάζει εξερευνητικά υποβρύχια. Με την κωδική ονομασία Project Neptune -που θα μπορούσε να είναι και τίτλος άλλης μιας ταινίας του «παλιού» Τζέιμς Μποντ- τα μικρά αυτά θαύματα παρουσιάστηκαν τον Σεπτέμβριο στην Έκθεση Σκαφών του Μονακό, δημιουργώντας φαντασιώσεις στους υποψήφιους αγοραστές. Το καθένα από τα μόλις δώδεκα υποβρυχιάκια που θα κατασκευάζονται κάθε χρόνο, θα έχει χώρο για έναν χειριστή και δύο επιβάτες και θα μπορεί να «αποθηκεύεται» σε κάποιον ειδικό χώρο στο κύτος του superyacht του ιδιοκτήτη. Και όλα αυτά στην «προνομιακή» τιμή των 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, διπλάσια αυτής του πιο ακριβού μοντέλου της Aston Martin One-77. Έτσι, όταν το απέναντι κότερο κάνει πάρτι και οι παπαράτσι έχουν στήσει καρτέρι, θα μπαίνεις στο υποβρυχιάκι σου και -τσουπ- θα φτάνεις στο πάρτι αθέατος, διότι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα είναι ιερό και δεν σου αρέσει να προκαλείς.

Από τα βάθη των ωκεανών στην απεραντοσύνη του διαστήματος μετατοπίζεται το ενδιαφέρον του Έλον Μασκ, ιδρυτή της Tesla και της SpaceX, η περιουσία του οποίου υπολογίζεται στα 19,3 δισεκατομμύρια ευρώ. O γεννημένος στη Νότιο Αφρική 46χρονος μηχανικός και εφευρέτης έχει ήδη κλείσει μια συμφωνία των 1,8 δισεκατομμυρίων ευρώ με τη NASA για την εξερεύνηση και την πιθανή αποίκηση του πλανήτη Άρη. Τα αίτια που οδηγούν τον Μασκ σε κάτι τέτοιο παραμένουν αδιευκρίνιστα. Βεβαίως, ο Τζεφ Μπέζος της Amazon με τα 95 δισεκατομμύριά του, βρίσκεται ένα βήμα μπροστά καθώς με την επιχείρηση Blue Origin έχει ήδη στείλει ρουκέτα στο διάστημα, όχι μία αλλά έξι φορές, με απώτερο στόχο του την δημιουργία ενός μέσου μεταφοράς ανθρώπων και δορυφόρων στο διάστημα. Έτσι, γενικώς και αορίστως, χωρίς να έχει βάλει στο μάτι... οικόπεδα σε κάποιον πλανήτη, όπως ο Μασκ που «έκλεισε» τον κόκκινο Άρη. Ωστόσο, ο Μπέζος φαίνεται να ενδιαφέρεται και για τα επίγεια, αφού, ήδη από το 2013, έχει αγοράσει την Washington Post για 250 εκατομμύρια ευρώ, απλώς για την προώθηση της δημοσιογραφίας. Το ότι το συγκεκριμένο εκδοτικό συγκρότημα αντιπολιτεύεται τον Τραμπ είναι εντελώς συμπτωματικό και πιθανοί ισχυρισμοί περί του αντιθέτου είναι «κακοήθειες» των «συνωμοσιολόγων». Στους τελευταίους ανήκουν άλλωστε και όσοι βλέπουν σε αυτό το επενδυτικό πάντρεμα διαστήματος και έντυπης δημοσιογραφίας σκανδαλώδεις ομοιότητες με το «Superman: Η ταινία».   

Υπάρχουν, όμως, και «συνάδελφοι» στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ανωτέρω με πιο ποταπά ένστικτα, ελαφρώς κακιασμένοι κι εκδικητικοί, σαν τις αδερφές της Σταχτοπούτας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Λόρδος Κάντογκαν με περιουσία που αγγίζει τα 7,3 δισεκατομμύρια ευρώ, ο οποίος μετά από ένα μη ικανοποιητικό γεύμα που είχε σε γνωστό εστιατόριο της Sloane Square, αποφάσισε να το κλείσει. Πώς; Αρνούμενος, απλούστατα, να ανανεώσει την ενοικίαση του χώρου ο οποίος του ανήκε μαζί με άλλα 380 στρέμματα της περιοχής του Κένσινγκτον και του Τσέλσι.    

Με τα 47,3 δισεκατομμύρια του, από την άλλη, ο Σεργκέι Μπριν, συνιδρυτής της Google, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να υπερβεί τον θάνατο. Έχοντας επενδύσει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ στο εργαστήριο μακροζωίας του Calico, όπου εργάζονται -και ακριβοπληρώνονται- οι καλύτεροι επιστήμονες της Silicon Valley, ο Μπριν αντιμετωπίζει το τέλος της ζωής ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί και όχι ως μια αναπόφευκτη συνθήκη. Ο Μπριν, φυσικά, δεν είναι ο μόνος που θα ήθελε να ζήσει για πάντα. Έτσι, εάν η τύχη -ή καλύτερα η έλλειψή της- τα φέρει έτσι και κάποιος αποδημήσει εις τόπον χλοερό πριν οι επιστήμονες ανακαλύψουν τον τρόπο να τον κάνουν αθάνατο, τότε αναλαμβάνουν εταιρίες όπως η Alcor που εδρεύει στην Αριζόνα. Στους υπερκαταψύκτες της ήδη βρίσκονται 150 άνθρωποι που περιμένουν με κομμένη -στην κυριολεξία- την αναπνοή, τους επιστήμονες να τους αναστήσουν. Το κόστος για την φιλοξενία στις εγκαταστάσεις της Alcor, είναι περίπου 200.000 ευρώ για ολόκληρο το σώμα και 80.000 ευρώ για το κεφάλι μόνο, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να επιστρέψει στη ζωή όχι ως άνθρωπος αλλά ως νύφη του Φρανκενστάιν. 

Στην παράταση των απολαύσεων της ζωής αποβλέπουν όμως και όσοι -και είναι πολλοί- απειλούμενοι καθώς νιώθουν από την πιθανότητα μιας πυρηνικής έκρηξης που θα άφηνε τις κατσαρίδες μοναδικούς κατοίκους του πλανήτη, σπεύδουν να αγοράσουν και να εξοπλίσουν καταφύγια σε απομονωμένες περιοχές. Πρόσφατα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου κάνουν λόγο για την τάση που υπάρχει ανάμεσα στα νευρωτικά «σπασικλάκια» της Silicon Valley που συνεννοούνται καλύτερα χρησιμοποιώντας τον δυαδικό κώδικα να αγοράζουν ερημωμένες φάρμες στη Νέα Ζηλανδία. Ο συνιδρυτής του PayPal Πίτερ Τιλ έδωσε, το 2015, 5 εκατομμύρια ευρώ για ένα σπίτι σε μια λίμνη μαζί με 2000 στρέμματα γης στη Γουάνακα στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, με την ελπίδα -προφανώς- ότι οι Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης δεν τον ανακαλύψουν. Κάποιοι, φυσικά, προτιμούν τα υπόγεια καταφύγια με πυρομαχικά και ξηρά τροφή. Γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν και υπόγειες πολυκατοικίες υπερπολυτελών διαμερισμάτων-καταφυγίων, όπως αυτή που υπάρχει σε μυστική τοποθεσία στο Κάνσας με κάθε εξοπλισμένο οροφοδιαμέρισμα να κοστίζει 3 εκατομμύρια ευρώ για να επιβιώνεις από το τέλος του κόσμου με στυλ. 

Φυσικά, το να διαχειριστείς όλο αυτή την υλιστική υπερπαραγωγή, ενώ έχεις παράλληλα και δουλειές ώστε να αυγατίζουν τα δισεκατομμύρια και να μπορείς να συντηρείς το φανταχτερό «φαίνεσθαι» που καλύπτει το ζάμπλουτο «είναι», δεν είναι εύκολο. Εδώ έρχονται εταιρίες όπως η Quintessentially, που σημαίνει Πεμπτουσία. Για αυτούς η φράση ο «η επιθυμία σας, διαταγή» αντικατοπτρίζει την φιλοσοφία τους. Έτσι, αν ο πελάτης ταξιδεύει σε έναν προορισμό και θέλει έναν μπάτλερ να τον περιμένει στη σουίτα του όταν φτάσει, θα τον έχει. Αν θέλει να πεταχτεί για ψώνια μέχρι το Μιλάνο και να επισκεφθεί την boutique της Prada μετά το πέρας του ωραρίου, οι πόρτες θα είναι ανοιχτές και οι υπάλληλοι στη θέση τους. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να θέλει να ζήσει την εμπειρία της τρίμηνης σε διάρκεια απαγωγής του και η Quintessentially να μπορεί να το παράσχει; Για κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, μπορεί, όπως λένε οι τρεις ιδρυτές της περήφανα, αφού κατά πάσα πιθανότητα έχουν πλέον αποκτήσει ανοσία σε ανισόρροπα αιτήματα και παραδοξότητες κάθε τύπου. Η αμοιβή για τέτοιου είδους υπηρεσίες ξεκινά από σχεδόν 6.000 ευρώ το χρόνο και φτάνει τα 170.000 για το πλήρες πακέτο, το οποίο περιλαμβάνει -όχι μια απαγωγή δώρο- αλλά έναν personal lifestyle manager που θα συντονίζει το προσωπικό που συνήθως συνοδεύει άτομα αυτής της οικονομικής δύναμης στην καθημερινότητά τους και ο οποίος θα είναι πάντοτε παρών για ό,τι παρανοϊκό ή μη λαχταρίσει ξαφνικά ο πελάτης. Ενδεικτική, η περίπτωση πελάτη που σε υπερατλαντική πτήση μαζί με το σκυλάκι της συζύγου του έβαλε δύο κτηνιάτρους να το συνοδεύουν ούτως ώστε εάν πάθαινε κάτι ο ένας να μπορούσε να το φροντίσει ο άλλος σε περίπτωση που παρουσιαζόταν ανάγκη... 

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα, πέρα από τον άκρατο καταναλωτισμό, που οι πολυδισεκατομμυριούχοι έχουν κοινό. Και αυτό είναι τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Εδώ εμφανίζονται τα ονόματα δύο από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο: Του Μπιλ Γκέιτς και του Γουόρεν Μπάφετ, χωρίς περαιτέρω συστάσεις, οι οποίοι μέσω του κοινού τους φιλανθρωπικού project Giving Pledge, ο καθένας έχει δώσει μεγάλο ποσοστό της περιουσία του. Ακολουθούν ο πολύ νεότεροι Μαρκ Ζάκενμπεργκ του Facebook, οι ιδρυτές της Google Σέργκει Μπριν και Λάρι Πέιτζ, ο Τζεφ Μπέζος και πολλοί πολλοί άλλοι. Το γιατί το κάνει ο καθένας επιδέχεται διάφορες ερμηνείες. Ανάλογα και με τον τύπο του ιδρύματος που επιλέγουν, μπορεί να έχουν σημαντικές φοροαπαλλαγές. Μπορεί όμως απλώς να φροντίζουν για την υστεροφημία τους. Κάποιοι αισθάνονται ευγνωμοσύνη και αυτός είναι ο τρόπος τους να την εκφράσουν. Κάποιοι άλλοι το κάνουν γιατί «το κάνει και ο διπλανός» του. Όσοι, δε, δημιούργησαν την περιουσία τους από τη μια στιγμή στην άλλη, πουλώντας μια έξυπνη εφαρμογή ή μια πρωτότυπη start up που έστησαν στο υπόγειο του πατρικού τους αντί να περάσουν 25 χρόνια δουλεύοντας, βλέπουν την φιλανθρωπία ως ηθική τους υποχρέωση για την εύνοια της οποίας έτυχαν. Εννοείται, βεβαίως, πως, μετά την επέλαση της πολιτικής ορθότητας, η οποία αποτελεί την πιο φασιστική συνθήκη στη σύγχρονη ιστορία μετά το Γ' Ράιχ, πολλοί είναι αυτοί που θα τη θεωρήσουν και ως κλασική, σκέτη υποχρέωση. Εξάλλου, όσα και να δώσουν πάντοτε θα υπάρχουν αρκετά για να αγοράσουν ένα νησάκι, να αποκτήσουν ένα επιπλέον καταφύγιο, να ναυπηγήσουν ακόμη ένα υποβρυχιάκι, να διοργανώσουν ξανά την απαγωγή τους ή να πάνε στο φεγγάρι για τσάι. Και συμπάθεια.