Οι 50 αποχρώσεις του «Πρώτου Θέματος»

Με έναν παράφορο και ατελείωτο έρωτα μοιάζει η διαδικασία κατάκτησης της είδησης στα άδυτα του «Πρώτου Θέματος»: πολλοί οι εραστές, λίγοι οι κατακτητές και ακόμη περισσότεροι οι μνηστήρες για το θέμα που θα εξασφαλίσει την πρώτη θέση στην καρδιά της αιώνιας ερωμένης, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη δημοσιογραφία. Αυτό είναι και το μυστικό μιας σχέσης που κρατάει δέκα ολόκληρα χρόνια, αλλά μοιάζει το ίδιο παράφορη όσο την πρώτη μέρα. Ιδού το χρονικό της από την πρώτη μέρα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο!

Δευτέρα, ώρα 16.55

Οι εξωτερικοί συνεργάτες και φίλοι της εφημερίδας ξέρουν ότι αυτή είναι η ιδανική μέρα για να περάσουν το κατώφλι του «Πρώτου Θέματος». Στην είσοδο η γλυκιά Σύλβια θα τους υποδεχθεί με χαμόγελο, οι συντάκτες του δευτέρου ορόφου θα τους φτιάξουν καφέ και θα έχουν και την ευκαιρία να συζητήσουν αναλυτικά - ή να προσφέρουν ιδέες για το επόμενο φύλλο.

Κυριακάτικες εφημερίδες υπάρχουν αραδιασμένες πάνω στα γραφεία -δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα καταγεγραμμένο που να μην έχει πέσει στην αντίληψή μας- και ο διευθυντής της εφημερίδας Μπάμπης Κούτρας είναι πάντα σε μεγάλα κέφια. Μπορεί να σε κεράσει, να κουτσομπολέψει τις συνταγές που βλέπει στην τηλεόραση και να αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή αν προλάβαινε να δει μια παράσταση ή μια συναυλία.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει αν επισκεφτείς τα γραφεία τρεις μέρες αργότερα: ο κύριος Μπάμπης θα μιλάει ταυτόχρονα και στα τρία τηλέφωνα, θα ψάχνει τη Μάγια (την ακαταπόνητη μέλισσα της γραμματείας), ενώ ταυτόχρονα θα πληκτρολογεί - όσο για το κέρασμα, αυτό έχει ήδη μετατραπεί στο πικρό ποτήρι της επόμενης είδησης. Αν δεν έχεις θέμα -και μάλιστα Πρώτο Θέμα- και δεν είναι Δευτέρα απόγευμα, καλύτερα να μείνεις μακριά από το γραφείο του, στην Αγράφων και στα μαρμαράδικα.

Τρίτη, ώρα 21.00

Η πιο όμορφη μέρα και ώρα για σύσκεψη: έχει ήδη σουρουπώσει, τα πάρε-δώσε των τηλεφώνων έχουν σχεδόν τερματιστεί και ο Θέμος είναι έτοιμος να σε υποδεχτεί στο πάντα after γραφείο του: στο γαλατικό χωριό της Αγράφων οι δημοσιογραφικές συσκέψεις μοιάζουν με τις νυχτερινές συνάξεις του Αστερίξ. Την ώρα δηλαδή που τα νυχτοπούλια απολαμβάνουν τον έρωτά τους και οι κοπελιές ετοιμάζονται για το επόμενο ραντεβού, εμείς ανιχνεύουμε σαν τα λαγωνικά τις επόμενες κινήσεις στο ατελείωτο κυνήγι της είδησης.

Οι καλύτεροι έρωτες (δημοσιογραφικοί και όχι μόνο) είναι οι ανέφικτοι, οι τολμηροί και οι παθιασμένοι

Εννοείται ότι το αδιαφιλονίκητο ερώτημα που συνοδεύει κάθε συνάντηση με τον Θέμο στον διάδρομο, στην είσοδο ή στο ασανσέρ είναι: «Κάνα θέμα για την Κυριακή;». Και «χρόνια πολλά» να του πεις, θα σου απαντήσει με το βαθύ υπαρξιακό ερώτημα που επαναλαμβάνει κάθε στιγμή της ημέρας (και της νύχτας). Το «κάνα  θέμα;» είναι το ιερό μάντρα του Θέμου, η βαθιά ρητορική έκφανση του πιο ανεξίτηλου υπαρξιακού ζητήματος, το ερώτημα που δεν θα βρίσκει ποτέ ικανοποιητική απάντηση- όπως εκείνο της Σφίγγας στον τραγικό ήρωα Οιδίποδα. Ποτέ κανένα θέμα για τον Θέμο δεν είναι αρκετά πρώτο παρά μόνο αυτό που δεν έχεις ακόμη βρει.

Τετάρτη, ώρα 23.45

Είναι η ώρα που έχουν τελειώσει οι ποδοσφαιρικοί αγώνες, οι άνδρες έχουν ξεραθεί στον καναπέ μετά το Τσάμπιονς Λιγκ και η Τζένη (μία είναι η Τζένη μας, η Αγιανδρίτη) τρέχει σαν τρελή να κλείσει το ένθετο «thema people». Και πάντα αποφασίζει, λίγο προτού το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, να επαναπροσδιορίσει σαν άλλος Ουμπέρτο Εκο τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σόουμπιζ, αφού κανένα θέμα δεν της μοιάζει αρκετό για πρώτο.

Δεν φταίει αυτή που τα νέα από την ελληνική βιομηχανία του θεάματος μοιάζουν με την ημέρα της μαρμότας: όμορφες και διάσημες που κατακτούν (πάντα) την ευτυχία, πιστοί σύζυγοι που τιμάνε το στεφάνι τους, μάγειροι που μπερδεύουν τα φλας με τις κατσαρόλες και καμιά στάρλετ που πάντα ανακαλύπτει -μονάχα αυτή- τη χαρά της μητρότητας. Ιδού αρκετοί λόγοι που η δύσμοιρη αρχισυντάκτρια του «thema people» κάθε βδομάδα μοιάζει με τον ανικανοποίητο Αμλετ - άντε και Εντα Γκάμπλερ διά χειρός Κωνσταντίνου Ρήγου.

Οσο το κλισέ θα δοξάζεται σαν θεότητα από τις ιέρειες της σόουμπιζ, τόσο η Τζένη θα μένει απαρηγόρητη στον πηγαιμό για τα σελέμπριτι. Το ίδιο και τα «εργαζόμενα σκιούρια», κατά την προσφιλή διατύπωση του Κώστα Μπουρούση, ήτοι, εκτός από τον ίδιο, η Μαρία Λεμονιά, ο Βασίλης Τσακίρογλου, η Σοφία Χουντάση, η Ζωή Δημητρίου, η Φένια Γιανουλάδη, που μετράνε βράχο βράχο τον καημό της σελεμπριτοσύνης. «Τετάρτη και γερά, το σουκού είναι κοντά», ευαγγελίζεται το χιψτεροκόριτσο, η Ζωή Δημητρίου, η οποία ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι το ελληνικό vanity ουδεμία σχέση έχει με αυτό που έζησε στα νότια Λονδίνα και ότι ο Τζουντ Λο θα την περιμένει μόνο τα καλοκαίρια στην Αμοργό. 

Πέμπτη, ώρα 17.48

Τα νταούλια αρχίζουν να χτυπούν ανησυχητικά για τον ξέφρενο χορό της Κυριακής. Κανένα «Dancing», «Voice», «Big Brother», ούτε όλα τα ριάλιτι μπορούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει μόλις μία μέρα πριν από την τελική έκδοση: ατελείωτα μίτινγκ με βαρεμένους από την καφεΐνη αρχισυντάκτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, συσκέψεις που μπορεί να θυμίζουν έως και σκηνές από το «Pulp Fiction» -σαν εκείνη όπου ο Τζον Τραβόλτα με τον Σάμιουελ Τζάκσον συζητάνε αμέριμνοι για το κέτσαπ στο μπέργκερ λίγο προτού βγουν να ρίξουν τη χαριστική βολή- και πολιτικοί συντάκτες σαν μέλη του πληρώματος του «Star Trek» να διακτινίζονται από το Μαξίμου στην Αγράφων και από τα μαρμαράδικα στη Βουλή.

Το μυστικό αυτής της εφημερίδας είναι ότι κανείς δεν έχει την καρέκλα του εξασφαλισμένη

Οσο για τον πολύτιμο φωτογράφο μας, Γουίλιαμ Φέιθφουλ, έχει επιβεβαιώσει στην πράξη τον θρύλο της Μάτα Χάρι: μπορεί να τον βρεις να απαθανατίζει τους αναρχικούς στην Τσαμαδού και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα να φωτογραφίζει τον Γιάνη Βαρουφάκη καθώς καταφτάνει με τη μηχανή (το κατάφερε πρώτος καρατσεκαρισμένο) στο Μαξίμου.

Αντίστοιχα πανταχού παρόντες είναι και οι αρχισυντάκτες των τμημάτων: ο Σρόιτερ φοράει τη στολή εκστρατείας -το κοστούμι του- τρέχοντας στον σταθμό, έχοντας προλάβει εν τω μεταξύ να αλλάξει για 56η φορά τα ρεπορτάζ που έχουν ήδη καταψυχθεί βαθιά στο ψυγείο της παγωμένης Ανταρκτικής (των θεμάτων που δεν θα δουν ποτέ τη δημοσιότητα).

Οσο για τον ένδοξο στρατηγό που κοσμεί τον πίνακα στο γραφείο του κυρίου Αλέξανδρου Κασιμάτη, μπορεί να χαρίζει το δικό του μειδίαμα πάνω από τα ατελείωτα πεδία της δημοσιογραφικής μάχης: εδώ δεν υπάρχει οπισθοχώρηση, μονάχα επίθεση και νίκη. Εξ ου ότι το ιδανικό σάουντρακ της Πέμπτης είναι πάντα αυτό του «Platoon», με τους οικονομικούς συντάκτες να μετατρέπονται σε οιονεί Χο-Τσι-Μινχ -ακόμη κι όταν φορούν τις πιο εκλεκτές γραβάτες- στη μάχη του «Πρώτου Θέματος» (νικητής ο κοσμοπολίτης αρχισυντάκτης Δημήτρης Μαρκόπουλος). Ως γνωστόν, οι Πέμπτες όπου κλείνουν οι τελευταίες σελίδες του ενθέτου «business stories» μοιάζουν πάντα με Τσικνοπέμπτη: γλέντια και χαρές και, αντί για κρέας, τσιγαρίζεται το δέρμα του άτυχου χρηματιστή ο οποίος δεν φρόντισε να ομολογήσει εγκαίρως τις αμαρτίες του (και τώρα θα τις δει να καταγράφονται από την αεικίνητη ομάδα). Υπό το άγρυπνο μάτι του διευθυντή Βασίλη Στεφανακίδη οι σελίδες που περιγράφουν νούμερα και αριθμούς δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο σέξι: δεν είναι τυχαίο που ο Γιάνης Βαρουφάκης ξεπήδησε από τον κόσμο των οικονομολόγων.

Ο χυμένος ελληνικός καφές της αεικίνητης συντάκτριας ύλης Ελπίδας Καραμάνου τα βράδια της Πέμπτης είναι άλλη μία ένδειξη ότι τα νούμερα εδώ φέρνουν ανέλπιστη τύχη και μια σειρά από χρυσές αποκαλύψεις της εφημερίδας. Λίγο μετά το κλείσιμο του «business stories» το όλο κλίμα μυρίζει ανακωχή για τον αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθήσει την Παρασκευή: η ημέρα που παγώνει ο χρόνος, ο εξωτερικός κόσμος, το σύμπαν, ο γαλαξίας και οι αστερισμοί. Τίποτα δεν έχει σημασία -ούτε καν το τέλος του κόσμου για την εφημερίδα την Παρασκευή- παρά μόνο αν μπορεί να αποτελέσει υλικό για είδηση. 

Παρασκευή, ώρα 22.00

Οι σκηνές από τις διάφορες ταινίες που σενιαρισμένοι δημοσιογράφοι επιβραβεύουν τους εαυτούς τους κρατώντας ένα ποτήρι με ακριβό ουίσκι μοιάζουν απλώς με σκηνές από ρομαντικές κομεντί για αφελείς κορασίδες: στην Αγράφων η πιο ροζ σκηνή που θα δεις την Παρασκευή φέρει τον τίτλο «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι».

Η αρχή του σαδομαζοχιστικού ερωτικού δράματος επαναλαμβάνεται με τελετουργικό πάντα τρόπο και ξεκινά από το βασανιστικά καθησυχαστικό βλέμμα του αρχισυντάκτη προς τον δημοσιογράφο. «Μην ανησυχείς, θα μπει το θέμα σου», επαναλαμβάνει πάντα με την ίδια ηδονή, εν προκειμένω, ο Κώστας Ταμπαξής απολαμβάνοντας την άγνοια του αθώου θύματος. Το θύμα-δημοσιογράφος εξακολουθεί να πιστεύει μέχρι αργά την Παρασκευή ότι το θέμα του θα δημοσιευτεί: θα φροντίσει μάλιστα να επιλέξει τις φωτογραφίες, θα βάλει αμέριμνα τις κατάλληλες λεζάντες και θα κινήσει για τη νυχτερινή έξοδό του αγνοώντας ότι το οργιαστικό πάρτυ στο «Πρώτο Θέμα» μόλις τώρα ξεκινά.

Ολα σχεδόν τα σέξι θέματα έχουν μεταλλαχθεί εν τω μεταξύ σε μόνιμη σχέση αφού είναι βέβαιο ότι ο Θέμος, αν μπορούσε, θα έβγαζε άλλες πέντε εφημερίδες έως ότου την πιάσει στα χέρια του ο πρώτος εφημεριδατζής της Ομόνοιας. Ευτυχώς η αδρεναλίνη είναι τόσο ανεβασμένη τις Παρασκευές στην Αγράφων (οποία ειρωνεία για τα headquarters μιας εφημερίδας!) όπου τίποτα δεν θυμίζει μονιμότητα παρά ερωτικό παροξυσμό: συζυγικά καβγαδάκια ανάμεσα στους συντάκτες, ανταλλαγές υγρών, καφέδων, τεράστιων αναψυκτικών και στις δύσκολες περιπτώσεις και οίνων - και φυσικά την παραφορά που γεννάει κάθε πρώτο ραντεβού. Η καλύτερη στιγμή του καλλιγού­λειου αυτού οργιαστικού θεάματος είναι σίγουρα αυτή του νυχτερινού δείπνου, όταν αρχίζουν να καταφτάνουν μαζικά οι σκεπαστές -αγαπημένη στιγμή όταν η Διονυσία και η Ελπίδα από την ύλη βάζουν τίτλους με το ένα χέρι και με το άλλο συγκρατούν τις ποσότητες με το τυρί-, τα τζάιαντ σουβλάκια που παραγγέλνει ο γραφίστας της καρδιάς μας Βασίλης και η ώρα που η διόρθωση βγάζει τα κρυμμένα ξηροκάρπια.

Ολοι είναι συνένοχοι σε ένα οργιαστικό feast όπου καμία Παρασκευή δεν μοιάζει με τις άλλες: ακόμη κι αν στα προηγούμενα φύλλα πέτυχες πέντε αποκλειστικότητες στη σειρά, αν δεν έχεις τιμήσει τα δημοσιογραφικά γαλόνια σου στο τελευταίο, δεν είσαι παρά ένας ποταπός συντάκτης, ένας ιδανικός και ανάξιος εραστής της δημοσιογραφίας. Και όλα αυτά συμβαίνουν υπό τους ήχους και τους εύστοχους -και πάντα επίκαιρους- στίχους της μαντινάδας που στήνει στο λεπτό ο Μανώλης, ξορκίζοντας τα ζόρια και συνθέτοντας το σάουντρακ κάθε παρανοϊκής ολονυχτίας. 

«Στην πολιτική -και στη δημοσιογραφία- είτε τρως το μωρό, είτε είσαι το μωρό», λέει με περίσσιο κυνισμό ο Φρανκ Αντεργουντ στο «House of Cards», επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που μπορεί να μετατρέψει κάθε αλυχτισμένο σκυλί σε καλοσιτισμένο γατάκι, αν ξαφνικά βρεθεί χωρίς θέμα. Γιατί το μυστικό αυτής της εφημερίδας είναι ότι κανείς δεν έχει την καρέκλα του εξασφαλισμένη, κανείς δεν κρατάει δικαιωματικά τον τίτλο του και φυσικά κανείς δεν προκρίνεται ως καλύτερος από τον άλλο παρά μόνο στον βαθμό που έχει εξασφαλισμένη την αποκλειστικότητα και το θέμα του - και κάθε βδομάδα κρίνεται από την αρχή.

Είπαμε, οι καλύτεροι έρωτες (δημοσιογραφικοί και όχι μόνο) είναι οι ανέφικτοι, οι τολμηροί και οι παθιασμένοι - κι αυτό εμείς εδώ οι εραστές της δημοσιογραφίας το νιώθουμε στο πετσί μας και στη φλέβα που χτυπάει κάθε βδομάδα εξίσου έντονα. Ευχόμαστε το ίδιο και οι αναγνώστες. Και ίσως αυτό και μόνο αυτό να είναι το μυστικό μιας σχέσης που μοιάζει, παρά τα δέκα χρόνια που αριθμεί, με πρωτόγνωρο φλερτ, με παράδοξο, παρανοϊκό έρωτα από τους λίγους.