Η κόρη του Μιχαλολιάκου και η «Αγία Ιδεολογία της Χρυσής Αυγής»

Με ένα απίστευτο κείμενο εθνικιστικού παραληρήματος που ανέβασε στο ίντερνετ η κόρη του επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, Ουρανία Μιχαλολιάκου επιχειρεί μια ύστατη προσπάθεια συσπείρωσης στο εσωτερικό της οργάνωσης απευθυνόμενη κατά κύριο λόγο στα μέλη του σκληρού πυρήνα της Χρυσής Αυγής.

Η 25χρονη Ουρανία Μιχαλολιάκου, από τις επικεφαλής στο Μέτωπο των Γυναικών της Οργάνωσης, έγραψε σε μπλογκ της Χρυσής Αυγής και μέσω αυτού του κειμένου καλεί όσους πιστεύουν στα «ιδανικά» και στα «οράματά» της Χρυσής Αυγής να μην την εγκατελείψουν ή  ακόμα και να πεθάνουν γι' αυτήν αν χρειαστεί!
Μέσα στο κείμενό της κάνει λόγο για «Άγια ιδεολογία της Χρυσής Αυγής για την οποία αξίζει να πεθάνει κανείς χωρίς να περιμένει αναγνώριση».

«Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις για αυτά που πιστεύεις χωρίς να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του Αγώνα. Αναρωτήσου πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις και πόσα ουσιαστικά έχεις να χάσεις. Αναρωτήσου μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Εσείς οι λίγοι ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Αναρρωτήσου αν μπορείς να τα χάσεις όλα για όλα για μια ιδέα. Απλά αναρωτήσου και διάλεξε. Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια Ιδέα; Εγώ μπορώ. Εμείς μπορούμε. Εσύ;», γράφει μεταξύ άλλων η 25χρονη Ουρανία.

Σε άλλο σημείο αναφέρει:

«...Ερχόμενοι στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και προσφέροντας τον εαυτό μας στην Άγια αυτή Ιδεολογία μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Από τον καθημερινό τρόπο ζωής, την αντιμετώπιση των δυσκολιών και βάζουμε την ψυχή μας μέσα στη δίνη των συναισθημάτων και των γνώσεων που μας παραδίδει ιερά αυτή η Ιδεολογία. Γινόμαστε ΈΝΑ με αυτήν. Ο καιρός όμως περνάει και αλλάζει. Κάποιοι μπορεί να ξεχνούν. Όλοι σίγουρα παρασυρθήκαμε κάποια στιγμή από τον ενθουσιασμό μας, βλέποντας τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας να γίνονται σιγά σιγά πραγματικότητα. Δε πρέπει όμως να ξεχνάει κανείς. Ούτε το λόγο της ένταξης μας στο Κίνημα, ούτε τις θυσίες που πάντα πιστεύαμε πως θα κάναμε για τις ιδέες μας. Μα πιο σημαντικό δε πρέπει να ξεχνάμε πως ο Αγώνας είναι μια αυτοτελής ενέργεια και ύπαρξη. Η δικαίωση είναι κάτι προαιρετικό το οποίο όσοι είχαν την τύχη να το γευθούν τότε είναι τυχεροί. Άλλοι όμως δε το γεύτηκαν ποτέ. Κι αυτούς τους συναγωνιστές δεν πρέπει να τους ξεχνούμε».