Πέτρα Καλαμπόκα: «Σε μένα βλέπουν την ελπίδα, ότι αξίζει να προσπαθήσουν»

Η ζωή της έχει μέσα όλες εκείνες τις εμπειρίες που χρειάζονται για το επόμενο πιο δυνατό limited series του Netflix. Είναι ένα παραμύθι με τα όλα του. Ειδυλλιακά τοπία, ανεμελιά, μια όμορφη πριγκίπισσα, δράκους, ανατροπές, περιπέτειες, δάκρυα κι ένας ήλιος που ανατέλλει ξανά. Ομως εκείνη δεν αφήνει κανέναν άλλον να γράψει την ιστορία της ζωής της. Ισως γιατί κινδύνεψε να τη χάσει. Της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και αποφάσισε να τη ζήσει στο έπακρο. Το είδα στα μάτια της, το αναγνώρισα στη δύναμή της και, όπως μου είπε και η ίδια, είναι ένα είδος σκοπού απέναντι στην ύπαρξή της.

Η Πέτρα Καλαμπόκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Καστανιώτισσα, στην Εύβοια. Η παιδική ηλικία της ήταν γεμάτη παιχνίδι. Ζούσε μέσα στη φύση. Το προνόμιο του να μεγαλώνεις έτσι σήμερα αναγνωρίζει πως είναι κάτι το ανεκτίμητο. «Η Καστανιώτισσα είναι το ησυχαστήριό μου και κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί αισθάνομαι αυτή τη σύνδεση με τον εαυτό μου, με το παιδί που κρύβεται μέσα μου».

Στα 17 της βρέθηκε στην Αθήνα για σπουδές. Σπούδασε Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη Γλωσσολογία. Ο προφορικός λόγος της είναι πράγματι σπουδαίος, μιλάει χωρίς να μονολογεί. Επειτα, ασχολήθηκε με τα social media και το digital marketing: «Είχα αναλάβει την επικοινωνία ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει κοινωνικό χαρακτήρα, με δράσεις που έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων. Δεν σταματώ να πειραματίζομαι και να εξελίσσομαι».

Στο σημείο μηδέν

Είχε βρει τον δρόμο της όταν η μεγαλύτερη δοκιμασία ήρθε άξαφνα στη ζωή της. Ογκος, βιοψία, οστεοσάρκωμα, επτά μήνες νοσηλεία. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, την έχει διηγηθεί άλλωστε σε πολλές ομιλίες της. Για να γίνει καλά, έπρεπε να χάσει το πόδι της. Αλήθεια, πονάει κάθε φορά που θυμάται εκείνη την εποχή; «Πώς να κουραστώ από κάτι που είναι κομμάτι μου, από μια τόσο καθοριστικής σημασίας εμπειρία για τη μετέπειτα εξέλιξή μου ως ανθρώπου. Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ κάτι άλλο πιο δυνατό, γι’ αυτό και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που έχω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Και αυτή την εμπειρία τη μοιράζομαι, γιατί έστω και στιγμιαία μπορεί κάποιος εκεί έξω να πάρει δύναμη, να εμπνευστεί, να ελπίζει. Δεν είναι ούτε ευθύνη, ούτε υποχρέωση αυτό, αλλά ένα είδος σκοπού απέναντι στην ύπαρξή μου», εξομολογείται.

Περιπέτεια ή δοκιμασία, η Πέτρα λέει πως ήταν ένα μάθημα, το μεγαλύτερο της ζωής της. Τι της έμαθε; «Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτό. Ισως, το να λέω πιο συχνά “σ’ αγαπώ” στους αγαπημένους μου, γιατί ακριβώς την επόμενη στιγμή μπορεί να μην είμαι δίπλα τους. Να ζω το τώρα μου όπως ακριβώς επιθυμεί το μέσα μου. Ο καρκίνος άλλαξε την κοσμοθεωρία μου, τον τρόπο που στέκομαι απέναντι σε εμένα, στη ζωή γενικότερα. Εμαθα να σέβομαι τον εαυτό μου, να με “ακούω” και να με φροντίζω χωρίς να σκορπίζομαι σε σχέσεις που δεν μου ταιριάζουν, σε τοξικές φιλίες ή σε δουλειές που ταΐζουν μόνο τη φιλοδοξία μου. Βελτίωσα το κριτήριό μου στα πάντα. Κατάλαβα πως η ουσία της ύπαρξής μου είναι να βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ τον άνθρωπο, να παθιάζομαι με ιδέες που μοιάζουν με απάτητες κορυφές μέχρι να τις κατακτήσω, για να συνεχίσω στις επόμενες. Συνειδητοποίησα πως η οικογένειά μου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω, δίνοντάς μου τα εφόδια για να δημιουργήσω την άλλη οικογένεια, της επιλογής. Τέλος, κατάλαβα πως ο πόνος είναι το πιο εξελικτικό συναίσθημα, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τα τραύματά μας. Κι αυτά με τη σειρά τους με την ουσία μας». Διηγείται δίχως να λυγίζει, μοιάζει σαν μην πονά πια.

Τελικά κατάφερε να βγει αλώβητη από όλο αυτό; «Αισθάνομαι πως τα διαπιστευτήριά μου σε σχέση με τον όρο “δύναμη” τα κέρδισα ίσως και με το παραπάνω. Αλλά αν με ρωτάτε, η ανθεκτικότητα, η δοτικότητα, η τρυφερότητα και η ενσυναίσθηση αντηχούν πιο δυνατά μέσα μου. Ξέρω πως θα φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο του ονόματός μου, όμως η αλήθεια είναι ότι στο εσωτερικό της η δική μου Πέτρα είναι τρυφερή και εύπλαστη. Ρέει το συναίσθημα μέσα της σαν να εκρήγνυται ένα ηφαίστειο».

Στα social media για καλό σκοπό

Δεν θέλησε να κρυφτεί, ούτε για μια στιγμή. Δεν ντρεπόταν γι’ αυτό που της συνέβη, είχε ήδη ξεκινήσει να γνωστοποιεί την κατάστασή της στα social media. Εκεί αισθάνθηκε ξανά ο εαυτός της, ο κόσμος τη στήριξε, πολλοί άνθρωποι ταυτίστηκαν. «Αν και έχουν περάσει 6 χρόνια από τη δική μου περιπέτεια υγείας, συνεχίζουν να μοιράζονται μαζί μου προσωπικές τους ιστορίες. Συνδέονται μαζί μου, καθώς μπορώ να συναισθανθώ κάθε αγωνία, φόβο, πόνο, πένθος που ελλοχεύει όταν ο καρκίνος σού χτυπάει την πόρτα. Κι έπειτα, σε μένα βλέπουν την ελπίδα, την ορμή τού να επιβιώνεις και να παλεύεις ακόμη κι όταν όλα τα εμπόδια μοιάζουν απροσπέλαστα. Ο καρκίνος, οι χημειοθεραπείες και η παρουσία του θανάτου κάμπτουν τόσο την πίστη, τα όνειρα, την ελπίδα. Οπότε, το να βλέπουν πως ένας άνθρωπος πέρασε διά πυρός και σιδήρου -και το λέω αυτό χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής- και όχι μόνο να τα καταφέρνει, αλλά μπορεί να ζει, να χαμογελά, να δημιουργεί, είναι σαν να ανακτούν τη χαμένη τους πίστη. Φεύγουν από το πρόσωπο πια, την Πέτρα στην προκειμένη, και βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, πως αξίζει να το παλέψουν γιατί η ζωή μέσα στις δυσκολίες της είναι ωραία».

Η πραγματική ζωή είναι ωραία, η ζωή πίσω από το πληκτρολόγιο όμως; Μπορούν τα social media, στα οποία είναι εξαιρετικά ενεργή, να γίνουν μια πλατφόρμα ορατότητας, εκτός από λαϊκό δικαστήριο; «Νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με τη χρήση. Επίσης, τα social media δεν είναι παρά μια στιγμή από το 24ωρό μας. Φοράμε τον φιλτραρισμένο μας εαυτό και παρουσιαζόμαστε. Η πραγματικότητά μας, όμως, έχει πολύ περισσότερα. Με αγχώνει το λαϊκό δικαστήριο που στήνεται εκεί, αλλά από την άλλη έχω δει να γίνεται ένας καλός αγωγός στήριξης και αγάπης όταν το κράτος αδυνατεί και κωλυσιεργεί να δηλώσει παρόν. Θα αναφέρω το παράδειγμα με τις φωτιές του Αυγούστου στη γενέτειρά μου, την Εύβοια, όπου όλη η ενημέρωση για τις ανάγκες που προέκυπταν καθημερινά γινόταν από τα social media».

Τι θα άλλαζε αν μπορούσε στις συμπεριφορές των ανθρώπων; «Θα άλλαζα την καχυποψία και τον φόβο στις σχέσεις. Την καλημέρα που λέμε ή δεν λέμε στον άγνωστο γιατί μπορεί να μας χαρακτηρίσει. Την έλλειψη κουλτούρας γύρω από θέματα προσβασιμότητας, τις στερεοτυπικές συμπεριφορές, την πατριαρχία, το ότι συζητάμε διαρκώς για τα αυτονόητα λειτουργώντας μυωπικά. Δεν θα άλλαζα με τίποτα το ταμπεραμέντο μας, την ευζωία του Ελληνα στα καλά του, τη φιλοξενία και τη φροντίδα στο σπίτι της γιαγιάς, το φίλεμα που έλεγε η δική μου».

Η νέα, δεύτερη ζωή

Στον απόηχο του πόνου και τη συνειδητοποίηση της δύναμής της, η Πέτρα άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή της. Εθεσε νέους στόχους, θέλησε να εκτεθεί σε νέες εμπειρίες. Σε λίγο καιρό θα τη δούμε να συμμετέχει και στην ταινία «Arcadia» του Γιώργου Ζώη. «Αυτή ήταν η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία των τελευταίων μηνών. Στην αρχή είχα αρκετές επιφυλάξεις, αλλά όσο κυλούσαν οι πρόβες και τα γυρίσματα ένιωθα όλο και πιο σίγουρη για την επιλογή μου. Δεν είμαι ηθοποιός, ωστόσο λειτουργώ με ανεπτυγμένο το gut feeling. Ετσι, ο Γιώργος Ζώης με εμπιστεύτηκε, με αγκάλιασε εξαρχής και όλα κύλησαν πολύ όμορφα. Θέλω πολύ να τη δω στις αίθουσες και ελπίζω να σας αρέσει».

Για τις ανάγκες της ταινίας, λοιπόν, η Πέτρα έγινε για λίγο η «Τζένη», μια ηρωίδα που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον πραγματικό και τον φαντασιακό. «Η ταινία είναι γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς. Η Τζένη δεν είναι μέσα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά οι πράξεις της λειτουργούν σαν τον μίτο της Αριάδνης για την εξέλιξη της πλοκής. Επέλεξε τη διαδρομή της και με παρρησία προσπάθησε να απελευθερωθεί από έναν κόσμο που την κρατούσε δέσμια δεχόμενη τις συνέπειες των πράξεών της. Είναι ένα πλάσμα δυναμικό και συνάμα εύθραυστο».

Αν τελικά θα γίνει ηθοποιός δεν το ξέρει, η ζωή ξέρει καλά πως είναι για να τη ζεις και όχι για να την προγραμματίζεις. Χαμογελάει πάντως πονηρά, λατρεύει την τέχνη, άλλωστε την έχει βοηθήσει στις πιο κρίσιμες αλλά και ευχάριστες στιγμές της. «Η τέχνη σε κάθε της μορφή έχει να σου προσφέρει πολλά, είτε σε συνειδητό είτε σε ασυνείδητο επίπεδο. Εχω μια καλλιτεχνία μέσα μου και αυτή συχνά εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Στο μέλλον είμαι σίγουρη πως θα καταπιαστώ με κάτι άλλο, γιατί θεωρώ μεγάλη ευλογία να εκφράζεσαι μέσω της τέχνης. Αισθάνομαι πως όλα ξεκινούν από την ευαισθησία, την ανάγκη για δημιουργία και την έκφραση των συναισθημάτων. Η τέχνη θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο κι αυτή είναι η μέγιστη αρχή κάθε σκέψης και πράξης». Οσο για την επόμενη μέρα; Μιλάει και φωτίζεται ολόκληρη για το μεγάλο της όνειρο, που είναι να ιδρύσει έναν οργανισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο. Μοιάζει μεγαλεπήβολο, αλλά θα τα καταφέρει. Αλλωστε τι είναι αληθινά δύσκολο για την Πέτρα Καλαμπόκα;