«Δεν στερώ τροφή πλέον από τον εαυτό μου γιατί αν αρνείσαι στον εαυτό σου το φαγητό, έχεις την τάση να αρνείσαι και την αγάπη». Η Φλόρενς είναι πλέον καλά και αυτό βγαίνει στα εξαντλημένα σε χρόνο ρεκόρ εισιτήρια στην Αθήνα.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Είναι 2011. Η Φλο έχει τελειώσει το live της στο «Boom Boom Room», το κλαμπ του Μανχάταν, και αποφασίζει να πιει μερικά (αρκετά) βότκα μαρτίνι. Χάνει το κινητό της, χάνεται και στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Οι πόλεις και τα κλαμπ άλλαζαν, αλλά το σκηνικό επαναλήφθηκε άπειρες φορές.
Μέχρι και στη συνέντευξη που έκανε με τον Μπαζ Λούρμαν, την ίδια χρονιά, για λογαριασμό του περιοδικού «Interview», μαθαίνεις περισσότερα για το μενού με τα κοκτέιλ του μαγαζιού παρά για τη ζωή της Φλόρενς, της κοκκινομάλλας με τη βικτωριανή όψη και της τραγουδίστριας που με τους Florence and the Machine εμφανιζόταν στα βραβεία Γκράμι, στα Οσκαρ και στο Met Gala.
Στα 14 της ήθελε να κάνει τατουάζ στο πρόσωπό της. Δεν ξέρει πώς κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τα 32 της. «Καθάρισα μόλις έκλεισα τα 27. Λίγους μήνες μετά το πάρτυ γενεθλίων μου. Η μητέρα μου είχε φτάσει στο σημείο να εκλιπαρεί συγγενείς και φίλους να μη με αφήσουν να μπω στο διάσημο “27 Club”, δηλαδή να μην προστεθώ στον κατάλογο των νέων καλλιτεχνών που αυτοκτόνησαν ή έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας τους δαίμονές τους.
Μετά τον λόγο της έπεσα με τη μούρη στην τούρτα μου και μπήκα στο ντους ντυμένη με τουαλέτα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα περνούσα τα 30ά γενέθλιά μου ήρεμα με φίλους, ότι θα τρώγαμε κανονικό φαγητό και δεν θα παίρναμε ναρκωτικά μεθυσμένοι. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω ένα κορίτσι που δεν ήξερε να βάζει όρια και δεν νοιαζόταν για τις συνέπειες - θέλω να την αγκαλιάσω και να της πω ότι όλα θα πάνε καλά», εξομολογείται πλέον η Φλόρενς στις συνεντεύξεις που δίνει στο πλαίσιο της προώθησης του άλμπουμ «High as Hope».
Δεν κάνει παρέα με φίλους της που ακόμη πιστεύουν στον ηδονιστικό ροκ εν ρολ τρόπο ζωής. «Οι περισσότεροι το σταματήσαμε και αλληλέγγυοι στεκόμαστε στην ακτή, σοκαρισμένοι μετά το ναυάγιο. Μαγειρεύουμε, μιλάμε, το ρίξαμε στη δουλειά. Κάποιοι έκαναν παιδιά και κοιμούνται νωρίς. Ζουν βαρετά ως ενήλικοι και νομίζω πως αυτό από μόνο του είναι επαναστατική πράξη. Δεν νιώθουμε μειονεκτικά επειδή δεν ανήκουμε κάπου», λέει ξανά και ξανά.
Το ακούς και στους στίχους των κομματιών του «High as Hope», που θυμίζει περισσότερο ημερολόγιο μετά από τρομερό χωρισμό παρά δίσκο ποπ ντίβας. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου μιλούν για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε, τις γνωριμίες με κόσμο ενώ «πετούσε» λόγω κατανάλωσης χαπιών ecstasy και για το γεγονός ότι πλέον νιώθει να βρίσκει το ενδιάμεσο, τον χώρο που εκτείνεται από την απόλυτη χαρά ως την κατάθλιψη. Σχεδόν πέντε χρόνια μακριά από εξαρτήσεις, μιλάει με ειλικρίνεια ακόμη και για την αγοραφοβία που την πιάνει όταν επιστρέφει μετά από περιοδεία στην Αγγλία και για το πόσο φοβάται να μην την αναγνωρίσουν όταν περπατάει στον δρόμο.
Κλείσιμο
Γιατί φλέρταρε με τα ναρκωτικά και το ποτό; Γιατί δηλώνει ότι η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα δεν κάνουν ιδιαίτερα καλό σε κάποιον που νιώθει υπερευαίσθητος. Γιατί δεν ήξερε πώς έπρεπε να νιώσει όταν κατέβαινε από τη σκηνή. Γιατί νιώθει μια υπαρξιακή αγωνία από τότε που χώρισαν οι γονείς της και αυτοκτόνησε η γιαγιά της. Είναι η γυναίκα που μετά από έναν χωρισμό κάνει τατουάζ τη φράση «Always Lonely», γιατί γνωρίζει ότι η μακροβιότερη σχέση της μέχρι σήμερα είναι αυτή με τη μουσική της.
Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1986 στη λονδρέζικη συνοικία του Κάμπεργουελ. Ο πατέρας της ήταν επιτυχημένος διαφημιστής και η μητέρα της Αμερικανίδα ακαδημαϊκός με πτυχίο Χάρβαρντ και λέκτορας στο King’s College. Στα 13 της οι γονείς της χώρισαν και η μητέρα της παντρεύτηκε τον χήρο γείτονά τους και καθηγητή Φυσικής.
Η διπολική γιαγιά της εκείνη τη χρονιά αυτοκτόνησε. Την επόμενη η έφηβη Φλο ξεκίνησε να πίνει. «Τα πράγματα στο σπίτι ήταν κάπως χαοτικά και ήθελα να ξεφεύγω, πήγαινα σε πάρτυ, γνώριζα περίεργους ανθρώπους και κάναμε τρέλες. Τρέχαμε γυμνοί σε χωράφια στην Κορνουάλη», θυμάται. Το 2018 στο κομμάτι «Hunger» μίλησε ξεκάθαρα για την ανορεξία της και η αδελφή της την πήρε θυμωμένη τηλέφωνο γιατί μοιράστηκε με όλο τον κόσμο κάτι που δεν είχε αποκαλύψει ποτέ στη μητέρα της.
Οταν το 2011 κυκλοφόρησε τον δίσκο της «Ceremonials» η σχεδιάστρια Φρίντα Τζιανίνι του οίκου Gucci εμπνεύστηκε μια ολόκληρη συλλογή από την περσόνα της Φλόρενς και ο Καρλ Λάγκερφελντ της είχε ζητήσει προσωπικά να εμφανιστεί στο σόου της Chanel, στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στο Met Gala προς τιμήν του Αλεξάντερ ΜακΚουίν τραγουδώντας το «Rebel Rebel» του Ντέιβιντ Μπόουι ντυμένη Μπόουι.
Λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι με τον πρώτο της δίσκο «Lungs», το 2009, ξεπέρασε τις 2.000.000 πωλήσεις και το «Dog Days Are Over» το τραγουδούσε όλη η υφήλιος. Το κομμάτι της «What the Water Gave Me» είναι πίνακας της Φρίντα Κάλο και της θυμίζει όλες τις ιστορίες για πνιγμό που άκουγε στις ειδήσεις και την έκαναν να διαβάζει ξανά και ξανά Βιρτζίνια Γουλφ.
Τι σκέφτεται για την αγάπη; «Είναι σαν αρρώστια, σκέτη τρέλα». Σε όλους τους δίσκους της έχει γράψει κομμάτια για τον πόνο των χωρισμών της. Από το 2008 μέχρι το 2011 ήταν σε σχέση με τον δημοσιογράφο Στιούαρτ Χάμοντ που γράφει για βιβλία και λογοτεχνία στο περιοδικό «Dazed». Επί τρία χρόνια έβγαινε με τον διοργανωτή event Τζέιμς Νέσμπιτ, αλλά η σχέση τους δεν ήταν ήρεμη. Φήμες θέλουν να έβγαλε το παράπονό της στον δίσκο της «How Big, How Blue, How Beautiful». Το 2016 ξεκίνησε μια σχέση με τον παιδικό της φίλο Φέλιξ Γουάιτ του συγκροτήματος The Maccabees, αλλά έληξε. Ευτυχώς, χώρισε και με το ποτό: «Τα πράγματα είναι καλύτερα από τότε που το έκοψα. Απλά νιώθω πολλή μοναξιά στις περιοδείες».
