Ελληνική παρουσία στο Netflix!

Καλοκαιρινή και γλυκιά, η Καλιφορνέζα ηθοποιός Μάικα Μονρό μας συνάντησε παρέα με τον Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και το συνεργάτη του Τέρι Ντούγκας με αφορμή τη νέα τους ταινία: το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Tau» που κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 29 Ιουνίου! Σε χρηματοδότηση του Hercules Film Fund και συμπαραγωγή της εταιρείας Rhea Films του ολοένα ανερχόμενου κινηματογραφικού διδύμου, το «Tau» σε σκηνοθεσία του Φεντερίκο Ντ’ Αλεσάντρο ενώνει τη Μονρό με τον Εντ Σκρέιν και τον Γκάρι Όλντμαν σε μια ταινία, την οποία κουβαλά ως επί το πλείστον η νεαρή – και επίσης γρήγορα ανερχόμενη - πρωταγωνίστρια. Οι τρεις τους μας μίλησαν για τον (εξω)πραγματικό κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης και το θαύμα που είναι το σινεμά.

Είναι η τρίτη φορά που η Μονρό έρχεται στην Ελλάδα, όπως λέει άλλωστε την αγαπάει πολύ. Ως τώρα έχει επισκεφτεί διαφορετικά νησιά στο Ιόνιο και τις Κυκλάδες. « Είναι πραγματικά ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο», ομολογεί με ενθουσιασμό. «Και δεν το λέω έτσι». 25 μόλις χρονών, η Μονρό ξεκίνησε την (κινηματογραφική) καριέρα της από μια διαφήμιση για το Pizza Hut, αλλά στη συνέχεια κινήθηκε σε ένα ενδιαφέρον μονοπάτι. Αν εξαιρέσει κανείς το μπλοκμπάστερ «Μέρα ανεξαρτησίας: Νέα απειλή», η Μονρό άρχισε να επιλέγει ανεξάρτητες ταινίες που ανατρέπουν το είδος του τρόμου: το διαμαντάκι-θρίλερ «Σε ακολουθεί» που είχε κάνει θραύση πριν 4 χρόνια και το «The Guest» την ανέδειξαν ως τη «βασίλισσα της κραυγής», παρόλο που δεν περιορίζεται σ’ αυτό το στερεότυπο. «Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να κάνω ταινίες όπου με τραβάει ο χαρακτήρας κι όχι ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού, όπου δεν έχεις τόσο πολυεπίπεδους χαρακτήρες», εξηγεί.

Κάπως έτσι ενδιαφέρθηκε και για το «Tau», την ιντρίγκαρε ο πρωταγωνιστικός ρόλος μιας κοπέλας, την οποία απαγάγει ένας εφευρέτης για να τεστάρει το τεχνητής νοημοσύνης ρομπότ του. Εκείνη προσπαθεί να βρει τρόπους να αποδράσει από αυτήν τη high-tech φυλακή. Η Μονρό μεγάλωσε βλέποντας «πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Ο πατέρας μου με έχει επηρεάσει πολύ σ’ αυτό. Η «Λάμψη» είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Πολλές φορές όμως πρέπει να προσέχεις μ’ αυτά τα είδη. Μ’ αυτήν την ταινία όμως ένιωσα πως ο χαρακτήρας είναι πολύ γειωμένος και πως ο κόσμος θα ταυτιστεί μαζί της. Είναι πολύ σημαντικό αυτό».

Η Μάικα γεννήθηκε ως Ντίλον Μονρό Μπάκλεϊ το 1993 στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια. Δεν ανήκει όμως σ’ εκείνη την κατηγορία ηθοποιού που είχε το μικρόβιο της υποκριτικής από μικρή. Αντιθέτως, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, ξεκίνησε καριέρα στο... kiteboarding! Όταν τέλειωνε το σχολείο μετακόμισε στη Δομινικανή Δημοκρατία για να ολοκληρώσει την τεχνική της εκπαίδευση. «Η ηθοποιία είναι μια τόσο τρελή βιομηχανία, αλλά ευτυχώς το kiteboarding με κρατά γειωμένη», έχει πει στο παρελθόν. «Με το δεύτερο όταν πρέπει να φέρεις εις πέρας ένα τρικ, ξέρεις εκείνη τη στιγμή αν έχασες ή αν κέρδισες. Ήξερα πως θα μπορούσα να γίνω η καλύτερη στον κόσμο αν εργαζόμουν σκληρά. Αλλά με την ηθοποιία, υπάρχουν τελείως διαφορετικές παράμετροι. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος. Είναι τόσο δύσκολο γιατί ξεφεύγει από τον έλεγχό σου. Δεν έχω ιδέα τι πρόκειται να συμβεί!»

Στην ταινία, τη φωνή του υπολογιστή αναλαμβάνει ο υπέρτατος Γκάρι Όλντμαν. Πόσο εύκολο ήταν όμως να τον πείσουν να δανείσει τη φωνή του; «Ποτέ δεν είναι εύκολο», λέει ο Ντούγκας. «[Παρόλο που δε θα του έτρωγε] πολύ χρόνο, παραδίδει μια ερμηνεία, βάζει τη σφραγίδα του στην ταινία. Πρέπει να αγαπάει αυτό που κάνει. Δεν έχει και πολλούς χαρακτήρες η ταινία, οπότε πρέπει να συμπαθήσει και τη Μάικα και τον Εντ Σκρέιν, να πιστέψει στον σκηνοθέτη και σε μας. Για μας είναι τιμή που τον έχουμε. Και μετά πήγε και κέρδισε το Όσκαρ [για την «Πιο σκοτεινή ώρα»], οπότε ακόμα καλύτερα!». « Το έκανε για μας, για να βοηθήσει την ταινία!», συμπληρώνει γελώντας ο Κασιδόκωστας-Λάτσης.

Η Μονρό μπορεί να λέει πως συμπρωταγωνιστεί σε μια ταινία με τον Γκάρι Όλντμαν, αλλά δεν τον έχει γνωρίσει από κοντά ακόμα. « Ένα από τα πιο τρομαχτικά πράγματα για μένα ήταν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της ταινίας βασιζόταν πάνω μου», αναφέρει. «Η αλήθεια είναι πως ο Γκάρι Όλντμαν δεν ήταν εκεί να αράζει στο σετ, οπότε αυτό που γινόταν ήταν να παίζω απέναντι σε έναν τοίχο, όπου είχαν κολλήσει ένα κομμάτι ταινίας, το οποίο έπρεπε να κοιτάω. Ήταν φοβερά τρομαχτικό αλλά και ενδιαφέρον ταυτόχρονα, έμαθα πολλά απ’ αυτό». Από την άλλη, στη σύντομη ως τώρα καριέρα της έχει ήδη γνωρίσει πολύ κόσμο: από τους Ντέινις Κουέιντ και Ζακ Έφρον στο «At Any Price», ως τον Λίαμ Νίσον στο «Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο» και τους Λίαμ Χέμσγουορθ και Τζεφ Γκόλντμπλαμ στη «Μέρα ανεξαρτησίας». Στο άκουσμα και μόνο όμως της Ιζαμπέλ Ιπέρ, με την οποία συμπρωταγωνιστεί στην καινούργια ταινία του Νιλ Τζόρνταν «The Widow», τη συνεπαίρνει το συναίσθημα. «Τρελό!», λέει με έξαψη. «Είναι είδωλο. Μεγάλωσα θαυμάζοντάς την. Τσιμπούσα τον εαυτό μου στις πρόβες. Είναι τόσο κομψή και στιλάτη. «Θέλω να είμαι εσύ!» σκεφτόμουν. Τρελό. Τι φοβερή εμπειρία. Και ο σκηνοθέτης ο Νιλ Τζόρνταν που έχει κάνει απίστευτες ταινίες». Συμπρωταγωνιστεί τώρα και στο «Honey Boy» μαζί με τον Σάια ΛαΜπεφ, ο οποίος έχει γράψει και το, αυτοβιογραφικό, σενάριο. «Εννοείται πως ακόμα ενθουσιάζομαι όποτε βλέπω σταρ που αγαπώ», λέει. «Μεγαλώνεις βλέποντας κάποιους ηθοποιούς και νιώθεις δέος με τις ερμηνείες τους. Κι όταν τους γνωρίζεις, κι όχι απλά τους γνωρίζεις, αλλά δουλεύεις μαζί τους, βρίσκεσαι στο σετ και γυρίζεις ολόκληρη σκηνή μαζί τους. Είναι απλά τρελό».

Η σύνοψη της ταινίας για ένα σπίτι που ελέγχεται από έναν υπολογιστή, δεν απέχει πια τόσο από την καθημερινή πραγματικότητά μας. «Η τεχνολογία, τι τρέλα», σημειώνει η Μονρό. «Πάρε την Alexa και άλλα τόσα προγράμματα που μαθαίνουμε ότι ηχογραφούν τις συζητήσεις μας, τι παράξενα πράγματα. Το πιο τρελό για μένα είναι το Virtual Reality. Τρομαχτικό αλλά και τόσο cool, θέλω να δω προς τα πού θα πάει. Έχω δοκιμάσει λίγο, είναι πολύ παράξενο. Αναρωτιέμαι πως θα είναι να βιώσεις την ιστορία μέσω του VR, ή το Παρίσι στα 20s». «Η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι που εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο κάθε χρόνο», συμπληρώνει ο Κασιδόκωστας-Λάτσης. «Το ενδιαφέρον για μας είναι το πώς ο χαρακτήρας της Μάικα γεφυρώνει την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και την τεχνητή νοημοσύνη. Έχει να κάνει με το πώς μας προσφέρονται κάποια εργαλεία και το πώς εμείς τα νομισματοποιούμε: ως όπλα μαζικής καταστροφής ή ως έναν θεό;».

Αν και το Hercules Film Fund δεν προβλέπει ακόμα τη χρηματοδότηση ταινιών στην ελληνική γλώσσα, το δίδυμο δηλώνει πως είναι το όνειρό τους να φέρουν μια ταινία εδώ. «[Όχι μία, αλλά] δέκα ταινίες θα θέλαμε να κάνουμε στην Ελλάδα», λέει ο Ντούγκας. «Είναι η πατρίδα μας, την αγαπάμε, μεγαλώσαμε εδώ. Έχουμε διάφορα καινούργια πρότζεκτ. Αν όλα πάνε καλά κι έχουν επιτυχία, χτύπα ξύλο, τότε η πόρτα ανοίγει περισσότερο». Παρότι ενεργοποιούνται πλέον κάποια χρόνια στο κινηματογραφικό κύκλωμα, η δουλειά «ποτέ δε γίνεται εύκολη», συνεχίζει ο Ντούγκας. «Λένε πως “κάθε ταινία είναι θαύμα που γίνεται”. Στην αρχή είναι δύσκολο γιατί πρέπει να σε πιστέψουν, να έχεις καλό γούστο, καλές σχέσεις, και οι σχέσεις έρχονται όταν δουλεύεις εκεί. Πρέπει να τους δείξεις την αισθητική σου, ότι είσαι εξαιρετικά αξιόπιστος, έχεις μια συνέχεια στη δουλειά, κάνεις ταινίες. Είναι όπως έλεγε ο Αλ Πατσίνο στην Ένταση: Λέω αυτό που εννοώ, και κάνω αυτό που λέω». Από την άλλη, «είναι μια δουλειά που βασίζεται πολύ στο ένστικτο», συμπληρώνει ο Κασιδόκωστας-Λάτσης. «Σκέψου να μην έδινε κανείς ποτέ ευκαιρία σε ένα νέο σκηνοθέτη να αναλάβει μια ταινία. Το βασικό είναι να υπάρχει χημεία και επικοινωνία, γιατί πρόκειται για ομαδική εργασία. Αν δεν είναι καλή η ομάδα, δεν έχει σημασία πόσο καλό είναι το σενάριο, ή η ιδέα, ή πόσο ταλαντούχοι είναι όλοι».

Η Μονρό από την πλευρά της αντιμετωπίζει τη βιομηχανία με μια αναζωογονητική προσέγγιση, ιδίως όσον αφορά το θέμα της δημοσιότητας. «Πρέπει να το δεχτείς όπως είναι και να κάνεις ό,τι μπορείς», εξηγεί. «Προσπαθώ να το αποφύγω όσο μπορώ. Αγαπώ τη δουλειά μου τόσο πολύ. Πολλοί ηθοποιοί παραπονιούνται για τις συνεντεύξεις ή για άλλα πράγματα που πρέπει να κάνουν, αλλά εγώ το βρίσκω τόσο ξεχωριστό να έχεις ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τη δουλειά σου και θέλουν να μιλήσουν γι’ αυτή. Έχει να κάνει με το πώς το προσεγγίζεις. Εγώ το απολαμβάνω».