Αριστείδης Μπελλές, ένας Νηρέας με χρυσές fish - biz

Πρόσφατα ο κ.Μπελλές. αποφάσισε να αποκόψει από τον όμιλο τον κλάδο των ζαχαρωδών. Τα βαζάκια με τα πασίγνωστα γλυκά της «Σαραντής» θα τα πωλούν πλέον οι κύριοι Γεώργιος Βάνης και Διονύσιος Ρόρρης, πρώην στελέχη επιχειρηματικών ομίλων που υπέγραψαν προσύμφωνο αγοράς της επιχείρησης. Ανάλογη τακτική ακολούθησε και με την εταιρεία γαλακτοκομικών ΑΛΠΙΝΟ, την οποία είχε εξαγοράσει το 1999. Σήμερα έχει κάνει ήδη τις πρώτες κινήσεις για την πώληση του μηχανολογικού εξοπλισμού ενώ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για τη μεταπώληση της επωνυμίας. Και όλα αυτά για να αφοσιωθεί στις χρυσές fish-biz της «Νηρεύς».

Τον συναντήσαμε για να μας εξηγήσει πάμπολλα «γιατί» και «πώς». Γιατί δεν ακολούθησε την πολιτική ενώ είχε βρεθεί μια ανάσα έξω από τη Βουλή, γιατί ενώ στα 28 του, νεαρός οικονομολόγος τότε, είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ενωσης Μαστιχοπαραγωγών στην πατρίδα του τη Χίο ξέκοψε από μαστίχα, τσίχλες και αγριοτριαντάφυλλα και προτίμησε τα λαβράκια και τις τσιπούρες, γιατί, γιατί... Σε όλα είχε απαντήσεις να μας δώσει.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από τότε που νεαρός ακόμα στη Χίο ολοκληρώνει τις σπουδές του στα Οικονομικά, σε ηλικία 28 ετών, οι μαστιχοπαραγωγοί του νησιού τον εκλέγουν πρόεδρο.

Οι συγκυρίες εκείνη την εποχή δεν είναι ευνοϊκές για τη μαστίχα. Το 1985 καίγονται τα μαστιχοχώρια και ερημώνει ολόκληρη η περιοχή. Τότε ο νεαρός Μπελλές αποφασίζει να βοηθήσει και να αναλάβει ενεργό δράση. Αποφασίζει λοιπόν να αγοράσει ό,τι φυτρώνει στον τόπο του. Τα μόνα που ευδοκιμούσαν όμως στη Χίο μετά την καταστροφή ήταν τα αγριοτριαντάφυλλα. Τότε, σε συνεννόηση με τη μονάδα της «Σαραντής», φτιάχνει το γλυκό τριαντάφυλλο. Παίρνει ένα δάνειο 7 εκατ. δραχμών και βοηθάει τους αγρότες να ξεπεράσουν τα πρώτα εμπόδια. Εκείνη την εποχή είχε αρωγό του και το υπουργείο Γεωργίας. Ομως ανακατεύεται με τα κοινά. Από νεαρή ηλικία το σαράκι της πολιτικής έχει αρχίσει να τον «τρώει». Ετσι, στη λίστα με τους υποψήφιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου φιγουράρει και το όνομα Αριστείδης Μπελλές. Κέρδισε πολλές ψήφους. Οι σταυροί που πήρε όμως δεν ήταν τόσοι όσοι του κ. Γιώργου Βαρκάρη, που κέρδισε τελικά την έδρα. Ο κ. Μπελλές ήρθε δεύτερος.

Είχε φτάσει πια στο κρίσιμο σταυροδρόμι της πορείας του. Ξέφυγε από τα δίχτυα της πολιτικής και άρχισε να ψαρεύει με τα δικά του δίχτυα στον κόσμο των επιχειρήσεων. Στη δεκαετία του ’90 ήταν ένας από τους πρωτεργάτες σε έναν πολλά υποσχόμενο κλάδο: τις ιχθυοκαλλιέργειες. Το 1995 η εταιρεία του, η «Νηρεύς», έκανε την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο Αθηνών, μόλις δύο χρόνια αργότερα, το 1997, βραβεύτηκε για την εξαγωγική της δραστηριότητα. Οι διακρίσεις που ακολούθησαν ήταν πολλές: ευρωπαϊκά βραβεία καινοτομίας, επιτυχημένης παρουσίας σε διεθνείς εκθέσεις, αναπτυξιακής πορείας.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Το 2007 βρίσκει τον όμιλο του Νηρέα να έχει παγκόσμια πρωτιά στην παραγωγή τσιπούρας και λαβρακιού και ηγετική θέση στην εγχώρια αγορά, να αναπτύσσει πρωτοποριακά νέα είδη ιχθυοκαλλιέργειας, να πραγματοποιεί επενδύσεις σε ξένες χώρες (Τουρκία, Ισπανία) και να απασχολεί 1.200 εργαζομένους.

Ο ιδρυτής και μεγαλομέτοχος του «Νηρέα», κ. Μπελλές έχει θέσει ήδη σε εφαρμογή ένα εκτεταμένο σχέδιο αναδιάρθρωσης. Leader της αγοράς, έχει αποφασίσει όχι μόνο να διατηρήσει τη θέση του, αλλά να αναπτύξει νέους «υποκλάδους». Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την επιχειρηματική προσήλωση. Ετσι εξηγείται η απόφασή του, μακριά από συναισθηματισμούς, να πωλήσει τη «Σαραντής», μία κερδοφόρο παραγωγική μονάδα με έδρα τη γενέτειρά του Χίο. Το συναίσθημα λειτούργησε μόνο στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας για τους 50 εργαζομένους της επιχείρησης. Το ίδιο ισχύει και για την ALPINO. Eξάλλου, προτού λάβει οποιαδήποτε σημαντική απόφαση, κάθε σώφρων επιχειρηματίας πρέπει να υπολογίζει τα μηνύματα των καιρών και τις ανακατατάξεις στις διεθνείς αγορές, που απαιτούν πλέον από τις εταιρείες εντάσεως κεφαλαίου να έχουν την ευχέρεια να ελίσσονται. Σε όλους τους τομείς. Και αυτό αφορά και τα μεγάλα και τα πιο μικρά «ψάρια».

«Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται τάσεις συγκέντρωσης σε μεγάλους ομίλους, οι οποίοι μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών εταιρειών, προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στην αγορά, με αποτέλεσμα ο κύριος όγκος ιχθυηρών να παράγεται από λίγες και  μεγάλες εταιρείες», λέει ο κ. Μπελλές. Περίπου το 50% της παγκόσμιας παραγωγής ιχθύων προέρχεται από τις ιχθυοκαλλιέργειες. Συγκεκριμένα στα περίπου 105 εκατ. τόνους ιχθυηρών, από την ιχθυοκαλλιέργεια προήλθε το 43%. Και το ποσοστό αυτό αυξάνεται συνεχώς, ενώ την ίδια στιγμή τα παγκόσμια αποθέματα ψαριών στους ωκεανούς έχουν μείνει στάσιμα την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με πανεπιστημιακές μελέτες,  την ερχόμενη δεκαετία, από την οργανωμένη ιχθυοκαλλιέργεια θα προέρχεται το 80% του διεθνώς καταναλωνόμενου όγκου ιχθυηρών».

Οσες ανακατατάξεις και αν συμβαίνουν, όσες αλλαγές και να γίνονται στην αγορά, ο «businessman της θάλασσας» που ξέρει να παίρνει ρίσκο, ακολουθεί αρχές σταθερές. Κατ’ αρχήν δεν θέλησε ποτέ να έχει «δύο πορτοφόλια». «Η τσέπη μου είναι ίδια με την τσέπη της εταιρείας», λέει χαμογελώντας.

Οσον αφορά στο επιχειρείν στην Ελλάδα, αισιοδοξεί. «Παρά τις δυσκολίες», εκτιμά, «ο Ελληνας θα αποβάλει τον επαρχιωτισμό που τον διακρίνει. Δεν είναι λίγοι οι αυτοδημιούργητοι. Και, ξέρετε, δεν είναι λίγοι και εκείνοι που θέλουν να δημιουργήσουν πολυεθνικές, αλλά δεν τους βοηθάει το υπάρχον σύστημα. Οταν έχουμε να παλέψουμε την ίδια μας τη χώρα, πώς θα τα καταφέρουμε να βγούμε από τα σύνορα; Για να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις χρειάζεται σταθερό έδαφος, όχι κινούμενη άμμος.  Βλέπω σήμερα νέους ανθρώπους με πολλά προσόντα και ξεχωριστή μόρφωση αντί να διεκδικούν να κατακτήσουν τα δύσκολα, να κοιτούν πώς θα εξασφαλίσουν μια θέση στο Δημόσιο. Και σ’ αυτό φταίει και η Πολιτεία, η οποία έχει συμβάλει  με τον δικό της τρόπο . Ο Ελληνας επιχειρηματίας που θέλει να δουλέψει νόμιμα , αντιμέτωπος όπως και οι περισσότεροι Ελληνες με την απέραντη γραφειοκρατία που επικρατεί, έχει κουραστεί. Δεν μπορεί να δουλέψει και να αποδώσει όπως θα ήθελε. Στην επιχειρηματική πρωτοβουλία μπαίνουν φρένα. Εχει γίνει, παραδείγματος χάριν, υπέρμετρη μεταφορά αρμοδιοτήτων σε πρώτη και δεύτερη βαθμίδα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση,  χωρίς να υπάρχει ανάλογος έλεγχος και συντονισμός - και αυτό έχει επιβραδύνει κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία. Ωστόσο πιστεύω πολύ στο μυαλό του Ελληνα».

Απαισιόδοξος είναι μόνο σε ό,τι αφορά την πολιτική σήμερα - αν και οι σειρήνες της τον γοητεύουν ακόμη: «Παλαιότερα η πολιτική είχε όραμα και οι πολιτικοί έβαζαν στόχους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει Πιστεύω ότι στην πολιτική δεν υπάρχει πλέον όραμα Γίνεται απλώς διαχείριση των καταστάσεων. Δεν ακούω πλέον από τους πολιτικούς να εκφράζονται με κάποιο σχέδιο, για το πού θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα. Ξέρετε, για μένα η πολιτική είναι και  μεράκι».

«Ναι, ο όμιλος έχει τιμή»

Στην πορεία της συζήτησης καταλαβαίνουμε πώς ο κ. Μπελλές καθιέρωσε τον όμιλο του «Νηρέα» μεταξύ των μεγαλύτερων αμιγώς ελληνικών παραγωγικών μονάδων. Είναι έτοιμος να εκμεταλλευθεί κάθε ευκαιρία που θα του αναδείξει νέους δρόμους. Στο παρελθόν έγιναν αρκετές   προσπάθειες «συνένωσης δυνάμεων» με ομοειδείς ελληνικές επιχειρήσεις. Τα σχέδια για συγχωνεύσεις όμως δεν απέδωσαν καρπούς.. Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Μπελλές εξακολουθεί να πιστεύει στα μεγάλα σχήματα. Και στο ερώτημα αν ο όμιλος έχει τιμή, κουνάει θετικά το κεφάλι.