Κώστας Κρομμύδας: Στον δικό του Δούρειο Ίππο

Χωράνε δύο καριέρες σε μια ζωή; Ο Κώστας Κρομμύδας θα απαντήσει πως βεβαίως και ναι. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, κάνοντας το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα, και έχτισε λιθαράκι-λιθαράκι την πρώτη του καριέρα, παίζοντας σε όλα τα ταμπλό της υποκριτικής. Η οικονομική κρίση έβαλε φρένο στην πορεία του και τον ανάγκασε να σκεφτεί αν τελικά το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν αυτό που θα τον γέμιζε και στο μέλλον. Και κάπου εκεί ξύπνησε ο συγγραφέας που λαγοκοιμόταν μέσα του, αυτός που από μικρό παιδί αγαπούσε να γράφει σε μια κόλλα χαρτί τις ιδέες και τις σκέψεις του. Το πρώτο του βιβλίο «Μπαμπά, μεγάλωσέ με», το μοναδικό αυτοβιογραφικό του, αφού αναφερόταν στα πρώτα χρόνια της ζωής του με την κόρη του, κυκλοφόρησε το 2012 βάζοντας τις βάσεις για τη δεύτερη καριέρα του. «Αυτό που με έκανε ουσιαστικά συγγραφέα, όμως, ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα, η “Ζωή που έλειπε”, και είναι ένα βιβλίο που έχω αγαπήσει πολύ», μου λέει καθισμένος χαλαρά σε έναν καναπέ απέναντί μου.

Ο Κώστας Κρομμύδας έχει την άνεση και την εξωστρέφεια ενός ηθοποιού και τον πλούσιο λόγο ενός συγγραφέα. «Εχω διαχωρίσει στο μυαλό μου αυτές τις ιδιότητες», μου λέει. «Δεν θα ήμουν, όμως, αυτός ο συγγραφέας που είμαι αν δεν είχα περάσει από το κομμάτι της υποκριτικής. Και εγώ δεν είμαι ένας ηθοποιός που απλά πέρασα και έπαιξα. Εχω κάνει σπουδές, σεμινάρια, έχω διδάξει, έχω κάνει περιοδείες με το Εθνικό, έχω παίξει εμπορικό θέατρο, έχω βουτήξει σε αυτό το επάγγελμα. Μπορεί να μην έκανα τη σούπερ ουάου επιτυχία ως πρωταγωνιστής, αλλά έχω πολλά ένσημα ως ηθοποιός. Αυτό με έχει βοηθήσει πολύ στη συγγραφή».



Μου μιλάει και βλέπω τα λόγια του να μετατρέπονται σε εικόνες. Οπως και ο ίδιος «βλέπει» τους ήρωες των βιβλίων του καθώς τους χτίζει και μεγαλώνει ή μικραίνει τους ρόλους τους ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας. Από το 2012 μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει έντεκα βιβλία, ένα καινούριο κάθε χρόνο. Το τελευταίο του, αυτό που μόλις πριν από λίγους μήνες ξεκίνησε το ταξίδι του από τα ράφια των βιβλιοπωλείων μέχρι τα χέρια των αναγνωστών, έχει τίτλο «Δούρειος Ιππος» και είναι κατασκοπευτικό. Οπως μου λέει περήφανος, ήδη η αποδοχή για το νέο του πόνημα είναι ανέλπιστα εξαιρετική. Γιατί όμως ανέλπιστα, αναρωτιέμαι. Από τότε που ο ίδιος πάτησε με το δεξί στον χώρο της συγγραφής, τα βιβλία του έχουν μόνιμη θέση στα δέκα πιο ευπώλητα στα Public. «Η αλήθεια είναι ότι έχω μια πολύ σφιχτή ομάδα αναγνωστών, οι οποίοι πάντα αγοράζουν τα βιβλία μου γιατί ξέρουν ότι κάθε φορά θα διαβάσουν κάτι διαφορετικό. Δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία να γράψω την επιτυχημένη συνταγή της προηγούμενης χρονιάς. Το “Ακάκιε”, για παράδειγμα, είχε πάει πάρα πολύ καλά και όλοι μου έλεγαν να συνεχίσω να γράφω κάτι ιστορικό. Εγώ όμως έγραψα τον “Δούρειο Ιππο”, που είναι κατασκοπευτικό», μου απαντάει, επιβεβαιώνοντας στην ουσία ότι η λέξη «ανέλπιστα» μάλλον ήταν περιττή.

Οπως και στα περισσότερα βιβλία του, ο Κώστας Κρομμύδας επέλεξε και πάλι να κάνει κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας του μια γυναίκα. «Εχω γράψει πολλά βιβλία σε πρώτο ενικό πρόσωπο ως γυναίκα. Μου αρέσει πολύ να εξερευνώ τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, τον ψυχισμό της, τον τρόπο που σκέφτεται. Και επειδή θεωρώ ότι δεν έχει ταβάνι η γυναικεία ψυχοσύνθεση, είναι πολύ ερεθιστικό για μένα να προσπαθώ να ανακαλύψω πώς σκέφτεται μια γυναίκα και πώς μπορεί να λειτουργήσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Και όχι μόνο στο ερωτικό κομμάτι, αλλά και στα απλά πράγματα για τα οποία γράφω. Στον “Δούρειο Ιππο” η πρωταγωνίστριά μου είναι μια πολύ δυναμική πράκτορας. Ομως το θέμα μου δεν είναι μόνο οι περιπέτειές της, αλλά και η σχέση που έχει με τον πατέρα της αλλά και με τους συνεργάτες της. Ο τρόπος που δουλεύει η σκέψη της είναι πολυδιάστατος».

Οι γυναίκες αγαπούν να διαβάζουν τα βιβλία του για τις ηρωίδες-πρότυπα που δημιουργεί. Και ο ίδιος όμως στην ουσία τούς ανταποδίδει την αγάπη που εισπράττει. «Εχω πάρει πολλή αγάπη από τις γυναίκες. Από τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου, τις αδερφές μου, τη γυναίκα μου, τις γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, τις φίλες μου, την κόρη μου. Νιώθω ότι θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος αν δεν είχα πάρει αυτή την αγάπη. Και κάπως θέλω να τους το ανταποδώσω. Με τις ηρωίδες μου ταυτίζονται συχνά πολλές γυναίκες και μου λένε ότι θα ήθελαν να είναι κι εκείνες τόσο δυναμικές. Επιλέγω να είναι έτσι οι ηρωίδες μου γιατί θέλω να δώσω στις γυναίκες μια ανάσα αισιοδοξίας. Διαβάζοντας ένα βιβλίο μου μπορεί να πάρουν θάρρος, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους ή πολύ απλά να αποφασίσουν να ζήσουν, γιατί ξεχνάνε να ζουν. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Ξεχνάμε να ζούμε τη στιγμή. Ζούμε νομίζοντας ότι έχουμε πολύ χρόνο. Τόσο στο “Μια νύχτα ακόμη” όσο και στην “Εβόρα” το μήνυμα είναι να μην αφήνεις κάτι για αύριο, γιατί δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο».

Η μία γυναίκα της ζωής του είναι η σύζυγός του Μαρίνα Γιώτη, επιτυχημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων. «Η Μαρίνα είναι καλλιτέχνις. Γράφει και εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Οταν κουβεντιάζουμε τις ιδέες μας, και έχουμε πολλές φορές και διαφωνίες, αυτό είναι πολύ δημιουργικό. Ακόμα κι όταν διαφωνούμε πλήρως. Νιώθω πολύ τυχερός που την έχω στη ζωή μου και νομίζω ότι έτσι νιώθει κι εκείνη, γιατί κι εγώ τη βοηθάω πολύ στις ιδέες της». Η άλλη γυναίκα της ζωής του είναι η 14χρονη κόρη τους. «Θέλω να πιστεύω ότι νιώθει περήφανη για τους γονείς της, αλλά καμιά φορά δείχνει ότι βαριέται με όλες αυτές τις παρουσιάσεις. Ξέρει τα βιβλία μου απέξω και συχνά συμμετέχει στις συζητήσεις μας για τη δουλειά. Εχει άποψη ακόμα και για τα εξώφυλλα. Της είπα την επόμενη ιστορία που θα γράψω και έχει ξετρελαθεί. Νομίζω ότι την έχει λατρέψει περισσότερο από κάθε άλλο μου βιβλίο. Ισως γιατί ξεκινάει με ένα πολύ νεαρό κορίτσι, που είναι πολύ κοντά στην ηλικία της».

Εμπνευση για τις ιστορίες του αντλεί από την καθημερινότητα, την ειδησεογραφία, από κάτι που άκουσε, από κάτι που είδε. «Υπάρχει πολλή έμπνευση εκεί έξω, αρκεί να ξέρεις να την τσιμπήσεις. Εγώ ρουφάω τα αληθινά πρόσωπα. Από τη δουλειά μου ως ηθοποιός, έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους και να φτιάχνω ιστορίες γι’ αυτούς. Η έμπνευση όμως για να γράψω ένα επόμενο βιβλίο έρχεται σαν ένα τσαφ, μια σπίθα που ανάβει μέσα στο κεφάλι μου. Και όταν γίνεται αυτό το τσαφ, ξέρω ότι έχω μια ιστορία που θα γίνει το νέο μου μυθιστόρημα. Και τότε ξεκινάω να τη γράφω και κυριολεκτικά βυθίζομαι μέσα στο βιβλίο».

Πώς όμως ένας πρώην ηθοποιός, έστω και απόφοιτος του Εθνικού, έστω και με περγαμηνές σπουδών, έστω και ξεκάθαρα καλλιεργημένος, πιστός αναγνώστης του Μπόρχες, του Κούντερα, του Εσσε, της Διδώς Σωτηρίου και τόσων άλλων, έγινε αποδεκτός από το σινάφι των συγγραφέων; Ή μήπως δεν έγινε; «Εγώ, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που προερχόμαστε από άλλους χώρους, για όλους αυτούς τους πολύ βαθυστόχαστους λογοτέχνες, ήμουν ένα μαύρο πρόβατο. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους και δεν με αφορά καθόλου να τους πείσω. Εμένα με αφορά αυτό που συμβαίνει με τον κόσμο. Ο αναγνώστης είναι η ουσία, όχι ο τύπος που δηλώνει λογοτέχνης συγγραφέας και γράφει ακαταλαβίστικα πράγματα και αυτό ο ίδιος το θεωρεί ύψιστο. Εμένα μου αρέσει να γράφω απλά, ο κόσμος να καταλαβαίνει αυτά που θέλω να πω, να μπορεί να ταξιδεύει με τα συναισθήματα των ηρώων μου. Με ωραίο λόγο, ωραίες λέξεις, ναι, να έχει έναν πλούτο η γλώσσα, αλλά όχι αυτό το ακαταλαβίστικο και το περίεργο που απομακρύνει τον κόσμο από την ανάγνωση».

Μαύρο πρόβατο για τους λογοτέχνες ή όχι, ο Κώστας Κρομμύδας μετράει ήδη δύο βραβεία στη συγγραφική καριέρα του. «Πήρα ένα βραβείο για την “Ουρανόεσσα” στην κατηγορία “Ηρωίδα-έμπνευση” και φέτος πήρα το μεγάλο βραβείο για το Μυθιστόρημα της Χρονιάς, που είναι το “Ακάκιε”. Οταν το έμαθα ήμουν στο χωριό μου, με το λάστιχο στο ένα χέρι και πότιζα τα δέντρα που έχω φυτέψει. Ηταν πολύ ωραίο το συναίσθημα, γιατί είναι ένα βραβείο που δίνουν οι αναγνώστες, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από το να σου το έδινε μια δυσκοίλια επιτροπή δέκα ατόμων. Στον αναγνώστη απευθύνονται τα βιβλία, όχι στους ειδικούς».