Γιώργος Καραμίχος: Θα ήθελε να τον θυμούνται ως έναν «καλό παραμυθά»

Εμφανίστηκε στο remake του οσκαρικού «Μπεν Χουρ». Πρωταγωνίστησε στην υπερπαραγωγή «Απόστολος Παύλος» και τη βρετανική σειρά «The Durrells». Επαιξε δίπλα στον Αντόνιο Μπαντέρας στο «Genius». Εγινε καθηγητής στην κορυφαία σχολή υποκριτικής Stella Adler. Τι κρατάει από όλα αυτά; Την ουσία. Που δεν είναι άλλη από το να ζει στο παρόν ευτυχισμένος, ή τουλάχιστον προσπαθώντας να είναι. Από τις 14 Σεπτεμβρίου θα τον βλέπουμε καθημερινά στη μικρή οθόνη μέσα από τη σειρά του ANT1 «Ηλιος». Θα μείνει στην Ελλάδα τουλάχιστον μέχρι την επόμενη άνοιξη, ενώ ήδη συζητά και άλλες προτάσεις από το εξωτερικό. Το σίγουρο είναι ότι χωρίς τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Καραμίχο η εγχώρια δραματουργία χάνει την ευκαιρία για μια ένεση κατανοητής και προσιτής ποιότητας που έχει τόση ανάγκη. Ο ίδιος χαράζει με σταθερά βήματα το δικό του μονοπάτι, καθώς κάθε του κίνηση είναι προσεκτικά σχεδιασμένη ώστε να προετοιμάσει την επόμενη.

GALA: Αν υποθέσουμε ότι κάθε Ελληνας του εξωτερικού έχει το δικό του project επιστροφής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο «Ηλιος» είναι το δικό σου; Ενας λόγος που θα σε έκανε να ξανασκεφτείς την ιδέα της μόνιμης επιστροφής σου στην Ελλάδα;
ΓΙΩΡΓΟΣ KΑΡΑΜΙΧΟΣ: Εως έναν βαθμό, ναι. Δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι μόνιμη, σίγουρα όμως θα διαρκέσει μέχρι τον ερχόμενο Μάιο.
Υπάρχουν ήδη κάποιες δουλειές που έχω κλείσει στο εξωτερικό και αναβλήθηκαν λόγω κορωνοϊού και μπορεί να ξεκινήσουν την άνοιξη του 2021. Αλλά η πρόταση για τον «Ηλιο» ήταν πάρα πολύ δελεαστική και ο ρόλος είναι εξαιρετικός. Ηθελα πολύ να δουλέψω σε έναν τέτοιον ρόλο. Θεωρώ επίσης ότι, ενώ βασίζεται στο γαλλικό φορμάτ, η ελληνική διασκευή είναι ανώτερη. Τόσο η αντιμετώπιση από την παραγωγή της σειράς και από τον ANT1 όσο και η δουλειά από τους σκηνοθέτες μας -τη Βίκυ Μανώλη και τον Λίνο Χριστοδούλου- προάγουν την ιστορία σε άλλο επίπεδο. Η δε Μαρία Γεωργιάδου, που γράφει και επιμελείται όλα τα σενάρια και στο σύνολο η ομάδα της, έχουν υπερβεί εαυτόν. Είναι τόσο καλογραμμένα που κάθε φορά ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο. Και ενώ είναι καθημερινή σειρά, οι προδιαγραφές που έχει βάλει σύσσωμη η ομάδα συντελεστών είναι πολύ υψηλές.

G.: Ποιες είναι οι δυσκολίες, οι προκλήσεις αν θες, του ρόλου σου;
Γ.Κ.: Παίζω τον ρόλο ενός αστυνόμου. Είναι πάντα δύσκολο να πετύχεις την ισορροπία που απαιτείται ώστε ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την ειρωνεία -και όλα τα μέσα για να φτάσει στην αλήθεια- να παραμείνει ταυτόχρονα συμπαθής στον κόσμο. Ωστόσο, το ότι εν τέλει είναι ένας καλός αστυνόμος που θέλει να λάμψουν το δίκιο και η αλήθεια πιστεύω ότι κάνει λίγο πιο εύκολο το να υποστηριχθεί. Εχει βέβαια τα σκοτάδια του, τα οποία δεν μπορώ να αποκαλύψω. Ο κίνδυνος του ρόλου είναι να μπει στο κλισέ μιας κατηγορίας που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι στο μυαλό τους γι’ αυτό το επάγγελμα. Εχουμε κάνει ριψοκίνδυνες επιλογές μαζί με τη σκηνοθέτιδά μου, που αφορούν την αντιμετώπιση αυτού του ρόλου, αλλά χωρίς να ρισκάρεις δεν γίνεται τίποτα.

G.: No risk, no champagne... Μιλώντας για τον ρόλο σου αναφέρθηκες σε «σκοτάδια», σε «σκιές». Θα συμφωνούσες με όσους ισχυρίζονται ότι αυτά είναι τα στοιχεία που μας κάνουν πιο γοητευτικούς;
Γ.Κ.: Η σκιά είναι το βασικό κομμάτι με το οποίο δουλεύουμε. Και στη σχολή Stella Adler, όπου διδάσκω, το πιο σημαντικό και δύσκολο κομμάτι με το οποίο ασχολούμαστε είναι η σκιά. Να μάθεις να χάνεις. Εκεί που αισθάνεσαι ότι χάνεις τη δύναμή σου, εκεί είναι η ουσία της υποκριτικής για εμένα. Οταν χάνεις, όταν γίνεσαι ευάλωτος, οι άνθρωποι ταυτίζονται περισσότερο με σένα. Σε αυτό βασίζεται όλη η τέχνη της υποκριτικής, από το αρχαίο ελληνικό δράμα μέχρι και τη σύγχρονη δραματουργία. Αυτό είναι το θεμέλιο της όλης προσέγγισης της ανθρώπινης φύσης μέσα από το φίλτρο της υποκριτικής.

G.: Η επιλογή του προσώπου σου ως μόνιμου καθηγητή σε μία από τις κορυφαίες σχολές υποκριτικής παγκοσμίως, τη Stella Adler, σίγουρα σε κάνει περήφανο. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Γ.Κ.: Είδαν τι κάνω. Πήγα εκεί, δούλεψα και τους άρεσε ο τρόπος δουλειάς μου. Από τη σχολή είχαν δείξει το ενδιαφέρον τους απ’ όταν είχα φτάσει εκεί ως φοιτητής με υποτροφία Fulbright. Τότε είχα μπει σε ένα κάστινγκ και είχα πάρει έναν ρόλο στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ. Ο σκηνοθέτης της παράστασης μίλησε στον διευθυντή της σχολής για μένα λέγοντάς του πόσο εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που δούλευα -χωρίς να έχω ιδέα- και ο διευθυντής μού πρότεινε αρχικά να δώσω ένα σεμινάριο. Τους άρεσε αυτό που είδαν ότι διαθέτω. Στις μεγάλες αγορές όπως αυτή της Αμερικής δεν τους νοιάζει από πού είσαι, αλλά το τι έχεις να προσφέρεις. Εκτίμησαν κάποια προσόντα πάνω μου που τους φάνηκαν χρήσιμα και έτσι συνεχίζουμε τη συνεργασία μέχρι και σήμερα, online πλέον και μέχρι νεωτέρας.

G.: Ποιο είναι το θετικό φορτίο που μεταφέρεις από το Λος Αντζελες;
Γ.Κ.: (γελάει) Θα έλεγα το πώς να μετατρέπεις το σκοτάδι σε φως. Είναι πολύ εμφανές εκεί, ειδικά σε μια πόλη όπως το Λος Αντζελες, και ιδιαίτερα στο Χόλιγουντ, που έχει τόσο πολύ σκοτάδι, τόσο πολλή αγωνία, τόσο πολλά τσαλαπατημένα όνειρα. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να εστιάζεις στο ουσιαστικό, το οποίο είναι να μάθουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε καλύτερα. Και κυρίως να προσφέρουμε χωρίς να κρίνουμε. Ο επικριτικός νους είναι η αιτία μυρίων δεινών. Εχουμε ακόμα αρκετά επικριτικό νου ως άνθρωποι και ως Ελληνες ειδικότερα. Ο επικριτικός νους βολεύει γιατί δίνει πολλές δικαιολογίες στους φόβους μας.

G.: Εχεις παίξει σε παραστάσεις του Εθνικού και είχες ήδη τις καλύτερες περγαμηνές. Τι σε έκανε να φύγεις;
Γ.Κ.: Εφυγα λόγω της υποτροφίας Fulbright, που ήταν πολύ μεγάλη τιμή. Μετά προέκυψε η πρόταση να διδάσκω στη σχολή Stella Adler, που ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου. Ο βασικός λόγος όμως για τον οποίο παρέμεινα έξω ήταν γιατί είχα αισθανθεί ότι εδώ είχα κορεστεί και δεν βελτιωνόμουν ως ηθοποιός. Πήρα τα μαθήματά μου. Κυρίως πώς να δημιουργώ εμπόδια και προκλήσεις χωρίς ενοχές. Και τώρα που επέστρεψα, περιέργως, και οι δύο σκηνοθέτες της σειράς με προκαλούν κάθε ημέρα να δώσω κάτι παραπάνω. Ολες οι δυσκολίες που συνάντησα εκεί, στην Αμερική, με οδήγησαν εδώ όπου βρίσκομαι, με γεμάτη καρδιά και χωρίς αγωνία.

G.: Πώς φιλοδοξείς να δεις τον εαυτό σου στην Ελλάδα και τον κόσμο τα επόμενα χρόνια;
Γ.Κ.: Ευτυχισμένο. Με τον κορωνοϊό πήραμε το μάθημα να ζούμε τη στιγμή και να ονειρευόμαστε μόνο να είμαστε ευτυχισμένοι. Μετά την καραντίνα είδα ανθρώπους να έχουν ανέβει σε πνευματικότητα και χαρά και να εκτιμούν την ουσία της «παρουσίας». Το να εκτιμούμε το παρόν και να είμαστε στο εδώ και τώρα.

G.: Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να κάνεις επιτυχημένη διεθνή καριέρα, να κατακτήσεις τον κόσμο, έχοντας ως βάση την Ελλάδα; Οπως είχε κάνει ο Μπρους Λι αφού επέστρεψε από τις ΗΠΑ στην πατρίδα του;
Γ.Κ.: Ο Μπρους Λι ήταν μοναδικός και εξπέρ σε έναν τομέα παγκοσμίου εμβέλειας. Προσωπικά, δεν έχω ικανότητες τέτοιου μεγέθους, και να σου πω την αλήθεια δε με ενδιαφέρει η κατάκτηση του κόσμου ως αυτοσκοπός. Αν καταφέρει το δικό μου μήνυμα να ταξιδέψει στον υπόλοιπο κόσμο και έχει ένα θετικό φορτίο, αυτό θα φανεί. Μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει πιο πολύ το παρόν και οι άνθρωποι που με βλέπουν καθημερινά να μου χαμογελάνε. Οπως οι άνθρωποι του συνεργείου που βλέπω κάθε μέρα στα γυρίσματα, θέλω να αισθάνομαι ότι το χαμόγελό τους απέναντί μου είναι ειλικρινές. Αυτό εκτιμώ. Τώρα, αν καταφέρει αυτή η διάθεση να περάσει μέσα από την οθόνη και να αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό, τι να πω, μακάρι! Μακάρι η σειρά να πάει τόσο καλά που να αγοραστεί κι από το Netflix ή το Amazon και να παιχτεί σε όλο τον κόσμο! Είναι από τα λίγα καλά της παγκοσμιοποίησης, αυτό το εν δυνάμει απεριόριστο. Η δυνατότητα να φτάσει η δουλειά σου μακριά, όπως αν αγοραζόταν η σειρά που παίζεις από μια διεθνή πλατφόρμα. Ετσι κι αλλιώς, πλέον βλέπουμε και άλλες σειρές σε γλώσσες που δεν μιλάμε - το αγγλόφωνο κοινό έχει ήδη εκπαιδευτεί σε άλλες γλώσσες, από σουηδικά μέχρι και εβραϊκά. Γιατί όχι και σε μια σειρά στα ελληνικά; Αν καταφέρει η σειρά που, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνά την πρωτότυπη γαλλική από την οποία εμπνεύστηκε, να σπάσει αυτό το φράγμα και να μπει στο Netflix, θα ήταν μια ωραία εξέλιξη. Για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, θα ήθελα να έχω ως βάση την Ελλάδα και να δω το παιδί μου -το δεύτερο, που είναι ακόμη μικρό, γιατί η μεγάλη έχει ήδη ανοίξει τα υπέροχα φτερά της- να μεγαλώνει εδώ και να παίρνει τις βάσεις τις ελληνικές, όπου και οι τροφές είναι καλύτερες, αλλά και το φως και η ποιότητα ζωής μοναδικά. Το ιδανικό θα είναι με βάση την Ελλάδα να ταξιδεύω σε όλα τα ύδατα και τους αιθέρες, διεθνή και εγχώρια.

G.: Τι γκελ θεωρείς ότι θα έχει η σειρά στο κοινό του YouTube και του Netflix;
Γ.Κ.: Νομίζω ότι η σειρά θα πάει πάρα πολύ καλά. Είναι από τις λίγες φορές που μιλάω τόσο αισιόδοξα προτού παρουσιαστεί η δουλειά μου στο κοινό, αλλά είναι τόσο ενδιαφέρουσα η ιστορία με τόσο πολλές προεκτάσεις που πιστεύω ότι ο κόσμος θα την αγαπήσει. Πέρα από τις πολύ καλές συνθήκες γυρισμάτων -που είναι δύσκολες και απαιτητικές φυσικά-, όλοι οι συντελεστές κοιτάμε την ουσία με καλή διάθεση και χιούμορ. Χωρίς σοβαροφάνειες, ούτε σαχλές ελαφρότητες και δήθεν αγαπησιάρικες συνθήκες. Ολοι είναι βυθισμένοι στη βαθιά ποιότητα της δουλειάς μας. Το οποίο για μένα είναι πολύ βασικό υλικό για να έχεις μια επιτυχία. Ανυπομονώ να διαβάσω τι θα γίνει μετά, όχι μόνο για τον ρόλο μου, αλλά και για όλους τους ρόλους.

G.: Πώς θα ήθελες να σε περιγράφουν τα παιδιά σου στα εγγόνια σου;
Γ.Κ.: Ως έναν πολύ καλό παραμυθά.