Ευθύνες στους γιατρούς για τον θάνατο του πρώην υπουργού Παιδείας της Κύπρου

Ευθύνες στους θεράποντες ιατρούς του πρώην Υπουργού Παιδείας της Κύπρου Ακη Κλεάνθους, ο οποίος πέθανε τον Απρίλιο του 2011 μετά από καρδιακό επεισόδιο, επιρρίπτει το πόρισμα του θανατικού Ανακριτή, το οποίο εκδόθηκε χθες.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του δικηγόρου της οικογένειας του πρώην υπουργού, «μετά από μία πρωτόγνωρη για τα δεδομένα θανατικής ανάκρισης δικαστική διαδικασία, η οικογένεια του αποθανόντος εξασφάλισε πόρισμα από το θανατικό Ανακριτή ότι οι θεράποντες ιατροί του, οι οποίοι εργάζοντο εις το Αμερικάνικο Καρδιολογικό Κέντρο (American Heart Institute), συνέτειναν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους εις το θάνατο του πρώην Υπουργού».

«Σε αυτή την κατάληξη προβαίνει ο θανατικός Ανακριτής και παραπέμπει το πόρισμα του εις το Γενικό Εισαγγελέα για να εξετάσει τη πιθανότητα ύπαρξης και ποινικών αδικημάτων πέραν της αστικής ευθύνης που θα επιδιώξει τώρα η οικογένεια με τη καταχώρηση αστικής αγωγής για αποζημιώσεις».

Σύμφωνα με το πόρισμα, «αιτία θανάτου του αποβιώσαντος ήταν το έμφραγμα μυοκαρδίου επί εδάφους παλαιού. Το έμφραγμα προκλήθηκε λόγω θρόμβου στο πρόσθιο κατιών στεφανιαίο αγγείο στο σημείο του στεντ».
Όπως αναφέρεται, «στον ασθενή είχε τοποθετηθεί από τους γιατρούς του Αμερικανικού Καρδιολογικού Κέντρου για πρώτη φορά την 17.8.2010 ένα στεντ 2.75 Χ 28χιλ όταν διαγνώστηκε πρόσφατα αποφραγμένη η αριστερή περισπωμένη αρτηρία».
Σημειώνεται ότι «τοποθετήθηκαν στον ίδιο δύο πρόσθετα στεντ την 31.1.2011 κατόπιν συνεχιζόμενων συμπτωμάτων στηθάγχης, αφού διαγνώστηκε η ανάγκη θεραπείας στο πρόσθιο κατιών στεφανιαίο αγγείο κατόπιν εξειδικευμένης εξέτασης thallium test και καθετηριασμού».
Το πόρισμα αναφέρει ότι «ο θρόμβος εντοπίστηκε από τον ιατροδικαστή μέσα στο στεντ που τοποθετήθηκε στον ασθενή την 31.1.2011».
Σύμφωνα με το πόρισμα, «η τοποθέτηση των στεντ (αγγειοπλαστική μέθοδος θεραπείας) επιλέγηκε από τους γιατρούς γνωρίζοντας ότι ο ασθενής επιθυμούσε να αποφύγει τη χειρουργική επιλογή τύπου bypass, χωρίς όμως ποτέ να του έχει επεξηγηθεί ότι εκείνη ήταν καταλληλότερη ή πλεονεκτικότερη έναντι της αγγειοπλαστικής μεθόδου και αυτός να την είχε απορρίψει».

Ο θανατικός Ανακριτής αναφέρει ότι «δεν θεωρώ ότι ήταν αιφνίδιος θάνατος με την έννοια του μη προβλέψιμου, εφόσον ο κίνδυνος θρόμβωσης στο στεντ ήταν ένας από τους προβλεπτούς κινδύνους ή πιθανότητες ή μειονεκτήματα του στεντ καθ’ ομολογία των θεράποντων ιατρών του και ο ασθενής παραπονείτο για συμπτωματολογία, η οποία έχρηζε προσεκτικής διερεύνησης».
Σημειώνει επίσης ότι «την ευθύνη της επιλογής ανάμεσα σε διάφορες θεραπευτικές μεθόδους, ο Νομοθέτης εν τη σοφία του την εναπόθεσε στους ώμους των γιατρών και όχι στους ώμους του ασθενούς».
Πέραν τούτου, προσθέτει, «δεν υπήρξε στην παρούσα θανατική ανάκριση εύρημα άρνησης του ασθενούς να υποβληθεί στην θεραπεία που οι γιατροί του συνέστησαν, για να μπορεί να προβάλλεται θέμα έλλειψης συγκατάθεσης του».