Η αποκάλυψη της Νταϊάν Κρούγκερ

Και είναι πιο όμορφη από ποτέ. Για την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της ως τώρα, η Κρούγκερ κέρδισε το βραβείο Ερμηνείας στις Κάνες (ενώ η ταινία του Φατίχ Ακίν έλαβε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας).

Αν δεν έχει δει κανείς την ταινία, πραγματικά απορεί. Η Κρούγκερ δεν έχει χτίσει την καριέρα της στις ικανότητές της (βλέπε «Τροία» και «Στα ίχνη του χαμένου θησαυρού»), αλλά περισσότερο στην ψυχρή ομορφιά και την κορμοστασιά της. Αν δει όμως κανείς την ταινία, αναθεωρεί. Για την ίδια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της.




Από τη μία, ήταν  η πρώτη φορά που γυρίζει ταινία στη μητρική της γλώσσα. Από την άλλη, η ιστορία μιας γυναίκας που χάνει άντρα και γιο σε τρομοκρατική επίθεση σήμαινε πως έπρεπε να έρθει στον πυρήνα πολύ δύσκολων συναισθημάτων.Ακόμα και ο ίδιος της ο σκηνοθέτης βρέθηκε προ εκπλήξεως: «Δεν περίμενα πως η Νταϊάν θα ήταν τόσο ατρόμητη», λέει ο Ακίν στην Globe and Mail. «Μπήκε στο πετσί του χαρακτήρα και δε βγήκε ποτέ. Δεν έχω ξαναδουλέψει ποτέ με κάποιον/α τόσο εστιασμένο/η».

Ούτε η ίδια η Κρούγκερδεν πίστευε πως θα τα καταφέρει.Ήταν διστακτική, δηλώνειότιδενέχειφοβηθείάλλορόλοτόσο πολύ.«Είναι ακραίος χαρακτήρας», λέει στο Variety. «Είναι μαχήτρια. Ήξερα ότι [ο Ακίν] θα ήθελε να αλλάξω αρκετά. Θα πίστευε ο κόσμος ότι είμαι μια κοπέλα με τατουάζ, ντεκαπάζ που περνά μια δύσκολη ζωή στη Γερμανία; Ήταν ένα ταξίδι για μένα. Έλειπα [από τη χώρα] για 25 χρόνια. Έγινα μέρος όλης της διαδικασίας του κάστινγκ. Δημιουργήσαμε τον χαρακτήρα μαζί. Ζούσα εκεί που ζούσε ο χαρακτήρας. Έγινα εκείνη».



Ως μέρος της έρευνάς της, η Κρούγκερ συνάντησε πάνω από 30 οικογένειες που είχαν χάσει κάποιον από δολοφονία. «Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτούς τους έξι μήνες που άκουγα τις ιστορίες τους», λέει στο W Magazine. «Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω, γιατί είναι περισότερο ένα είδος ενέργειας. Καθώς έψαχνα απεγνωσμένα να βρω την αλήθεια του χαρακτήρα, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να αποδεχτώ αυτήν την ενέργεια και να τη νιώσω. Σε μια στιγμή, η ζωή αυτών των ανθρώπων άλλαξε για πάντα». Έχασε και κάποια κιλά, αλλά υποστηρίζει πως αυτό συνέβη από μόνο του, βιώνοντας το πένθος και την απώλεια – και σε προσωπικό επίπεδο: την περίοδο των γυρισμάτων έχασε και τον πατριό της και τη γιαγιά της.



Η ταινία βασίζεται στην πραγματική δίκη τριών νεο-ναζί στο Μόναχο που είχαν σκοτώσει 10 ανθρώπους σε περίοδο δέκα χρόνων, είτε με όπλα είτε με βόμβες. «Παρατηρώτηνάνοδο [τωννεο-ναζί] εδώ και καιρό», σημειώνει στουςNew York Times. «Νιώθω φοβερή ντροπή που για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δεξιοί εθνικιστές έχουν έδρα στη γερμανική βουλή. Και μετά δες τι γίνεται εδώ [στην Αμερική].

Με ανησυχεί, ιδίως γιατί η γενιά μου είναι η πραγματικά ευρωπαϊκή γενιά.Ξεκίνησα την ενήλικη ζωή μου με πόρτες να ανοίγουν και ευκαιρίες να παρουσιάζονται.Τώρα οι πόρτες κλείνουν πάλι».Όταν προβλήθηκε η ταινία στη Γαλλία ο κόσμος τη ρωτούσε πως ήξερε η Κάτια ότι οι βομβιστές ήταν νεο-ναζί. «Όταν είσαι από τη Γερμανία, ξέρεις», λέει στην Globe and Mail. «Είναι η πραγματικότητα. Είναι ακόμα ένα πολύ πραγματικό στίγμα, η ξανθιά γαλανομάτα Γερμανίδα που παντρεύεται έναν Τούρκο».

Για την Κρούγκερ είναι πικρό το πόσο επίκαιρη είναι η ταινία.Όταν έγινε η επίθεση στο Μάντσεστερ, ήξερε άμεσα πως «δημιουργήθηκαν χιλιάδες γυναίκες σαν την Κάτια».Παράλληλα, την έχει εκπλήξει «το πόσο συνδέονται οι θεατές με την Κάτια», ομολογεί στην Globe and Mail.«Καμία άλλη ταινία μου δε νομίζω να έχει αγγίξει το κοινό τόσο πολύ. Στο παρελθόν, θα με πλησίαζαν και θα μουέλεγαν: “Α, οι “Άδωξοι μπάσταρδη”, πολλή πλάκα”. Με αυτήνεδώ, οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν συζήτηση. Κλαίνε. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Αλλά είμαστε όλοι μαζί μέσα σ’ αυτή».



Η Κρούγκερ είχε προσεγγίσει η ίδια τον Φατίχ Ακίν. Τον βρήκεσεένα πάρτι στις Κάνες και του είπε πόσοτης αρέσει η δουλειάτου και τον ρώτησε αν θα ήθελε να δουλέψει ποτέ μαζί της. Πέντε χρόνια έγραψε το ρόλο για εκείνη. Βασικά ήταν γραμμένοςγια άντρα, αλλάτον προσάρμοσε πάνω της.«Όταν ξεκινούσα, η “Τροία” ήταν η δεύτερη μόλις ταινία μου», θυμάται στον Independent. «Έγινα γνωστή εν μια νυκτί και δεν είμαι σίγουρη ότι το άξιζα εκείνη την εποχή.

Ήμουν τόσο άγουρη. Πού πας μετά την Ωραία Ελένη; Είμαι τυχερή γιατί είχα πάντα φοβερούς ρόλους στη Γαλλία όπου και σπούδασα. Στην Αμερική όμως συνήθως έχω δεύτερους ρόλους. Δυο πράγματα συνέβησαν που έκαναν εφικτή μια ταινία σαν το «Μαζί ή τίποτα»: πρώτον, έχω μεγαλώσει και, δεύτερον, βρέθηκε ένας σκηνοθέτης που ήταν πρόθυμος να μου δώσει μια ευκαιρία, να μου δώσει αξία και να αναδείξει κάτι που δεν ήμουν καν σίγουρη ότι είχα μέσα μου».



Έχει επίγνωση των προκαταλήψεων που έχει ο κόσμος για εκείνη, της όμορφης ξανθιάς που ενδεχομένως να μην«κάνει» για πιο δύσκολους ρόλους. Είχε δε και η ίδια τόσες αμφιβολίες που έβαλε στοίχημα με τον Ακίν ότι η ταινία δε θα πάει στις Κάνες. Tώρα ένα τατουάζ στο έσωσφυρό της θα της θυμίζει πάντα ότι το έχασε.«Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που αυτή η ταινία έρχεται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της καριέρας μου», λέει στο W Magazine. «Καμιά φορά τα πράγματα σου εμφανίζονται όταν είσαι έτοιμη.

 Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να παίξω αυτόν το ρόλο πριν πέντε χρόνια. Είμαι πλέον έτοιμη να εγκαταλείψω κάθε είδους προσποίηση και μακιγιάζ και εικόνα, με τα οποία ο κόσμος να με έχει συνδέσει. Ήταν τρομαχτικό που ήμουν γυμνή, με κάθε έννοια της λέξης».Σε μια σκηνή στην ταινία εμφανίζεται όντως γυμνή, αλλά παραδέχεται πως δεν τη δυσκόλεψε καθόλου μπροστά στη συναισθηματική πρόκληση άλλων σκηνών.«Υπήρχαν σκηνές που δε θυμάμαι καν να τις γυρίζουμε. Εκεί που ο χαρακτήρας μου μαθαίνει πως ένας άντρας κι ένα παιδί πέθαναν στην επίθεση, ήταν μια εξωσωματική εμπειρία. Δε θυμάμαι τίποτα από τα γυρίσματα αυτά». 



Τα επόμενα βήματα της Κρούγκερ αποκτούν τώρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πέρα από μικρότερους ρόλουςσε αμερικανικές ταινίες με τον Στιβ Καρέλ ή την Κρίστεν Στιούαρτ, η Γερμανίδα ηθοποιός θα παίξει και θα κάνει την παραγωγή σε μια μίνι σειρά για την Αυστριακή ηθοποιό Χέντι Λαμάρ, τη Χολιγουντιανή σταρ των ‘40s και ‘50s.

Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η προοπτική της επόμενης συνεργασίας της με τον Ακίν: μια μίνι σειρά για τη Μαρλένε Ντίτριχ. «Θα ήταν χαζό να κάνω τη [σειρά για τη] Μαρλένε με κάποια άλλη από την Νταϊάν», λέει ο σκηνοθέτηςστην Globe and Mail. Είναι Γερμανίδα, είναι Γαλλίδα, είναι Αμερικανίδα, όπως η Μαρλένε. Μόνο ένας άνθρωπος στον πλανήτη θα ήταν πειστική στο ρόλο, κι αυτή είναι η Νταϊάν».