Αλέξι Λουμπομίρσκι: Ο φωτογράφος των Royal Sussex

Ο Αλέξι Λουμπομίρσκι είναι πρίγκιπας. Η γαλαζοαίματη καταγωγή του εντοπίζεται στην Πολωνία του 17ου αιώνα και είναι εμφανής σε πολλά πράγματα. Οπως στην απόφασή του να μοιράζει μεγάλο μέρος των εσόδων του σε φιλανθρωπικές δράσεις, ενώ θα μπορούσε απλώς να απολαμβάνει όσα η ζωή τον αξίωσε να αποκτήσει. Ετσι, όλα τα έσοδα από τα τρία βιβλία που έχει γράψει -το τελευταίο θα κυκλοφορήσει σύντομα, απευθύνεται σε παιδιά και έχει τίτλο «Thank You For My Dreams»- πηγαίνουν στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Concern Worldwide που δραστηριοποιείται στις περιοχές με τη μεγαλύτερη ανέχεια στον κόσμο. Εχει επίσης ιδρύσει την ομάδα Creatives 4 Change μέσω της οποίας άνθρωποι από τον χώρο της μόδας δίνουν τον δικό τους αγώνα υπέρ του περιβάλλοντος.

Gαla: Γεννήθηκες στη Βρετανία από Βρετανοπερουβιανή μητέρα και Πολωνογάλλο πατέρα. Ποια επίδραση είχε η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών πολιτισμικών επιρροών στη ζωή σου;
Αλέξι Λουμπομίρσκι: Μου άφησε την αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά. Οταν ήμουν 8 χρόνων μετακομίσαμε στην Μποτσουάνα. Το λάτρεψα το μέρος, αλλά δεν ένιωσα ποτέ ότι είμαι από εκεί. Το ίδιο συνέβη και όταν επιστρέψαμε στη Βρετανία. Οταν πήγα στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκα με τον Μάριο Τεστίνο, αγάπησα τον ρομαντισμό του και τη μόδα, αλλά συνέχιζα να αισθάνομαι το ίδιο. Πήγα Πολωνία, επέστρεψα Λονδίνο και εξακολουθούσα να νιώθω το ίδιο κενό. Ετσι ρώτησα τη μητέρα μου: «Πού ανήκω; Δεν νιώθω να ανήκω κάπου». Και μου απάντησε: «Είσαι πολίτης του κόσμου».

G: Αυτό το είχε πει και ο Σωκράτης...
A.Λ.: Η μητέρα μου τελικά είναι ο δικός μου Σωκράτης! Με προέτρεψε αντί να το βλέπω αρνητικά, να θεωρήσω ότι ανήκω παντού. Εγραψα ένα ποίημα στη γυναίκα μου -της γράφω ένα κάθε μήνα- στο οποίο αναφέρομαι στην προέλευσή μου και της λέω ποια είναι η καινούρια μου εθνικότητα. Εχω τον πολωνικό πατριωτισμό, τον γαλλικό ρομαντισμό, το βρετανικό χιούμορ και το περουβιανό πάθος.

G: Ποια ήταν η πρώτη επαφή σου με τη φωτογραφία;
A.Λ.: Οταν πήγαινα στο Γυμνάσιο, έπαιρνα πολλές φωτογραφίες ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα, απαθανατίζοντας ανθρώπους στους δρόμους. Σιγά-σιγά άρχισα να επιλέγω πιο αφηγηματικές εικόνες, σαν παγωμένες μικρές ιστορίες.

G: Τι σε τράβηξε στη φωτογραφία μόδας;
A.Λ.: Το Πανεπιστήμιο μου είχε αναθέσει να κάνω μια φωτογράφηση με concept. Συγκέντρωσα λοιπόν τις πιο όμορφες φοιτήτριες και τους πιο ωραίους φοιτητές και τους φωτογράφισα σε διαφορετικά μέρη, δημιουργώντας μια διαφορετική ιστορία για κάθε τοποθεσία. Ο καθηγητής μου μού είπε: «Ακαδημαϊκά τα πήγες άσχημα, αλλά θα γίνεις ένας πολύ καλός φωτογράφος μόδας». Για μένα η φωτογραφία μόδας ήταν σαν να δημιουργώ χαρακτήρες, σαν να φτιάχνω ταινία. Και τα δύο προκαλούν τη φαντασία του θεατή τους. Γι’ αυτό αγάπησα αυτό το είδος φωτογραφίας.

G: Πώς γνώρισες τον Μάριο Τεστίνο;
A.Λ.: Στο πανεπιστήμιο ήρθε ένας φωτογράφος που θα μας μιλούσε για το μέλλον μας ως επαγγελματίες. Μας είπε: «Κανένας από εσάς δεν θα δουλέψει...». Επειδή ήταν τόσο αρνητικός, πήγα στο γραφείο του διδάσκοντα, βρήκα τη λίστα των photo agents και την έβγαλα φωτοτυπία. Πήγα στο Λονδίνο για δύο εβδομάδες και καθώς δεν είχα πολλά λεφτά κοιμόμουν στον καναπέ ενός φίλου. Αρχισα να συναντώ ανθρώπους της λίστας παρουσιάζοντας το εξαιρετικά μικρό ακόμα τότε portfolio μου. Μου έκλειναν όλοι τις πόρτες. Ηταν 70-80 άτομα. Στο τέλος ήμουν τόσο απογοητευμένος που το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στο δωμάτιό μου και να κοιμηθώ τρώγοντας cookies. Είχε μείνει μόνο ένα όνομα. Ηταν μια γυναίκα. Εριξε μια ματιά σε αυτό το απογοητευμένο μικρό παιδί που ήμουν και πιστεύω πως ένιωσε οίκτο. Μου είπε τότε: «Κοίτα, δεν νομίζω ότι μπορείς να γίνεις φωτογράφος. Μπορείς όμως να γίνεις βοηθός. Και ο Μάριο Τεστίνο ψάχνει για κάποιον». Σε δυο-τρεις εβδομάδες άρχισα να δουλεύω μαζί του.

G: Ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση;
A.Λ.: Ολα στη ζωή του ήταν μαγικά. Ταξίδευε σε ολόκληρο τον πλανήτη και όλοι οι άνθρωποι που γνώριζε είχαν ενδιαφέρον: είτε ήταν κινηματογραφικοί αστέρες, είτε μοντέλα, σέρφερ ή τραγουδιστές... Πάντα κατάφερνε να ελκύει αυτές τις προσωπικότητες κοντά του.

G: Σύντομα ξεκίνησες να δουλεύεις μόνος σου για περιοδικά όπως το θρυλικό «Face». Θα μπορούσες να συγκρίνεις τα περιοδικά των 90s με τις σημερινές εκδόσεις;
A.Λ.: Νομίζω πως ο κόσμος των περιοδικών των 90s ήταν πιο ελεύθερος και πιο δημιουργικός. Σήμερα εξαιτίας του Instagram και του Facebook τα περιοδικά μιμούνται την αισθητική των social media. Τότε υπήρχε ελευθερία, οι άνθρωποι δεν τα είχαν δει όλα ακόμα. Υπήρχαν μόνο τα περιοδικά. Και λόγω της ελευθερίας οι άνθρωποι έπαιρναν μεγαλύτερα δημιουργικά ρίσκα. Δοκίμαζαν καινούρια πράγματα. Ηταν πιο γενναίοι.

G: Τελικά μέσα σε μερικά χρόνια εξελίχθηκες σε φωτογράφο των celebrities. Ποιο είναι το αγαπημένο σου πορτρέτο;
A.Λ.: Λατρεύω να φωτογραφίζω την Τζούλια Ρόμπερτς. Νομίζω πως είναι εύκολο να την απαθανατίσεις, έχει τόση πλάκα και είναι πανέμορφη. Και δεν έχει μεγάλη «αυλή», δεν είναι ντίβα. Γελάει, χαμογελάει και παίρνεις την εικόνα. Αυτό το χαμόγελο της Τζούλιας Ρόμπερτς που αξίζει εκατομμύρια δολάρια! Αυτό το χαμόγελο έχει μείνει στις ζωές μας τόσα χρόνια, από την εποχή του «Pretty Woman». Πέρα απ’ αυτό, το διαχρονικά αγαπημένο μου μοντέλο είναι η γυναίκα μου. Αλλά δεν με αφήνει να τη φωτογραφίζω! Στα δέκα χρόνια γνωριμίας με έχει αφήσει να τη φωτογραφίσω 4-5 φορές.

G: Γιατί;
A.Λ.: Γιατί όλα γίνονται πάντα πολύ βιαστικά. Με το κινητό την έχω πάρει κάποιες λήψεις, αλλά για κανονική φωτογράφηση στο στούντιο με φώτα κ.λπ. δεν έχει ποτέ χρόνο.

G: Ισως προτιμάει να σε βλέπει να κάνεις baby-sitting.

A.Λ.: Ακριβώς. (γέλια) Αν είσαι δημιουργικός πρέπει να κάνεις όμως κάτι για τους ανθρώπους που αγαπάς. Θέλω να πάρω εικόνες της γυναίκας μου, όπως γράφω ποίηση γι’ αυτήν. Και να απαθανατίζω κάθε έκφανση της ύπαρξής της.

G: Θα μπορούσες να πεις ότι ίσως αυτή η πιο ρομαντική πλευρά σου έκανε τον πρίγκιπα Χάρι και τη Μέγκαν Μαρκλ να σε ανακηρύξουν αποκλειστικό και εξουσιοδοτημένο φωτογράφο του γάμου τους;

A.Λ.: Το μόνο που ξέρω είναι ότι το ζευγάρι είχε μόλις αρραβωνιαστεί όταν έφτασα στη Βρετανία και είχα ποστάρει στο Instagram μια φωτογραφία από το αεροπλάνο γράφοντας: «Ε, πάω Αγγλία!». Επισκεπτόμουν τη μητέρα μου που θα έκανε μια εγχείρηση για όγκο στον εγκέφαλο. Θυμάμαι ο γιατρός είχε πει: «Η εγχείρηση θα κρατήσει δέκα ώρες, μετά θα σας πάρω τηλέφωνο να σας πω αν όλα είναι ΟΚ». Ο αδελφός, η αδελφή μου κι εγώ περπατούσαμε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, πίναμε καφέ και προσευχόμασταν, ενώ στο background οι τηλεοράσεις έδειχναν ασταμάτητα τον πρίγκιπα Χάρι και τη Μέγκαν που αρραβωνιάζονταν. Μετά από 11,5 ώρες χτυπάει το τηλέφωνο και πηδάμε κυριολεκτικά πάνω του. «Γεια σας, είστε ο Αλέξι Λουμπομίρσκι; Σας καλούμε από το Παλάτι του Κένσινγκτον...» ακούστηκε μια φωνή. Εμεινα για λίγο σιωπηλός. Μετά θυμήθηκα ότι είναι οι αρραβώνες και σκέφτηκα πως μάλλον κάποιος φίλος μού έκανε πλάκα. Ημουν έτοιμος να βρίσω!

G: Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε μια τόσο δύσκολη στιγμή δεν έχασες το χιούμορ σου.
A.Λ.: (Γελάει) Ημουν έτοιμος, λοιπόν, να τους βρίσω και μετά να τους πω: «Δεν πιστεύω ότι το κάνεις αυτό τη μέρα της εγχείρησης της μητέρας μου». Αλλά δεν το έκανα. Αντιθέτως, τους ζήτησα να επαναλάβουν. Και μου είπαν ότι έχουν ένα project για εμένα. Κανόνισα ραντεβού μαζί τους. Για την ιστορία, δέκα λεπτά αργότερα τηλεφώνησε και ο γιατρός και μας ενημέρωσε ότι η μητέρα μας ήταν τελείως καλά. Δύο μέρες αργότερα συναντήθηκα με τη Μέγκαν και τον Χάρι, μιλήσαμε για τη δουλειά και μου είπαν: «Είδαμε στο Instagram ότι είσαι στη Βρετανία. Γι’ αυτό θέλαμε να σε γνωρίσουμε». Επομένως, θα πρέπει να ευχαριστήσω το Instagram για τη δουλειά. Η Μέγκαν είπε ότι ένας φίλος τους τούς πρότεινε να δουν τη δουλειά μου. Την είδαν, τους άρεσε και αυτό ήταν. Κάναμε το πρώτο μας shooting δύο εβδομάδες αργότερα.

G: Τι πιστεύεις πως τους έκανε να σε επιλέξουν;
A.Λ.: Εβλεπαν ήδη μερικούς φωτογράφους. Οταν συναντηθήκαμε στο παλάτι μού είπαν: «Αν πάρεις αυτή τη δουλειά, πώς θα την κάνεις;». Τους απάντησα: «Είναι πολύ σημαντικό να δείξω το δαχτυλίδι, να σας κάνω να φαίνεστε μαζί και να αναδείξω την αγάπη. Αλλά δεν θέλω να είμαι σαν ένα ρομπότ μπροστά από την κάμερα, θέλω να είμαι αληθινός». Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, υπήρχε ένα χαμόγελο, μια λάμψη στα μάτια τους, ένα είδος χαράς. Και ήταν τόσο ερωτευμένοι, τόσο αξιολάτρευτοι που τους λέω: «Ξεχάστε ό,τι είπα... Αν κοιτάξετε τους εαυτούς σας τώρα, είστε τόσο αγαπημένοι και αυτό θέλω να συλλάβω: την αυθεντική ματιά. Αν θέλετε να κάνω αυτή τη δουλειά θέλω να είστε αυθεντικοί και να μη σκέφτεστε την κάμερα. Να μην είστε σαν γλυπτά». Γι’ αυτό και η αγαπημένη μου φωτογραφία απ’ αυτή την ημέρα είναι η ασπρόμαυρη που αγκαλιάζονταν με τα μάτια τους κλειστά.

G: Θυμάσαι να μας πεις κάτι περισσότερο γι’ αυτή τη φωτογραφία;
A.Λ.: Ηταν η τελευταία λήψη και ο Χάρι φορούσε ένα φαρδύ παλτό. Ηταν Νοέμβριος και έκανε πολύ κρύο. Και οι δυο τους κοιτούσαν προς τα μένα. Βγήκε μια τέλεια φωτογραφία όταν ζήτησα στη Μέγκαν να γυρίσει, αυτός την αγκάλιασε κι αυτή χώθηκε στο παλτό του.

G: Εγραψες ένα βιβλίο που μιλάει για όσα πιστεύεις πως χαρακτηρίζουν έναν πρίγκιπα. Ποια είναι αυτά;
A.Λ.: Η λέξη «πρίγκιπας» για μένα έχει ένα ενδιαφέρον twist. Και έχει σχέση με τον τίτλο ευγενείας που έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Εχει να κάνει με τις παλιές αξίες που μερικές φορές ξεχνάμε. Με την ιπποσύνη, τον ρομαντισμό και την πνευματικότητα. Τα πράγματα από τα οποία απομακρυνόμαστε από τη στιγμή που παύουμε να είμαστε παιδιά. Σήμερα είμαστε κλεισμένοι στα κινητά μας, στη μικρή φούσκα μας. Ξεχνάμε να είμαστε συνειδητοποιημένοι, να έχουμε συμπόνια και να βλέπουμε τη ζωή μέσα από ένα πρίσμα ρομαντισμού.

G: Εμπνεύστηκες το θέμα σου από τον πρίγκιπα Χάρι και τη δούκισσα πλέον Μέγκαν;
A.Λ.: Αν και έγραψα το βιβλίο πριν τους γνωρίσω και οι δύο είναι καλοί άνθρωποι και θεωρώ ότι μαζί μπορούν να κάνουν μια σημαντική διαφορά στον κόσμο. Είχαν αμφότεροι μια καριέρα που την άφησαν για να ενώσουν τις ζωές τους και να υπηρετήσουν το καλό, όπου κι αν βρεθεί.

G: Δεν είναι και λίγο αντισυμβατικοί ως ζευγάρι;
A.Λ: Ναι, αν και νομίζω ότι η σωστή λέξη είναι «αυθεντικοί»