Οι σταρ των Καννών και η... δικιά μας Αντέλ

Από την εξωτική, πολύχρωμη Χαβάη, όπου κατοικεί και γύρισε τους «Απογόνους» με τον Τζορτζ Κλούνι, ο Αλεξάντερ Πέιν ταξιδεύει στην μουντή, ασπρόμαυρη πατρίδα του, και παραδίδει με τη “Nebraska” ένα ιδιαίτερο οικογενειακό πορτρέτο. Αν και δεν ξεφεύγει από τα θέματα που αγαπά - σχέση πατέρα γιου, τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται οι σχέσεις, το ταξίδι για την Ιθάκη, την διαρκή αναζήτηση ορίων και ταυτότητας - οι χαρακτήρες και το πλαίσιο εδώ αποτελούν ξεχωριστούς πίνακες το καθένα.



«Δεν περίμενα αυτή την ερώτηση καθόλου!», χαριτολόγησε ο Πέιν στη συνέντευξη Τύπου όταν τον ρώτησαν γιατί επέλεξε να κάνει ασπρόμαυρη την ταινία. “Απλά μου φάνηκε το πιο σωστό πράγμα. Έτσι τη «διάβασα» και τη φαντάστηκα την ιστορία. Πάντα ήθελα να κάνω μια ασπρόμαυρη ταινία, είναι τόσο όμορφη αισθητικά. Ο λόγος που την αποχαιρετίσαμε ήταν εμπορικός κι όχι καλλιτεχνικός”.

Ο βετεράνος ηθοποιός Μπρους Ντερν πρωταγωνιστεί στο ρόλο ενός ηλικιωμένου άντρα, ο οποίος πιστεύει πως κέρδισε σε λαχείο ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο μικρός γιος του (ο κωμικός Γουίλ Φόρτε) αποφασίζει να του κάνει το χατήρι και να τον οδηγήσει από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα, βλέποντας ότι το έχει πράγματι ανάγκη, αλλά έχοντας κι ο ίδιος ανάγκη να προλάβει να περάσει μερικές μέρες μαζί του πριν πεθάνει. Το ότι ο πατέρας είναι ένας λακωνικός αλκοολικός σε αρχικά στάδια άνοιας και η μητέρα μια τσαχπίνα καπάτσα γυναίκα παρέχουν το μπαχαρικό στην ιστορία - η οποία, παρά το μελαγχολικό της προσωπείο, έχει πάρα, μα πάρα πολύ γέλιο. “Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο σενάριο ήταν πως πρόκειται για μια ιστορία ταυτόχρονα αστεία και μελαγχολική. Σαν τη ζωή, δηλαδή. Μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι ο σεναριογράφος Μπομπ Νέλσον είχε ζήσει πραγματικά αυτή την ιστορία, άρα είχε ένα προσωπικό στοιχείο. Θα μπορούσα να πω - επιτηδευτικά - πως είναι περισσότερο μια ταινία για την οικονομική ύφεση του κραχ, άρα και γι’ αυτό είναι ασπρόμαυρη”.

Ο Μπρους Ντερν, εξαιρετικός από τα βλέμματά του και μόνο, ήταν χείμαρρος όποτε μιλούσε: “Μιλώντας για μελαγχολία, μόνο το ότι πέρασαν 8 χρόνια από τότε που πρωτοδιάβασα το σενάριο για να γίνει η ταινία με έκανε μελαγχολικό. Είμαι τυχεός γιατί έχω συνεργαστεί με υπέροχους ηθοποιούς. Και μπορώ να λέω ότι έχω δουλέψει με έξι ιδιοφυίες. Με τον Καζάν, με τον οποίο ξεκίνησα την καριέρα μου, με τον Χίτσκοκ, τον Ντάγκλας Τράμπαλ - πολλοί δεν τον ξέρουν, αλλά πιστέψτε με είναι ιδιοφυία - , τον Κόπολα, τον Ταραντίνο και τώρα τον Αλεξάντερ Πέιν. Χρειάζεσαι επιβεβαίωση για να πάρεις ένα ρίσκο. Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, ο Καζάν έπαιρνε συνέχεια ρίσκα. Έτσι κάνει κι ο Αλεξάντερ. Πρέπει να έχεις πίστη ότι έχεις έναν οδηγό. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το δικό μου πατέρα, αλλά στο τέλος αυτής της ταινίας τον βρήκα. Είναι αυτός (δείχνει τον Πέιν). Η διαφορά με τους άλλους είναι - και σκεφτείτε ότι αφήνω πολλούς απ’ έξω, δεν αναφέρω τον Χαλ Άσμπι, τον Τζον Φράνκενχαϊμερ - είναι ότι οι άλλοι σε σπρώχνουν μέχρι τα άκρα και κρατούν μια αποχή για να σε πιάσουν και να σε ξαναρίξουν μέσα στο παιχνίδι. Αυτός εδώ ο τύπος κατεβαίνει εκεί που είσαι, σε παίρνει στην αγκαλιά του και σε πάει πάλι στο άκρο, και σου λέει ας φτιάξουμε τώρα λίγη μαγεία”.






Σε μια πολύ συγκινητική στιγμή, ο Πέιν, μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο ανέφερε: “Ο γιος θέλει να δώσει στον πατέρα του λίγη αξιοπρέπεια. Κι οι δικοί μου γονείς είναι ηλικιωμένοι τώρα οπότε είναι κάτι που βιώνω, οπότε το νιώθω κι εγώ. Σ’ αυτή την ηλικία υπάρχουν στιγμές που μπορούν να κλονίσουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και πιστεύω ότι είναι ωραίο όταν εμείς, οι γιοι και οι κόρες, προσπαθούμε να την αποκαταστήσουμε”.



Ήταν και ο Τζέρι Λούις στις Κάννες γιατί, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, στα 87 του χρόνια, παίζει στην ταινία “Max Rose” του Ντάνιελ Νόα για έναν ηλικιωμένο μουσικό της τζαζ που ανακαλύπτει ότι τον απατούσε η γυναίκα του. Οι εντυπώσεις όμως δεν ήταν και τόσο θετικές, αρχικά γιατί ο κωμικός φαινόταν να προσπαθεί πολύ να κάνει τον κόσμο να γελάσει, κι αφετέρου γιατί άρχισε πάλι να μιλάει για το πώς δε θεωρεί αστείες τις γυναίκες κωμικούς. “Με ενοχλεί. Δεν μπορώ να κάθομαι και να βλέπω μια γυναίκα να υποβιβάζει έτσι τις ικανότητές της. Απλά δεν μπορώ να το κάνω”. Κι εκεί είναι που μας κόπηκε τελείως το γέλιο.



Αντέλ Eξαρχόπουλος: Δεν μιλάω ελληνικά αλλά αγαπάω τη φέτα
Περιμέναμε πώς και πώς να ακούσουμε και την Αντέλ Εξαρχόπουλος για την ταινία “La vie d’ Adele”, το ερωτικό έπος του Αμπντελατίφ Κεσίς, και ήταν όσο χαριτωμένη την περιμέναμε. “Εμπιστευόμουν πολύ τον Αμπτνέλ. Νιώθαμε μεγάλη ελευθερία στα γυρίσματα, πολλές φορές δεν καταλαβαίναμε αν έκανε κοντινό πλάνο ή όχι, δεν ήξερες καν αν σε κινηματογραφούσε μερικές φορές”, είπε σχεδόν με ντροπαλότητα.

Για τις ερωτικές σκηνές, ανέφερε πως ήταν απλά θέμα εξέλιξης της σχέσης που είχαν αναπτύξει και με τη συμπρωταγωνιστριά της Λεά Σεϊντού, αλλά και με τον σκηνοθέτη, γιατί δούλευαν πολλούς μήνες μαζί. Όσο για το αν έχει επαφή με τις ελληνικές της ρίζες, είπε απολογητικά: “Όχι, δε μιλάω ελληνικά, καθόλου. Δεν έχω πάει καν ποτέ στην Ελλάδα. Ο παππούς μου ήταν Έλληνας. Πέρα από τη φέτα, την οποία αγαπώ, δυστυχώς δεν έχω καμία άλλη σύνδεση με την Ελλάδα. Συγγνώμη που σας απογοητεύω”.



Έργο εποχής με πρωταγωνιστή τον  Μαντς Μίκελσεν
Η δεύτερη ταινία του Διαγωνιστικού για χθες ήταν το “Michael Kohlhaas” του Αρνό ντε Παλιέρ, ένα φιλόδοξο έργο εποχής με πρωταγωνιστή τον Μαντς Μίκελσεν. Στον 16ο αιώνα, ένας έμπορος αδικείται από έναν βαρόνο κι αναζητά το δίκιο του από τις αρχές. Όταν σκοτώνεται η γυναίκα του στην προσπάθεια, ξεκινά μια εκστρατεία που θα οδηγήσει σε εξέγερση. Επιβλητικό στην κινηματογράφησή του, αλλά αρκετά αργό και κουραστικό, το “Michael Kohlhaas” στηρίζεται εξ ολοκλήρου στη μαγνητική δύναμη του Μίκελσεν, ο οποίος κουβαλά την ιστορία αξιοθαύμαστα στην πλάτη του. Η οποία είναι γυμνασμένη και σμιλευμένη σαν άγαλμα. Ναι, το ξανάπα και θα το ξαναπώ, είναι πολύ ωραίος. Το ότι είναι και εξαιρετικός στη δουλειά του αποτελεί ένα ευπρόσδεκτο μπόνους.