Toy Story 4: Το τέσσερα το καλό

Δεν έχω λόγια για το «Toy Story 4». Εκεί που νομίζεις ότι, πάει, το τερμάτισε η Pixar με το «3» και γιατί-να-χαλάσεις-κάτι-τόσο-τέλειο: τσουπ! Έρχεται η 4η περιπέτεια του Γούντι και του Μπαζ με καινούργια παιχνίδια, αποχαιρετισμούς κι επανασυνδέσεις με αγαπημένα πρόσωπα, ένα νεογέννητο παιχνίδι-κουταλοπήρουνο με υπαρξιακό angst, μια βοσκοπούλα φεμινίστρια, τις φωνές του Κιάνου Ριβς και της Κριστίνα Χέντρικς σε δύο απίθανους νέους χαρακτήρες, δυο απροσάρμοστα λούτρινα κουκλάκια, έναν ασβό-καμουφλάζ- όχημα μετακίνησης για παιχνίδια, συγκρούσεις, συνειδητοποιήσεις, εξέλιξη και αγάπη, πολλή πολλή αγάπη σε ένα τρελό animation road movie.

Συν τοις άλλοις, πολύ χρώμα φυσικά και αδιανόητη προσοχή στη λεπτομέρεια, από τις εκφράσεις των παιχνιδιών μέχρι τη σκόνη πάνω σε κρυμμένο πολύπριζο σε μαγαζί με αντίκες. Πολύ απλά, μιλάμε για ένα ασταμάτητο τρενάκι του λούνα παρκ που περνά από την κωμωδία στο συναίσθημα και τούμπαλιν χωρίς να κλείνει βλέφαρο.

Γιατί, μα γιατί δεν είναι όλες οι ταινίες έτσι, ας μου πει κάποιος σας παρακαλώ.

Το πρώτο «Toy Story» (1995) ήταν η πρώτη πλήρως ψηφιακή ταινία κινουμένων σχεδίων. Αλλά δεν ήταν μόνο η τεχνολογική πρωτοπορία της ταινίας που γράπωσε την προσοχή του κοινού, όσο η φαντασία πίσω από την ιστορία: και ποια/ος δε θα ήθελε να είχε ζωντανά παιχνίδια;

Πάνω απ’ όλα όμως, όπως συμβαίνει τελικά με κάθε καλή ταινία, ήταν ο χαρακτήρας του Γούντι (και όλων των φίλων του) που κατέκτησε την καρδιά μας. Η αφοσίωση του μικρού καουμπόι για το «παιδί» του, τον Άντι ήταν – και είναι – αφοπλιστική. Ακόμα και τώρα, που ο Γούντι έχει περάσει σε άλλο σπίτι και άλλη συνθήκη, όσο κι αν έχει αγαπήσει τη νέα του φίλη, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη θέση που έχει ο Άντι στην καρδιά του.

Με το ίδιο πάθος στηρίζει όμως τώρα και την Μπόνι. Γι’ αυτό και όταν εκείνη πάει με βαριά καρδιά σε μια πρώτη μέρα γνωριμίας στο νηπιαγωγείο, ο Γούντι πάει κρυφά μαζί της για να τη βοηθήσει. Μετά το τέλος της ημέρας, επιστρέφει μαζί της σπίτι – και συστήνει στα υπόλοιπα παιχνίδια το νέο μέλος της οικογένειάς τους: ένα κουταλοπήρουνο που έφτιαξε η Μπόνι με υλικά από τα σκουπίδια με τα ίδια της τα χέρια.

«Λοιπόν, Φόρκι», λέει ο Γούντι στον καινούργιο του γείτονα, ο οποίος δυσκολεύεται να καταλάβει ακριβώς τι του συμβαίνει. «Πρέπει να καταλάβεις πόσο τυχερός είσαι τώρα. Είσαι το παιχνίδι της Μπόνι. Θα τη βοηθήσεις να δημιουργήσει χαρούμενες αναμνήσεις που θα τις κρατήσει για όλη της τη ζωή».

«Οι ταινίες “Toy Story” επιτυγχάνουν αυτό που καταφέρνουν και οι κλασικές ταινίες», λέει ο Τομ Χανκς, ο οποίος υποδύεται τον Γούντι εδώ και 24 χρόνια. «Έχουν αθώους χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν ένα ατελείωτο μπαράζ από περιπέτειες. Όλοι μας ξέρουμε τους τύπους του Γούντι, του Μπαζ, της Λόλα και του κυρίου και κυρίας Πατατοκεφάλου, αλλά αναρωτιόμαστε ποιος απ’ όλους θα ήμασταν εμείς αν... ήμασταν παιχνίδι».

Κάθε ταινία έχει πάει τον Γούντι σε απρόσμενα μέρη. «Έχουμε περάσει από βαθιές διερευνήσεις της κοινότητας, της οικογένειας, του να μεγαλώνεις και να βρίσκεις νέο νόημα στη ζωή», λέει ο Χανκς. «Κι αυτή εδώ κλείνει με τον ίδιο βαθυστόχαστο τρόπο όπως οι προηγούμενες ταινίες, αλλά προσφέροντας και κάτι καινούργιο. Είναι όλοι τους παιχνίδια. Από τη στιγμή που δεν σπάνε, μπορούν να ζήσουν για πάντα».

Η Άνι Ποτς («Ghostbusters») επιστρέφει στο ρόλο της πορσελάνινης βοσκοπούλας Λόλας, η οποία είχε εμφανιστεί στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία, αλλά κάπως περιφερειακά. Εδώ, γίνεται θριαμβευτική πρωταγωνίστρια. «Η Λόλα είναι όλα όσα θέλουμε να είμαστε», σημειώνει η Ποτς. «Είναι ανεξάρτητη, θαρραλέα, αστεία και έξυπνη και μπορεί να τα χειριστεί όλα μόνη της. Η ζωή της δεν έχει υπάρξει εύκολη, αλλά ποιανού η ζωή είναι εύκολη; Είναι καταπληκτικό πρότυπο για το πώς τα καταφέρνει κανείς κόντρα στις αντιξοότητες».

Είναι σαφές πως οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να υπογραμμίσουν τη φεμινιστική πτυχή της Λόλας. Και το καταφέρνουν φτιάχνοντας έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα (και όχι σαν τα μεγάλα franchise τύπου «Avengers: Endgame» και «X-Men: Μαύρος Φοίνικας», που πάνε να τη σκαπουλάρουν με ένα-δυο αυτάρεσκα πατ-πατ στην ίδια τους την εικόνα). «Η ζωή της Λόλας είναι πλήρως αντισυμβατική», εξηγεί η Ποτς. «Απολαμβάνει στο έπακρο τη ζωή της. Αυτοί οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ανθίσουν όπου κι αν τους έχουν φυτέψει είναι μεγάλη έμπνευση».

«Η Λόλα έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί έχει συμφιλιωθεί [με τη ζωή της]», λέει ο Χανκς. «Είναι σοφή γιατί έχει δει το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Από τη μία, είναι το ακριβώς αντίθετο από την αντίληψη που έχει ο Γούντι, αλά ταυτόχρονα η οπτική της είναι η προσωποποίηση όσων θέλει ο Γούντι, ήτοι να παίζουν μαζί του τα παιδιά και να κάνει τη ζωή τους πιο χαρούμενη».

Καινούργια προσθήκη στο σύμπαν του «Toy Story» είναι η Γκάμπι Γκάμπι, μια χαριτωμένη (και τρομαχτική) κούκλα από τα ‘50s, η οποία λόγω ενός ελαττώματος στο φωνητικό μηχανισμό της έχει περάσει τα τελευταία 60 χρόνια σε μια αντικερί, κάνοντας παρέα σε κούκλες εγγαστρίμυθων. Ο Γούντι αρχικά υποπτεύεται την Γκάμπι, αλλά στην πορεία συνειδητοποιεί πως είναι παρεξηγημένη.

Ο δεσμός του χαρακτήρα με τις κούκλες εγγαστρίμυθου ιντρίγκαραν άμεσα την Κριστίνα Χέντρικς («Mad Men») που υποδύεται την Γκάμπι Γκάμπι. «Όταν ήμουν παιδί, ήθελα πάντα μια κούγκλα εγγαστρίμυθου, αλλά οι γονείς μου δε μου πήραν ποτέ», θυμάται η Χέντρικς. «Αργότερα στη ζωή μου, μου αγόρασε επιτέλους μία ο άντρας μου [ο ηθοποιός Τζέφρι Άρεντ], και την έχω στο γραφείο μου και την αγαπώ πολύ. Όταν πήγα να κάνω τη φωνή της Γκάμπι, μου έδειξαν κομμάτια της ταινίας και έπαθα πλάκα! Αυτή η μικρή κούκλα έχει κόκκινα μαλλιά και γαλάζια μάτια και κάνει παρέα με κούκλες εγγαστρίμυθων – είναι σα να είμαι εγώ! Ίσως κι εγώ να είμαι παρεξηγημένη».

Τέλος, ο αγαπημένος, υπέροχος Κιάνου Ριβς αναλαμβάνει έναν ρόλο που του ταιριάζει κουτί. Ο Ντιουκ Καμπούμ είναι ένα παιχνίδι από το 1970 – ο καλύτερος κασκαντέρ του Καναδά. Από τη μία, δε διστάζει να κάνει επίδειξη τις φιγούρες του, από την άλλη όμως δεν έχει καταφέρει ποτέ να κάνει τα σταντς για τα οποία είναι προορισμένος.

Ο – επίσης Καναδός – Ριβς συνδέθηκε αμέσως με τον χαρακτήρα και βούτηξε κατευθείαν στον ψυχισμό του. «Ο Ντιουκ δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά», λέει ο Ριβς. «Είναι ένας ριψοκίνδυνος σόουμαν. Αυτή είναι η φύση του. Ήταν τέλειο που μπόρεσα να εκφράσω τον Ντιουκ Καμπούμ που έκρυβα μέσα μου».