Χωρίς βοηθητικό προσωπικό το σχολείο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Ιωαννίνων

Σίγουρα θα έχετε ξανακούσει για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ειδικές ανάγκες έχει οποιοδήποτε παιδί (ή ενήλικας) που χρειάζεται επιπλέον βοήθεια, περισσότερη από τους άλλους, για να μπορεί να ζει μια, όσο γίνεται, κανονική ζωή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ισχύει και στην Ελλάδα. Γιατί στη χώρα μας δυστυχώς απ’ ό,τι διαπιστώνεται οι υπεύθυνες αρχές ηθελημένα ή μη θεωρούν αυτές τις ψυχές «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Δείχνουν πως κωφεύουν μπροστά στις ανάγκες τους και με επιχείρημα την κρίση επικαλούνται ένα σωρό δικαιολογίες για να μην πράξουν αυτά που όφειλαν- ως άνθρωποι πάνω απ’ όλα- να κάνουν από τη πρώτη κιόλας στιγμή. Να σκύψουν το κεφάλι τους να μπροστά στο πρόβλημα τους και να το «σπάσουν» ωσότου βρουν μια λύση!

Αναφερόμαστε στις τραγικές ελλείψεις που αντιμετωπίζει το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Κατάρτισης Ιωαννίνων για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι η μεγαλύτερη σχολική μονάδα αγωγής στην Ήπειρο.

Σε αυτό το σχολείο, όπως αποκαλύπτει το protothema.gr, αν και φοιτούν συνολικά 33 παιδιά τα 14 απ’ αυτά αναγκάζονται να απέχουν από τα μαθήματα τους.

Βλέπετε το υπουργείο Παιδείας δεν φρόντισε να προσλάβει ούτε έναν υπάλληλο ως ειδικό βοηθητικό προσωπικό με αποτέλεσμα εδώ και μια βδομάδα οι 14 μαθητές να παραμένουν αναγκαστικά στα σπίτια τους. «Το ειδικό βοηθητικό προσωπικό είναι απαραίτητο διότι βοηθά τους μαθητές που δεν αυτοεξυπηρετούνται» εξηγεί στο protothema.gr ο διευθυντής του σχολείου κ. Γρηγόρης Τζήμας. Και προσθέτει: «Είναι οι δυο έως τρεις υπάλληλοι που είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να εξυπηρετούν αυτούς τους μαθητές να πηγαίνουν στην τουαλέτα, στο φαγητό τους και όπου προκύψει ανάγκη. Αν δεν τους έχεις, δυστυχώς δεν μπορούν να έρθουν τα παιδιά στο σχολείο».

Ο διευθυντής του Ε.Ε.Ε.Κ επικοινώνησε με τους αρμόδιους του υπουργείου Παιδείας στις 30 Ιουνίου ενημερώνοντας τους για τις ελλείψεις στο ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Βλέποντας όμως ότι δεν υπήρχε ανταπόκριση επικοινώνησε εκ νέου, μια μέρα μόλις πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ούτε όμως τότε πήρε απάντηση.

Μήπως επιτέλους κάποιος έστω και την ύστατη αυτή στιγμή οφείλει ως άνθρωπος πάνω απ’ όλα να ευαισθητοποιηθεί;