Το συγκλονιστικό γράμμα του Ν. Γουμενίδη στο νεκρό αδερφό του!

«Θέλω από την αρχή να ζητήσω συγνώμη από όλους καθώς το κείμενο αυτό, το γράμμα αυτό, είναι άναρχο. Δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Γράφω με την ψυχή μου. Χωρίς δημοσιογραφικό μέτρο. Χωρίς "πρέπει" αλλά με ένα "θέλω". Να μάθει ο Δημήτρης όσα είχα μέσα μου. Όσα σκεφτόμουν όταν Βουβά έζησα χθες την τελευταία πράξη ενός δράματος που εκείνος έγραψε... εκείνος το έζησε... και μαζί του πέρασε στην Ιστορία. Μια ιστορία που ίσως δεν έχει σημασία για πολλούς. Έχει όμως για μένα. Μια ιστορία που έχει πολύ αγάπη, πολύ ψυχή και δάκρυα για ένα παλικάρι που έφυγε ξαφνικά. Στον ύπνο του. Γλυκά...Αιτία Θανάτου; Ανακοπή καρδιάς. Ο Δημήτρης έφυγε προχθές στις 05:50. Ήταν μόλις 34 ετών…»

Με ένα συγκλονιστικό γράμμα ο Νάσος Γουμενίδης αποφάσισε να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο του αδερφό Δημήτρη και ταυτόχρονα να φέρει στο φως της δημοσιότητας το άγνωστο δράμα της οικογένειάς του. «Από σήμερα κι εγώ μπαίνω στην λίστα των αδερφών που έχασαν τον μικρό τους από τα Ναρκωτικά. Κι ελπίζω με το γράμμα αυτό κάποιοι να ξυπνήσουν και να παρατήσουν την "παραμύθα". Ένας να πάρει χαμπάρι και να ξεφύγει θα νιώσω σημαντικός...για την ψυχή του Δημήτρη...», γράφει ο γνωστός δημοσιογράφος έχοντας ακόμη νωπές τις εικόνες από το θάνατο «του μάγκα, του πιο αυστηρό του κριτή. Τον αδερφό του!»



"Μικρέ μου"
Σου γράφω βλέποντας την φωτογραφία μας. Αυτή που δημοσιεύω σήμερα. Και την δημοσιεύω στο Gossip. Το κανάλι για το οποίο ήσουν περήφανος. Για μένα και τον Δημήτρη τον φίλο μου που με εμπιστεύθηκε και το δημιουργήσαμε. Τον συνονόματό σου πράσινων φρονημάτων που συμπαθούσες... παρά το γεγονός ότι πριν λίγες ώρες θάφτηκες αγκαλιά με την σημαία της ΑΕΚ. Και μου το έλεγες πάντα. Όταν ήσουν καλά...

Όταν ο Βαγγέλης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι έπαθες ανακοπή κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι αυτή την φορά δε θα την βγάλεις καθαρή. Πες το ένστικτό. Πες το διαίσθηση. Όπως θέλεις πέστο. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό δεν ήσουν καλά. Ήσουν δύο Δημήτρηδες σε ένα σώμα. Ήσουν το αγαπημένο παιδί της οικογένειας. Αυτό το παιδί που παρά τον κοινωνικό ρατσισμό και την ταμπέλα που σου έβαλαν ως πρεζάκι, εσύ χαμογελούσες... ήσουν δοτικός, ήσουν γλυκός και ευαίσθητος και την επόμενη στιγμή μεταμορφωνόσουν σ΄ ένα προκλητικό αγρίμι που δεν υπολόγιζε αξίες και αρχές. Δεν υπολόγιζες την ζωή... και όπως αποδείχθηκε ούτε την δική σου...

Θέλω να με συγχωρέσεις. Και θέλω να το κάνεις διότι ήμουν πολλά χρόνια τώρα αυστηρός μαζί σου. Αυστηρός μα όχι άδικος. Συμπάθα με. Ακροβατούσα σε ένα σκοινί ανάμεσα στον Μπαμπά τη Μαμά τον μικρό μας αδερφό και εσένα. Και ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δύσκολο όταν σε είδα για πρώτη φορά πίσω από τα κάγκελα, δύσκολο όταν μου υποσχέθηκες ότι θα τα έκοβες και δεν το έκανες ποτέ, δύσκολο όταν η μάνα μου μιλούσε στο τηλέφωνο με μισόλογα και μετά από λίγο "έσπαγε" και μου τα έλεγε όλα, δύσκολο όταν με την συμπεριφορά σου έδινες δικαίωμα να λένε πολλά. Λόγια...Λόγια λόγια. Μόνο που δεν υπολόγιζες ότι ζούσες μαζί τους και πώς τα λόγια γινόταν Τσουνάμι...
 
Καλή αντάμωση αδερφέ μου...