Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Τι κι αν δεν ξέρει κανείς το όνομά μου;»

Ο πρωταγωνιστής της σειράς «Κάτω Παρτάλι», Λεωνίδας Καλφαγιάννης, μίλησε στη τελευταία του συνέντευξη σε κυπριακό περιοδικό για την επιτυχημένη σειρά, τα δικά του μυστικά, αλλά και το αν σκέφτεται να κάνει τη δική του οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά.

«Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το σενάριο για το «Κάτω Παρτάλι», ήμουν σίγουρος ότι θα πάει καλά. Ωστόσο, δεν μετράω τις δουλειές ανάλογα με την επιτυχία που πιθανόν να έχουν. Αυτό το αφήνω σε άλλους που είναι και η δουλειά τους: κανάλια, παραγωγούς. Εμένα με ενδιαφέρει η συνεργασία, η καλή συγκυρία και το να γίνω πιο “πλούσιος” μέσα μου από μια δουλειά που έχει λόγο να υπάρχει, επειδή έχει κάτι να προσφέρει, κάτι να προτείνει, κάτι να πει. Επιτυχία, άλλωστε, δεν σημαίνει για όλους το ίδιο. Για άλλον είναι να κάνει πέντε παραστάσεις που πραγματικά γουστάρει κι ας μην τις ξέρει άνθρωπος και για κάποιον άλλον το να κάνει μια παράσταση στο πιο κεντρικό θέατρο και να τον μάθουν όλοι. Προσωπικά πιστεύω πως εκεί που υπάρχει ευτυχία υπάρχει και επιτυχία. Ό,τι τον γεμίζει τον καθένα. Εμένα με νοιάζει να έχω ψυχική υγεία, δημιουργικό νου και ηρεμία, για να μπορώ αυτά που έχω μέσα μου να τα κοινωνώ στον κόσμο. Τότε αισθάνομαι ευτυχισμένος άρα και επιτυχημένος. Τι κι αν δεν ξέρει κανείς το όνομά μου; Πραγματικά δεν νοιάζεται κανείς γι’ αυτό», δήλωσε ο νεαρός ηθοποιός στο μηνιαίο περιοδικό «Omikron».

Όσο για το αν έχει κι εκείνος μυστικά; Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης απάντησε: «Ποιος δεν έχει μυστικά; Όλοι μας έχουμε και μάλιστα πολλά… Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει. Αλίμονο! Και αυτό είναι το σωστό. Το βασικό είναι να μην ξεπουλάς τη ζωή σου. Ένας ηθοποιός, πολύ παραπάνω, πρέπει να διατηρεί τον προσωπικό του μύθο-όποιος κι αν είναι αυτός, μικρός ή μεγάλος. Αλλιώς, πολύ γρήγορα, θα εξατμιστεί η δυνατότητά του να επικοινωνήσει με τον κόσμο, αφού το ενδιαφέρον να γνωρίσουν αυτό που κρύβεται, δεν θα υπάρχει πια. Οι άνθρωποι καταναλώνουν ό,τι τους δώσεις. Πρέπει να προσέχεις σε ποιο σημείο σταματάς, γιατί μετά αρχίζει η ανθρωποφαγία. Και το τραγικό είναι ότι οι ίδιοι πολλές φορές προσφέρουμε σε πιάτο τον εαυτό μας. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο άλλος δεν θα τα κατανοήσει, όπως θα του τα πεις. Όχι μόνο ο αναγνώστης, το κοινό, οι θεατές, αλλά και οι δικοί μας άνθρωποι ακόμα… Κανένας δεν γνωρίζει τα πάντα για μένα και από μένα. Όσο αγαπημένος κι αν είναι. Ούτε αυτό θα γίνει ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός δεν χρειάζεται να ξέρει τα πάντα, γιατί τότε θα σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε, να αναζητούμε, δηλαδή να προχωράμε άρα και να εξελισσόμαστε. Όσα τα μυστικά τόσες και οι δυνατότητες. Ζήτω το άγνωστο!».
 
Τέλος, αναφερόμενος στο ενδεχόμενο να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και να αποκτήσει απιδιά, είπε: «Δεν έχω στο νου μου τυπικά πράγματα, τελετές, ιερά μυστήρια κλπ. Είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά όταν είμαι καλεσμένος σ’ αυτά. Η οικογένεια, στο δικό μου το μυαλό, είναι κάτι ιερό, εφόσον έχει ελευθερία και αγάπη και όχι κλισέ και ταμπού, ενώ τα παιδιά τα λατρεύω. Γενικά, πλησιάζω τους ανθρώπους με προαίρεση καλή -κι ό,τι κι αν μου φέρει η ζωή, εγώ πάω μαζί της. Ό,τι κι αν είναι αυτό -είτε καλό είτε κατά τα φαινόμενα κακό. Και δεν νιώθω ότι κάτι με φοβίζει τόσο ώστε να μην το αγκαλιάσω… Ο ερχομός ενός παιδιού είναι ευλογία, η σχέση ενός ζευγαριού που τους δένει όρκος παντοτινής αγάπης είναι κάτι μαγικό. Δεν χωράνε σε κουτάκια, δεν είναι κοινωνικά γεγονότα προς παρατήρηση. Είναι προς βίωση. Όπως μία μεγάλη αγάπη, όπως και ένας χωρισμός. Είμαι ανοιχτός σε όλα αυτά, αλλά χωρίς παραπετάσματα. Χωρίς επιπλέον. Θέλω “για τα μεγάλα” να σκέφτομαι και να λειτουργώ απλά… Όπως τα μικρά παιδιά. Να από ποιους ανθρώπους μαθαίνω πολλά. Διεκδικώντας τη “στιγμή”, μπορείς να τα δεις τώρα να παίζουν μαζί και μετά από πέντε λεπτά, να τσακώνονται, ενώ στο τέλος να φεύγουν αγκαλιά. Αυτό είναι θεϊκό. Μακάρι να το κάναμε κι εμείς».