Απειλούνται τα 600 κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας

Επιβιώνει δύσκολα το κόκκινο ελάφι, παρά το γεγονός ότι ανήκει στα απειλούμενα θηλαστικά του ζωικού μας βασιλείου που σήμερα μπορεί να συναντήσει κανείς μόνο στην Πάρνηθα και σε ελάχιστα σημεία της Ροδόπης.

Στον ορεινό όγκο της Αττικής ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τα 600, τα οποία διασπείρονται  από τη λίμνη του Μαραθώνα στα ανατολικά έως το όρος Πάστρα στα δυτικά.

Η χειμερινή περιοχή εξάπλωσής τους υπολογίζεται σε 360.000 στρέμματα, ενώ η πλειοψηφία των ζώων περιορίζεται το καλοκαίρι στα υψηλότερα σημεία του βουνού (700-1.400 μ.) σε μια έκταση περίπου 44.500 στρεμμάτων. Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των ελαφιών παρατηρούνται σε λίγες μόλις απομονωμένες θέσεις της Πάρνηθας μακριά από κάθε ανθρώπινη όχληση.

Τα στοιχεία περιλαμβάνονται στην πρώτη επίσημη καταγραφή του είδους που επιχειρεί μελέτη της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF Ελλάς για τον ακμαιότερο πληθυσμό Κόκκινου Ελαφιού της χώρας.

Ανησυχητικό σημείο της έκθεσης είναι ότι τα μισά περίπου ενήλικα θηλυκά ελάφια βρέθηκαν χωρίς νεογνά το καλοκαίρι του 2009. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο πληθυσμός αυτός δεν παρουσιάζει γεωμετρική αύξηση, συγκριτικά με την απογραφή του 1994, όπως θα αναμενόταν για έναν πληθυσμό που δεν πιέζεται από φυσικούς θηρευτές (π.χ. λύκος, αρκούδα).

Ωστόσο, μια σειρά άλλων παραγόντων επιδρούν ανασταλτικά τόσο για την αύξηση όσο και τη διατήρηση του υπάρχοντος πληθυσμού: το λαθραίο κυνήγι, τα τροχαία ατυχήματα, η θήρευση των ελαφιών από εγκαταλελειμμένα σκυλιά, αλλά και η επέκταση των οικιστικών εκτάσεων στη γύρω περιοχή είναι οι κυριότεροι από αυτούς.

Η απώλεια βιοτόπων εξαιτίας της εντατικοποίησης της γεωργίας και της επέκτασης των οικιστικών εκτάσεων μαζί με τη λαθροθηρία αποτελούν άλλωστε τους κύριους λόγους που εμποδίζουν τη φυσική του διασπορά σε νέους βιότοπους.

Για τη διατήρηση του υπάρχοντος πληθυσμού, αλλά και την εξάπλωσή του είδους σε νέους βιότοπους πέρα από την Πάρνηθα είναι απαραίτητη, μεταξύ άλλων, η βελτίωση και εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας που αφορά στην εμπορία, τη θήρευση, τη διακίνηση, διατήρηση σε αιχμαλωσία και την απελευθέρωση των ζώων.

 Εξαιρετικά σημαντική κρίνεται και η δημιουργία ενός κέντρου περίθαλψης, χειρισμού και γενετικού ελέγχου των ζώων. Τέλος, απαιτείται η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα των κατοίκων και επισκεπτών περιοχών όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν νέοι υποπληθυσμοί.