Στο νοσοκομείο η Βίκυ Σταμάτη

Στο Θριάσιο Νοσοκομείο διακομίστηκε από τις φύλακες Κορυδαλλού όπου κρατείται η σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, Βασιλική Σταμάτη, καθώς εμφάνισε γυναικολογικό πρόβλημα.

Σε επιστολή της που κοινοποίησε μέσω του συνηγόρου της στα Μέσα Ενημέρωσης, χαρακτηρίζει άδικη την προφυλάκισή της και υποστηρίζει ότι κατασκευάστηκε η δημόσια εικόνα της ώστε να ανταποκρίνεται σε μια τραγική ηρωίδα κοινωνικοπολιτικής σαπουνόπερας.

Διαβάστε πιο κάτω την ανακοίνωση

Υπάρχουν στιγμές για μια γυναίκα, για μια μάνα που τα όρια της ψυχικής ηθικής, σωματικής της συντριβής επικίνδυνα στενεύουν.
Μία τέτοια μέρα είναι η γιορτή της Μητέρας για μια κρατούμενη μάνα στις φυλακές.
Αυτή τη μέρα το εσωτερικό άβατο της ψυχής μου, γέμισε ομίχλη, φόβο, δάκρυα, πόνο, ανεκπλήρωτη μητρική αγάπη, φροντίδα, ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ;
Τότε αποφασίζεις να επιχειρήσεις να ανοίξεις ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, φωνάζοντας δυνατά ΓΙΑΤΙ;
Και η φωνή σου πνίγεται σε ψιθύρους, σε άλλες φωνές απελπισμένων κολασμένων, σε οιμωγές, σε θρήνους, σε διαμαρτυρίες, σε διαδηλώσεις.
Δεν έχεις άλλη επιλογή σε μια απέλπιδα προσπάθεια λίγο πριν την ολική κατάρρευσή σου να φωνάζεις ΓΙΑΤΙ;

Καίτοι ξέρεις, υποψιάζεσαι ότι ο κόσμος είναι πολύ απογοητευμένος, κουρασμένος, μπερδεμένος, απασχολημένος, αποπροσανατολισμένος, χειραγωγούμενος, δεν έχει χρόνο και ίσως δεν προλαβαίνει ν' ακούσει τη φωνή μιάς μάνας.
Δεν έχεις άλλη επιλογή όμως αφού κάποιοι κατασκεύασαν την δημόσια εικόνα σου, εντέχνως χρησιμοποίησαν την προσωπικότητά σου για να σε παρουσιάσουν σαν μία τραγική ηρωίδα σε μία πολιτικοκοινωνική σαπουνόπερα και ίσως κάποιοι σε θέλουν ιδανική αυτόχειρα στο τέλος της μεταπολίτευσης!!!
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί, κάποιοι με στιγμάτισαν, με δαιμονοποίησαν, με κατέστησαν σχεδόν «οροθετική» του πολιτικοκοινωνικού συστήματος, γιατί, έπρεπε η φωτογραφία μου, η προσωπικότητά μου, η μητρότητά μου, η γυναικεία φύση μου να διασυρθούν; να βιασθούν;
Γιατί να βιώσω το μαρτύριο της τηλεοπτικής διαπόμπευσης εν μέσω χλευασμού, ύβρεων, λοιδορούμενη ενώπιον του φυσικού μου Δικαστή;

Γιατί το σκηνικό ήτανε έτοιμο, το τηλεοπτικό υπερθέαμα ταινία προσεχώς με τίτλο «ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΚΥ ΣΤΑΜΑΤΗ» εν ονόματι μιάς Τηλεοπτικής Δημοκρατίας, το κοινό απόλυτα καθοδηγούμενο, χειραγωγούμενο σε συνθήκες REALITY, σε όχλο που κραύγαζε «άρον, άρον Σταύρωσον αυτήν», και εγώ, μόνη, λοιδορούμενη, απειλούμενη, ανέβηκα σαν μάνα, σαν σύζυγος, μαρτυρικά τον δικό μου Γολγοθά, αφού ήξερα ότι η σταύρωσή μου ήταν «επιβεβλημένη» λόγω εκτάκτων προεκλογικών συνθηκών.
Οι «σταυρωτές» μου διατεταγμένοι και ο Λαός, το τηλεοπτικό κοινό, καλά προετοιμασμένο για το θέαμα της ανθρωποφαγίας.
Κάποιοι τελείως υποκριτικά φερόμενοι, ως Πόντιοι Πιλάτοι, έπλυναν τα χέρια τους από το τηλεοπτικό αίμα ως άλλοι ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα αφού μόλις, είχαν ρίξει μια μάγισσα στην Πυρά της Καθάρσεως.
Δικαιούμαι να ερωτήσω αν η Δικαιοσύνη ήταν παρούσα ή απούσα στην Σταύρωσή μου;
Δικαιούμαι να ερωτήσω τι κέρδισε η Δικαιοσύνη, τι απεκόμισε εις τον ακριβοδίκαιον ζυγόν της;
Μήπως κέρδισε την απενοχοποίησή της ή την αυτόματη προσαρμογή της σε προεκλογικούς σχεδιασμούς ή μήπως κέρδισε έτσι την αυτοκάθαρσή της;
Γιατί η Δικαιοσύνη πρέπει να κερδίσει κάθε φορά την αποστολή της και όχι να λειτουργεί ως θεραπαινίδα του μαλακού υπογαστρίου της κοινής γνώμης.
Γιατί η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη δεν επιτρέπεται να εκδικούνται μια μητέρα ενός ανηλίκου παιδιού.
Μόνο η τηλεοπτική Δημοκρατία επιδιώκει περισσότερο αίμα στην αρένα και επενδύει στην ανθρωποφαγία.
Η Δικαιοσύνη δεν εφευρίσκει ΙΔΙΩΝΥΜΑ εν ονόματι μιάς κακώς νοούμενης ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
Η Δικαιοσύνη οφείλει και πρέπει κατά τον Νόμον, το Σύνταγμα, τις Διεθνείς Συνθήκες να προστατεύει την οικογενειακή συνοχή, την μητρότητα, την παιδική ηλικία. Έννοιες οι οποίες είναι ιερές. Όμως εις την ιδική μου περίπτωσιν πανηγυρικώς απωλέσθησαν εν μέσω κραυγών, ψιθύρων, φημών, επαγγελματιών σκανδαλοποιών, σε μια γραφειοκρατική απονομή προκαταβολής ποινής.
Δικαιούμαι να ρωτήσω, να φωνάξω γιατί;
Για λογαριασμό του γιού μου και το δικό μου,
ΓΙΑΤΙ έχει πολλούς αποδέκτες.
    Είναι το γιατί ενός αθώου παιδιού απέναντι σε μια υποκριτική, άδικη προφυλάκιση της μάνας του.