Γουινόνα Ράιντερ: «Δεν είμαι κλεπτομανής, ήμουν συγχυσμένη»

Το 2001 η φωτογραφία της φιγουράριζε στα περισσότερα σκανδαλοθηρικά περιοδικά με τίτλους καθόλου κολακευτικούς που έκαναν λόγο για την κλεπτομανία της.

Η Γουινόνα Ράιντερ είδε την καριέρα της να…παίρνει την κάτω βόλτα, όταν συνελήφθη σε γνωστό κατάστημα με την τσάντα της γεμάτη ρούχα αξίας 5.000 δολαρίων και από τότε προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της την ρετσινιά της «κλεπτομανούς».

Σε συνέντευξή της στην ιταλική έκδοση του περιοδικού «ΟΚ», η διάσημη ηθοποιός μιλά για το ατυχές περιστατικό και εξηγεί ότι δεν έχει την τάση να κλέβει, αλλά το 2001 βρισκόταν σε «κατάσταση σύγχυσης».

Με διάθεση εξομολόγησης, η 42χρονη πρωταγωνίστρια των ταινιών «Ο σκαθαροζούμης», «Γοργόνες», «Ο ψαλιδοχέρης» και άλλες, δήλωσε: «Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου και στην καριέρα μου που όλα πήγαιναν πολύ γρήγορα.

Είχα συγκλονιστεί από την ταχύτητα, με αποτέλεσμα όλο αυτό να μετατραπεί σε μια ισχυρή νεύρωση. Δεν ήμουν ούτε 30 ετών και ήταν σαν να έχανα τον έλεγχο της ζωής μου. Παραδέχομαι ότι υπήρξαν στιγμές που δεν καταλάβαινα τίποτα.

Εμπιστεύθηκα πολύ γρήγορα τα φάρμακα, άρχισα να παίρνω ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα ώστε να έχω την ψευδαίσθηση ότι ηρεμεί η τρελή πορεία του τρένου της ζωής μου».

Η Ράιντερ εξήγησε πως όταν συνελήφθη με τα κλοπιμαία δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. «Δεν συνειδητοποιούσα τι έκανα. Το χαρακτήρισαν “κλεπτομανία”, όμως, εγώ το λέω “σύγχυση”. Και δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ», τόνισε στη συνέντευξή της.

Από την άλλη δήλωσε πως στη δική της περίπτωση η θεραπεία ήταν πολύ ευκολότερη, καθώς είναι αναγνωρίσιμο πρόσωπο, με οικονομική δυνατότητα να απευθυνθεί σε ειδικούς.

«Δεν είναι όλοι οι ψυχωτικοί τυχεροί όπως εγώ. Συνειδητοποιώ ότι πολλοί άνθρωποι χάνουν τον έλεγχο και δεν δέχονται την ίδια θεραπεία σε σχέση με αυτή που δέχθηκα εγώ. Μπορεί να καταδικάστηκα σε πολλές ώρες κοινωνικής υπηρεσίας, όμως, είχα την τύχη να μην καταλήξω στη φυλακή και να μπορέσω να επιστρέψω στο σπίτι.

Σπίτι με την έννοια της αποδοχής, της υποστήριξης από την οικογένειά μου και από τους πραγματικούς μου φίλους. Επέστρεψα στο Σαν Φρανσίσκο όπου μεγάλωσα, μακριά από το Χόλιγουντ», συμπλήρωσε.

Μια επιπλέον θεραπεία αποδείχθηκε, όμως, και ο κινηματογράφος, καθώς η υποκριτική για εκείνη ήταν μία δίοδος για την κάθαρση.

Όπως είπε χαρακτηριστικά η Ράιντερ: «Με το να ενσαρκώνω ρόλους πραγματοποιούσα ένα ξέσπασμα, μια κάθαρση από τα προβλήματά μου. Το ίδιο συμβαίνει και στους θεατές όταν βλέπουν μια καλή ταινία.

Η τέχνη της υποκριτικής ήταν ουσιαστικά το πραγματικό φάρμακό μου, μαζί με τη δυνατότητα να με αγκαλιάσουν στο σπίτι.

Όποιος υποφέρει από ψυχική διαταραχή δεν έχει πάντα την οικογένειά του να τον υποστηρίζει και να είναι έτοιμη για να του διασφαλίζει τη θεραπεία. Για εμένα κανένα ψυχοφάρμακο δε μπορεί να αντικαταστήσει την ευεργετική δράση της αμέριστης αγάπης όσων βρίσκονται δίπλα σου».