Για «Disaster Artist», ο Τζέιμς Φράνκο είναι εξαιρετικός

Αν μη τι άλλο, ο Φράνκο είναι εμπνευσμένος κυνηγός ιδεών, και με το «Disaster Artist» χτυπάει χρυσό. Βασιζόμενος στο βιβλίο των Γκρεγκ Σέστερο και Τομ Μπίσελ “The Disaster Artist: My Life Inside the Room, The Greatest Bad Movie Ever Made”, ο Φράνκο σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία από εκείνες που μόνο η πραγματικότητα θα μπορούσε να είχε σκαρφιστεί.

Ο Φράνκο αναλαμβάνει το ρόλο του Τόμι Γουάιζο, ενός μυστήριου τύπου, ο οποίος έφτασε στο Χόλιγουντ με τρελά κινηματογραφικά όνειρα. Με τον κολλητό και συνεργάτη του Γκρεγκ Σέστερο έφτιαξαν τη “χειρότερη ταινία όλων των εποχών” με τίτλο “The Room”, η οποία παρότι αρχικά έκανε ελάχιστα εισιτήρια, εξελίχθηκε σε cult θρίαμβο. Ουρές ανθρώπων περίμεναν να μπουν στις μεταμεσονύχτιες προβολές σε όλη τη χώρα, για να εκσφενδονίσουν στη συνέχεια διάφορα αντικείμενα, όπως πλαστικά κουτάλια και μπάλες ποδοσφαίρου, στην οθόνη, αναπαράγοντας τους ανεκδιήγητους διαλόγους της ταινίας.

«Ο Τόμι ήθελε να κάνει ένα δράμα και όλοι γελούσαν σε βάρος του», λέει ο Φράνκο. «Το βιβλίο του Γρεγκ αναφερόταν στο Χόλιγουντ, αλλά ήταν και η ιστορία ενός από τους παράταιρους τύπους που πήραν μέρος στην παραγωγή του “The Room”. Είδα το “The Disaster Artist” σαν μία ταινία για το παρασκήνιο της βιομηχανίας που ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια των περιθωριακών τύπων στα ίχνη του Εντ Γουντ, μία ταινία που λάτρεψα». 

Ο Γουάιζο είναι περιπτωσάρα. Υποστήριζε ότι προέρχεται από τη Νέα Ορλεάνη, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι καταγόταν από την ανατολική Ευρώπη. Κανείς δεν ξέρει ακόμα όμως από πού ακριβώς, όπως κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική του ηλικία. Ο ίδιος πάντα υποστήριζε ότι είναι συνομήλικος με τον φανερά κατά πολύ νεότερό του Σέστερο. Κανείς δεν γνωρίζει επίσης ακριβώς πόσο μεγάλη είναι η περιουσία του - χρηματοδότησε ο ίδιος το “The Room”, το οποίο κόστισε γύρω στα 6 εκατομμύρια δολάρια! 

Μπορεί να είναι τραγικά κακός καλλιτέχνης, αλλά ως διαφημιστής είχε κότσια: νοίκιασε μία διαφημιστική πινακίδα στη λεωφόρο Χάιλαντ, με την αφίσα της ταινίας. Ήτοι, ένα κοντινό στο πρόσωπό του, συνοδευόμενο από ένα ανορθόγραφο μήνυμα και με το κινητό του να αναγράφεται με μεγάλα νούμερα. Κανένας παραγωγός δεν πρέπει να το έχει κάνει αυτό στο Χόλιγουντ! Και δη για τα πέντε ολόκληρα χρόνια που ο Γουάιζο κράτησε την πινακίδα στη θέση της (πληρώνοντας 5.000 δολάρια τον μήνα).

«Αυτός ο τύπος έρχεται εδώ και θέλει να γίνει σταρ και  παρά τα εμπόδια χρηματοδοτεί το όραμα του, το σκηνοθετεί και τελικά το κοινό το λατρεύει», λέει ο Φράνκο. «Όχι με τον τρόπο που ήθελε, φυσικά, αλλά ο Τόμι δεν το ξέρει αυτό». Ο Φράνκο είδε την ταινία σαν μια επιτυχία, μία κωμωδία για το ευρύ κοινό. «Το βιβλίο του Γκρεγκ με αφύπνισε όπως συνέβη στον Τόμι, αφού το “The Room” απέκτησε τη δεύτερη ευκαιρία του» λέει ο ηθοποιός. «Πρέπει να δέχεσαι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά και να είσαι ο εαυτός σου. Το βιβλίο αιχμαλωτίζει τις επιθυμίες του Τόμι».  Ο Φράνκο μίλησε με τον Γουάιζο και τον Σέστερο στο τηλέφωνο, αφού απέκτησε τα δικαιώματα του βιβλίου. «Δεν ήμουν σίγουρος πόσο ελεγκτικός θα ήταν ο Τόνι ή πόσο έχει αλλάξει μετά το “The Room”» σχολιάζει ο Φράνκο. «Πολύ σύντομα ο Τόμι με ρώτησε ποιος θα τον υποδυθεί. Όταν είπα ότι δεν ήξερα, πρότεινε τον Τζόνι Ντεπ, έναν από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του κόσμου με απόλυτη φυσικότητα».

Αμφιβάλλουμε πάντως αν ο Ντεπ θα έκανε καλύτερη δουλειά – του Φράνκο του ταίριαξε κουτί. Ίσως γιατί αναγνώρισε κάτι το μαγικό μέσα σ’ όλην την κακογουστιά. «Για να παίζει αυτή η ταινία ανά τον κόσμο σημαίνει ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από μια επικά κακή ταινία. Το “The Room” είναι μοναδικό γιατί ο Τόμι Γουάιζο έβαλε όλη την καρδιά του σε αυτό το έργο. Το “The Room” έχει αυτό που δεν έχουν άλλες κακές ταινίες. Έχει γνήσιο πάθος». Με έναν τρόπο, και ο Φράνκο το ίδιο: μπορεί να μην είναι πάντα καλός ηθοποιός, αλλά έχει τρελά αποθέματα πάθους.