Η Νίκη «έφυγε», η Νίκη «ζει»… Θλίψη για την κόρη του Νίκου Νικολόπουλου

«Άγγελος ήρθες ... Άγγελος έφυγες ... Σπουδαία έζησες και ακόμα πιο σπουδαία πας εκεί ψηλά ... Η ψυχή σου δεν ταίριαξε ποτέ στον κόσμο μας αλλά με το σώμα σου ίσως βοηθήσεις κάποιους άλλους να ζήσουν πιο αξιοπρεπή κ εύκολη ζωή .... Είμαι πολύ περήφανη για σένα ... σε ευχαριστώ που ήρθες .... σε ευχαριστώ για όσα μας έδωσες ... σ αγαπάω απέραντα ...είσαι η Νίκη μου ... η Νικήτρια ! (3/3/2000 - 6/6/2016) και για πάντα».

Μ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια η Τασία Μανωλοπούλου αποχαιρέτησε εχθές το απόγευμα την 16χρονη κόρη της Νίκη η οποία βρισκόταν από το περασμένο Σάββατο στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ρίου ύστερα από πνευμονικό οίδημα, εγκεφαλικό και ανακοπή καρδιάς. Εκείνες τις δύσκολες ώρες ξεκινούσε και η επέμβαση για την δωρεά των οργάνων της Νίκης , την οποία συγγενείς φίλοι αλλά και όλος ο κόσμος της Πάτρας θα αποχαιρετήσει σήμερα το απόγευμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα.    

To μοιραίο απόγευμα 

Σάββατο 28 Μαΐου 2016. Στην περιοχή Κουκούλι Πατρών, εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι του Νίκου Νικολόπουλου, η οικογένεια έχει μόλις τελειώσει το μεσημεριανό της γεύμα. Στο τραπέζι βρίσκονται όλοι: ο Νίκος Νικολόπουλος, η σύζυγός του Τασία Μανωλοπούλου και τα τέσσερα  παιδιά τους, η Αφροδίτη, ο Γιάννης, η Νίκη και ο μικρός Ανδρέας. Η 16χρονη Νίκη, το τρίτο κατά σειρά παιδί της οικογένειας, ετοιμάζεται να ξαπλώσει όταν ξαφνικά αλλεπάλληλοι εμετοί που οδηγούν σε αναρρόφηση τη σωριάζουν αναίσθητη στο πάτωμα. Η μητέρα της τη σηκώνει πανικόβλητη στην αγκαλιά της, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μεταφέρει τη Νίκη στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Πατρών «Αγιος Ανδρέας», όπου διαπιστώνεται ότι έχει υποστεί πνευμονικό οίδημα. Η μοίρα, ωστόσο, δεν έχει παίξει ακόμη την τελευταία της πράξη στην τραγωδία της μικρής. Λίγο αργότερα το νεαρό κορίτσι παθαίνει καρδιακή προσβολή, με αποτέλεσμα να υποστεί ανήκεστη εγκεφαλική βλάβη. Η μεταφορά της στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ρίου θεωρήθηκε κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη, παρότι οι γιατροί, από την πρώτη κιόλας στιγμή, φοβήθηκαν ότι η κατάστασή της είναι μη αναστρέψιμη. Η οικογένεια προσευχήθηκε για ένα θαύμα, το ίδιο και οι φίλοι, οι συγγενείς και ολόκληρη η κοινωνία της Πάτρας που γνωρίζει καλά ότι η ζωή φέρθηκε άδικα απέναντι στη Νίκη από τότε που ήρθε στον κόσμο... 

Στο φάσμα του αυτισμού και της απέραντης αγάπης

Η Νίκη δεν ήταν ένα παιδί σαν τα άλλα. Τόσο η μητέρα της όσο και ο πατέρας της αντιλήφθηκαν πολύ νωρίς ότι το μωρό τους συμπεριφέρεται με έναν τρόπο παράξενο που δεν έχει καμία σχέση με τα παιδιά ανάλογης ηλικίας. Στη Νίκη δεν άρεσαν οι αγκαλιές, έστεκε σχεδόν κοκαλωμένη κάθε φορά που κάποιος ενήλικας τη σήκωνε στα χέρια, δεν άπλωνε τα χεράκια της, δεν έδειχνε με τα δαχτυλάκια της, έκλαιγε δίχως προφανή λόγο, ήταν απομονωμένη, μοναχική. 

Ο «κόσμος των ανθρώπων» έμοιαζε υπερβολικά ερεθιστικός για τις αισθήσεις της με ένα επαναλαμβανόμενο ρεπερτόριο δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων να τρυπώνει όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά της, μέχρι να την καταλάβει οριστικά. Η διάγνωση ότι η μικρή πάσχει από αυτισμό έρχεται λίγο μετά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της, συντροφιά με όλα εκείνα τα συναισθήματα που γεννά στους γονείς μια τέτοια είδηση: σοκ, θυμός, οργή και θλίψη, μέχρι όλα αυτά να εξαφανιστούν από την αναγκαιότητα της αποδοχής και το μέγεθος της αγάπης. Η Τασία και ο Νίκος δεν κρύβουν από κανέναν την κατάσταση της μικρής Νίκης. Το γνωστοποιούν στους πάντες με θάρρος και μεγαλείο ψυχής που λίγοι γονείς μπορούν να επιδείξουν: «Η καθημερινότητα μιας οικογένειας με ένα τέτοιο θέμα είναι πολύ δύσκολη, γιατί όσο αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσονται γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Παρ’ όλα αυτά, από την αρχή είχαμε αποφασίσει κάποια πράγματα και μετά από 12 χρόνια τα τηρούμε: Πρώτα απ’ όλα, αποφασίσαμε να αποδεχτούμε αυτό που μας συνέβη και να ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με αυτό. Το ‘‘δυστύχημα’’ συνέβη μέσα στο σπίτι μας, αλλά τη δυστυχία δεν την αφήνουμε να εισβάλει. Δεύτερον, τίποτα δεν γίνεται εις βάρος των υπόλοιπων παιδιών μας. Ολα το μερίδιό τους, κανείς λιγότερο, κανείς περισσότερο. Τρίτον, στο μέτρο του εφικτού διευκολύνουμε τη ζωή και των έξι μέσα στο σπίτι. Τέταρτον, προσφέρουμε σε αυτό το παιδί ό,τι υπάρχει και ψάχνουμε συνεχώς για ιατρικά νεότερα που μπορεί να δώσουν ελπίδα, αλλά κυρίως αποτελέσματα. Ο Θεός είναι μεγάλος. Πέμπτον, περιμένουμε τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα.

Και τέλος και το σημαντικότερο, προσπαθούμε να είμαστε και σε αυτό όλοι μαζί», λένε σε κοινή τους συνέντευξη το 2012 δημοσιοποιώντας την ιδιαιτερότητα της κόρης τους, αλλά και τη μάχη που σύσσωμη η οικογένεια έδινε σε καθημερινή βάση. Η Νίκη δεν ήταν ένα συνηθισμένο παιδί. Ωστόσο, κατά την άποψη της Τασίας και του Νίκου, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να της στερήσει μια ζωή όπως όλων των άλλων. Ετσι, την πηγαίνουν σε ειδικό σχολείο -τα δύο τελευταία χρόνια φοιτούσε στο Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Αγωγής και Αποκαταστάσεως «Παναγιά Ελεούσα»- προσφέροντάς της ταυτόχρονα όλα όσα την έκαναν ευτυχισμένη:


«Η Νίκη λάτρευε τη μουσική. Μπορούσε να κάθεται ώρες ολόκληρες και να χάνεται σε μελωδίες», λέει φίλη της οικογένειας και συνεχίζει: «Μεταξύ άλλων έκανε εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, κολύμβηση και γυμναστική, αλλά οι στιγμές που έμοιαζε αληθινά χαρούμενη ήταν εκείνες της μουσικοθεραπείας. Χαμογελούσε τόσο γλυκά, τόσο αβίαστα που αν την κοιτούσες πίστευες ότι το θαύμα έχει γίνει... Αυτές τις στιγμές χαμογελούσε μαζί της και ολόκληρη η οικογένεια. Μια οικογένεια που στάθηκε δίπλα της όσο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Τα μεγαλύτερα αδέλφια της τη συνόδευαν πολύ συχνά στις διάφορες δραστηριότητές της, ο Νίκος, παρά τις ανειλημμένες υποχρεώσεις που επιτάσσει το πρόγραμμα ενός πολιτικού, φρόντιζε να περνά μαζί της αρκετό χρόνο, ενώ η Τασία, μια ιδιαίτερα δραστήρια γυναίκα, έκανε τον κόσμο της Νίκης της και δικό της μέσα από την ενεργό δράση της στο Σωματείο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Παιδιών και Εφήβων με Αυτισμό Νομού Αχαΐας. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το κακό που θα έβρισκε αυτή την οικογένεια. Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι»...


Η τελευταία φορά που ο Νίκος Νικολόπουλος είχε εκφράσει δημοσίως την λατρεία του απέναντι στην Νίκη «στο μοναχικό παιδί με το γλυκό χαμόγελο», ήταν το Φεβρουάριο του 2015 σε τηλεοπτική συνέντευξή του όπου μεταξύ άλλων είχε δηλώσει: «Ποτέ δεν έρχομαι σε δύσκολη θέση όταν μιλάω για τη Νίκη. Το να έχεις ένα τέτοιο παιδί μπορεί να είναι και ένα γλυκό φορτίο, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ο Θεός μπορεί και να μας την έδωσε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για να μας δοκιμάσει. Ναι. Υπάρχουν φορές που τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους. Υπάρχουν φορές όπου ο έλεγχος χάνεται, που μπορεί να υπάρξουν ακόμη και ζημιές. Όμως είναι ευτυχώς λίγες… Το ότι είμαστε μία τόσο δεμένη οικογένεια μπορεί να το οφείλουμε και στην Νίκη. Μπορεί η παρουσία της να μας φέρνει ακόμη πιο κοντά γιατί όλοι μας, κι εγώ και η Τασία και τα παιδιά, νιώθουμε ότι πρέπει να είμαστε δυνατοί σαν μια γροθιά. Όσοι λοιπόν έχουμε μια τέτοια ευλογία στο σπίτι μας δεν θα πρέπει ούτε να ντρεπόμαστε ούτε να κρυβόμαστε. Αυτό το παιδί μας δίνει δύναμη. Δεν μας επιτρέπει ούτε να πέσουμε, ούτε να χαλαρώσουμε, ούτε να μεμψιμοιρήσουμε. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι η ζωή μας θα ήταν καλύτερη χωρίς την Νίκη…».  

Ο ξαφνικός «θάνατος»  το ξέσπασμα της μάνας και η δωρεά οργάνων

«Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί…». Αυτά τα λόγια αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σοκ που υπέστη το μοιραίο εκείνο Σάββατο η οικογένεια του Νίκου Νικολοπούλου. Οπως αναφέρει πρόσωπο από το στενό περιβάλλον του πολιτικού, «η Νίκη ήταν ένα υγιέστατο παιδί. Ποτέ δεν είχε αρρωστήσει, ποτέ δεν είχε δώσει την παραμικρή ένδειξη κάποιου παθολογικού προβλήματος. Να φανταστείτε ότι αυτό το κοριτσάκι δεν είχε περάσει ούτε γρίπη. Δεν ξέρουμε τι έγινε, δεν ξέρουμε τι έφταιξε. Ηταν η κακιά η ώρα. Ηταν να γίνει το κακό. Όπως λένε οι γιατροί δεν υπάρχει ελπίδα. Η Νικούλα θα παραμείνει έτσι μέχρι να σταματήσει η καρδιά της....» 

Ηταν αυτή η στιγμή της απόλυτης συνειδητοποίησης του τέλους που ώθησε τον Νίκο Νικολόπουλο να παρακαλάει στα social media για ένα θαύμα με τη φράση: «Σας παρακαλώ απόψε κάντε μια προσευχή για τη Νίκη», ήταν αυτό το άδικο φινάλε που έκανε την Τασία Μανωλοπούλου να γράψει φανερά συντετριμμένη στην προσωπική της σελίδα στο Facebook:

«Οταν ένα αυτιστικό παιδί γεννιέται σε ένα ‘‘αυτιστικό’’ κράτος, το μόνο όνειρο που μπορούν να κάνουν οι γονείς του, η οικογένεια του, είναι να ζήσει με αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής και ακόμα περισσότερο όταν αυτοί θα έχουν φύγει ή θα είναι ανήμποροι να το διαχειριστούν. Η εικόνα εφιάλτης είναι αυτή του παιδιού σου δεμένου σε κάγκελα»... Η παραπάνω ανάρτηση-κατάθεση ψυχής, μαζί με όλες τις αλήθειες που περικλείει, δεν σταματά ωστόσο εδώ, καθώς στις επόμενες αράδες προκύπτει η απόφαση της Τασίας και του Νίκου να δωρίσουν τα όργανα της 16χρονης κόρης τους σε εκείνους που έχουν ανάγκη: «Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα ηρωικό στο να θες (εάν μπορέσεις) να βοηθήσεις όσους ανθρώπους γίνεται να βελτιώσουν τη ζωή τους και να ζήσουν υγιείς και ευτυχισμένοι. Δεν είναι ηρωισμός, δεν είναι καλοσύνη. Είναι απλά η συνέχεια αυτού του δρόμου που ξεκινήσαμε στις 3/3/2000 χέρι-χέρι με τη Νίκη. Λίγοι την καταλάβαιναν, αλλά όσοι μπορούσαμε ξέρουμε τι θέλει να μας πει αυτή την ώρα».

 
Λίγες ώρες αργότερα ο τραγικός πατέρας Νίκος Νικολόπουλος εξέφρασε μέσω Facebook και τη δική του άποψη για την απόφαση της οικογένειας να δωρίσει τα όργανα της Νίκης με τα παρακάτω λόγια: «Οσοι, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο, γνωρίζουν τι θα πει καθημερινός αγώνας και αγωνία για υγεία και ποιότητα ζωής, δεν έχουν ούτε δισταγμούς, ούτε αμφιβολίες. Και η Ορθοδοξία, που στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου βλέπει την αντανάκλαση του Θεού, μέσω πολλών φωτισμένων μυαλών και εκπροσώπων της, έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί. Αν δεν πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τον μακαριστό Χριστόδουλο που πριν 25 ολόκληρα χρόνια, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος τότε, είχε πει: ‘‘Ο χριστιανισμός βλέπει τη μεταμόσχευση σαν πράξη αγάπης και θυσίας χάριν του συνανθρώπου’’. Πιστέψτε τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαο, που και ως πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής έχει υπογραμμίσει: ‘‘Η μεταμόσχευση δεν είναι κάτι που η Εκκλησία πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέψει, αλλά κάτι που θα μπορούσε να ευλογήσει […] Ο δότης προσφέρει μόσχευμα που σε λίγο θα πεθάνει - δεν γίνεται αλλιώς. Δίνει όμως και αγάπη, ενδιαφέρον, έκφραση συναλληλίας και αισθήματα αυτοπροσφοράς, που όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνουν, αλλά και αιώνια τον συνοδεύουν. Γι’ αυτό, ενώ προσφέρει, δεν στερείται, χαρίζει όργανα, αλλά δέχεται ζωή. Αυτό το φρόνημα και η διάθεση της αυτοπροσφοράς αποτελεί τον πνευματικό άξονα της ηθικής της Εκκλησίας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων’’. Και δεν είναι οι μόνοι φυσικά... Η αγάπη δεν έχει όρια και σύνορα. Οπως και η πραγματική ζωή. Και πιστέψτε με: αισθάνομαι ευλογημένος που το έμαθα σε τόσο προσωπικό επίπεδο. Σας ευχαριστώ όλες και όλους για την αγάπη σας και τις ευχές σας». 

Σήμερα, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα μιας οικογένειας που έχασε το παιδί της. Σήμερα, η μόνη φράση που βγαίνει από τα χείλη εκείνων που γνώρισαν και αγάπησαν την Νίκη είναι «Καλό ταξίδι…».  Και σήμερα τα λόγια της Βούλας, μάνας παιδιού με αυτισμό, αποτελούν ίσως τον πιο κατάλληλο επίλογο στη μοναχική ζωή της μικρής Νίκης: «Ηρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με τη σιωπή, κι ούτε που μου άπλωσες το χέρι. Το δρόμο το δικό μου δεν τον καταδέχτηκες, μήτε τη γλώσσα την προγονική, παρά απλώνοντας τα χέρια σου, άλλοτε με κινήσεις ανάλαφρες σαν των φτερών της πεταλούδας κι άλλοτε κωπηλατώντας στον αέρα, ιχνογραφείς τα δικά σου μονοπάτια. Εχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω. Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη. Κι όμως είσ ’ ωραίος, κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο, γιατί περιφρονεί την αποδοχή μας. Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία. Εσύ στη μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη. Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω. Θα ’ναι γερό γεφύρι, γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου. Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος, απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος. Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο, μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου, κι απάνω από το μέτωπο ν’ αφρίζει βουβά μια θάλασσα τρικυμισμένη»...

Δείτε βίντεο: Θλίψη στην οικογένεια Νικολόπουλου για την απώλεια της 16χρονης Νίκης