Τάνια Τρύπη - Κωνσταντίνος Καζάκος: Μαζί σε όλα

Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος αναζητούσαν ένα θεατρικό έργο στο οποίο θα μπορούσαν να συνυπάρξουν επί σκηνής. Ημασταν ακόμα στον προ-πανδημικό κόσμο όταν ο Μανούσος Μανουσάκης τούς πρότεινε τα «Αγουρα Κεράσια» του Μιχαήλ Ανθη. Δεν επρόκειτο απλώς για ένα κείμενο που τους άρεσε. Τους ενθουσίασε, παρά το βαρύ και σκοτεινό περιεχόμενο, δηλαδή την ενδοοικογενειακή βία. Το ανέβασμα δεν ευτύχησε, αφού η πανδημία και τα lockdowns έφεραν υποχρεωτική παύση εργασιών στο θέατρο. Δύο χρόνια μετά, όμως, η επιμονή των δύο ηθοποιών να συνεχίσουν ένα έργο που πίστεψαν και δούλεψαν γι' αυτό ευοδώνεται και μάλιστα σε μια στιγμή που το ζήτημα της βίας -ψυχολογικής, λεκτικής, σωματικής, έμφυλης, ενδοοικογενειακής, κ.λπ.- είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η βία υπάρχει παντού. Στο θέατρο, όπως μέσω συγκλονιστικών μαρτυριών αποκαλύφθηκε τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και στην αληθινή ζωή.

«Το έργο ασχολείται με την ενδοοικογενειακή βία και πώς αντιμετωπίζεται από ένα ζευγάρι. Υπάρχει και μία έφηβη κόρη στην υπόθεση, την οποία όμως μόνο ακούμε στην παράσταση. Δεν εμφανίζεται στη σκηνή. Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε την ιστορία του ζευγαριού, που είναι χρόνια μαζί, μέσα από οκτώ σκηνές. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι κάθε σκηνή ακυρώνει την προηγούμενη, με ένα αιφνιδιαστικό και αναπάντεχο φινάλε. Σίγουρα ο κόσμος ταυτίζεται με τους δύο ήρωες. Ελπίζω να μην ταυτίζεται με το φινάλε του έργου», περιγράφει η Τάνια Τρύπη προϊδεάζοντας με την τελευταία φράση της για ένα σκληρό επιμύθιο, το οποίο, όπως συμπληρώνει ο Κωνσταντίνος Καζάκος, δεν αφήνει κανέναν θεατή ασυγκίνητο.
«Το ωραίο με το έργο αυτό είναι ότι κανείς δεν φεύγει από την παράσταση αδιάφορος. Ολοι οι θεατές βλέπεις ότι βρίσκονται σε κάποια κατάσταση. Αλλοι θυμωμένοι, άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι στενοχωρημένοι. Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα νεοελληνικά έργα που έχω διαβάσει. Και η σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη είναι εξαιρετική. Είναι από τους σκηνοθέτες που δεν μένουν στην επιφάνεια. Σκάβουν για να βρουν. Και είναι κι ένας σκηνοθέτης που αγαπάει τους ηθοποιούς. Ετσι αισθανόμαστε κι εμείς ασφαλείς και μπορούμε να ανθίζουμε».



Εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν η παράσταση που ανεβάζουν οι δύο καλοί ηθοποιοί σοκάρει τον θεατή. «Οχι με την έννοια ότι θα τρομάξει κάποιον», διευκρινίζει η Τάνια Τρύπη. «Σοκάρει γιατί μπορεί κανείς να ταυτιστεί με τους ήρωες, να δει επί σκηνής πράγματα που έχει ακούσει από τη διπλανή του πόρτα. Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν. Μακάρι να μη συνέβαιναν. Ξέρετε, βρισκόμαστε σε μια εποχή που η βία βγαίνει στο φως και αποκαλύπτονται πράγματα. Υπάρχει πολλή βία. Ανέκαθεν υπήρχε και πολύ φοβάμαι ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Ομως, αν μη τι άλλο, τώρα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ακούσουν τα θύματα της βίας και να τα βοηθήσουν. Παλιά ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Ευτυχώς, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Βέβαια, από τη μία ωριμάζει ο κόσμος, από την άλλη γίνεται παραβατικός. Οξύμωρο, αλλά συμβαίνει. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο με έπαρση και αλαζονεία που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του», καταλήγει.



Για τον Κωνσταντίνο Καζάκο το εν λόγω θεατρικό μπορεί να γίνει μια πρώτης τάξεως αφορμή, ένα εφαλτήριο για τον καθένα μας να δει τα πράγματα διαφορετικά, πέρα από το προφανές και έξω από τις παρωπίδες του. «Για να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε τη βία πρέπει να έχουμε μάτια και μυαλά ανοιχτά. Μπορεί τέτοια περιστατικά να συμβαίνουν στους φίλους μας, στη διπλανή ή ακόμα και στη δική μας οικογένεια και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι», λέει.

Η Τρύπη συμφωνεί και πηγαίνει τη σκέψη του ένα βήμα παραπέρα: «Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα, και ελπίζω βλέποντας κανείς την παράσταση να βρει το κουράγιο να μιλήσει. Τώρα που βρισκόμαστε στη Ρόδο, για παράδειγμα, θα μας κάνουν την τιμή να έχουμε κοντά μας έναν σύλλογο κακοποιημένων γυναικών, μια κοινωνική λειτουργό, μια εγκληματολόγο και μια εισαγγελέα και μετά το τέλος της παράστασης θα κάνουμε συζήτηση με το κοινό». Τα «Αγουρα Κεράσια» γίνονται πολλές φορές η αφορμή ώστε οι ηθοποιοί να συνομιλούν με το κοινό. Αυτή τη διαδικασία η Τρύπη την περιγράφει ως παρηγορητική. «Είναι εξαντλητικό να υποδύεσαι μια ηρωίδα που δέχεται βία, είναι όμως και παρηγορητικό όταν μετά την παράσταση ακούς το πόσο αγγίζει το κοινό. Αντιλαμβάνεσαι το αντίκρισμα. Τη θέλω την επαφή με τον κόσμο. Οι θεατές –σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά συγκυρία- μάς τιμούν με την παρουσία τους. Αλλωστε για ποιον κάνουμε θέατρο; Για τον εαυτό μας; Αν ήταν έτσι, καθόμασταν στο σπίτι μας και λέγαμε έναν μονόλογο στον καθρέφτη μας».

Τα τελευταία δύο χρόνια η σκιά του #MeToo έπεσε βαριά πάνω στο ελληνικό θέατρο. Και δημιούργησε την προφανώς στρεβλή αντίληψη ότι πρόκειται για έναν χώρο όπου ευδοκιμούν παραβατικές συμπεριφορές, δεσποτικοί άνθρωποι, βία. Ο Κωνσταντίνος Καζάκος πιστεύει ότι το θέατρο είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. «Μακάρι μέσω των καταγγελιών και των αποκαλύψεων το θέατρο να γίνει ένας καλύτερος χώρος. Αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου. Γίνονται τα πράγματα πιο μεγάλα γιατί τα πρόσωπα είναι πιο γνωστά, τα γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι ο φόβος και η βία που χαρακτηρίζουν το θέατρο. Το θέατρο είναι γεμάτο από καλλιτέχνες, δηλαδή από ευαίσθητους ανθρώπους. Υπάρχουν και κάποιοι που είναι στραβοί, αλλά η πλειονότητα είναι ευαίσθητοι άνθρωποι. Συνήθως οι συνθήκες εργασίας είναι καλές στο θέατρο», τονίζει.



Στην περίπτωση της παράστασης «Αγουρα Κεράσια» η συνθήκη είναι σίγουρα ιδανική. Αλλωστε η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος δεν είναι απλώς συνάδελφοι, αλλά υπήρξαν για χρόνια παντρεμένοι και απέκτησαν μαζί μία κόρη. Πώς είναι λοιπόν η συνεργασία ανάμεσα σε δύο πάλαι ποτέ συζύγους; «Με τον Κωνσταντίνο έχουμε συνεργαστεί άπειρες φορές, έχουμε κάνει σειρές μαζί, έχουμε κάνει ένα παιδί μαζί. Οτι χωρίζουν δύο άνθρωποι δεν σημαίνει ότι γίνονται εχθροί. Εμείς χωρίσαμε αγαπώντας ο ένας τον άλλον. Και αυτό παρέμεινε. Δεν περάσαμε καν το στάδιο να θυμώσει ο ένας με τον άλλο για κάτι. Από την αρχή ήμασταν σχεδόν καλά, απλά λίγο στενοχωρημένοι. Αλλά η σχέση είναι καλή. Θεωρώ τον Κωνσταντίνο οικογένεια αλλά και πολύ καλό μου φίλο. Και είναι ένας εξαιρετικός συνεργάτης. Το να υπάρχει χημεία στη ζωή δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει και χημεία στη σκηνή. Εμείς την έχουμε πετύχει και στη ζωή και στο θέατρο», λέει η Τρύπη. Το ίδιο αυτονόητα είναι τα πράγματα και για τον Καζάκο: «Για μένα είναι κάτι πολύ απλό. Βλέπω την Τάνια ως μια πολύ καλή ηθοποιό και ως έναν άνθρωπο που τον ξέρω και με ξέρει. Αυτό συνήθως πάνω στη σκηνή είναι πολύ βοηθητικό. Το να ξέρεις τον συμπαίκτη σου. Οταν υπάρχει καλή πρόθεση, πάντα. Οταν η πρόθεση είναι κακή, δεν γίνεται τίποτα. Και όταν παίζω με τον πατέρα μου, που τον ξέρω καλά, πάντα γίνεται καλύτερο το πράγμα. Είναι σαν να έχεις κάνει περισσότερη προπόνηση. Οι θίασοι παλιά ήταν οικογενειακοί, μετακινούνταν και έπαιζαν. Και με την κόρη μου θα ήθελα να παίξω. Δεν έχω λόγους να μη θέλω. Μόνο λόγους να θέλω έχω» ◆

Info
«Αγουρα Κεράσια», τελευταία παράσταση στο θέατρο Αυλαία, στις 31/5