Βγαίνοντας από την ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη αισθάνεται κανείς μαγκωμένος, χαρούμενος, λυπημένος, πνιγμένος. Πολλά ανάμεικτα συναισθήματα...
Η Αθήνα της Κωνσταντίνας Βούλγαρη είναι μια πόλη πραγματική και έτσι, με το που βγαίνεις από τον κινηματογράφο, η ταινία συνεχίζεται μέσα από το βλέμμα σου, που πέφτει πάνω σε πεζοδρόμια, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα και «σκοτεινά», λόγω της κρίσης, πρότυπα.
Το «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?», με τίτλο που παραπέμπει στη Μαφάλντα -το γνωστό κόμικ του Quino- είναι μια ποιητική εκδοχή μιας σκληρής πραγματικότητας. Είναι μια ανθρώπινη παρουσίαση σε έναν περιθωριακό και παρεξηγημένο κόσμο: αυτόν του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η σκιαγράφηση μιας ιστορίας που μιλάει για μια Ελλάδα που δυστυχώς τείνουμε να ξεχάσουμε, αυτή των ανθρώπων με κοινωνικές ευαισθησίες και ιδανικά που φαντάζουν παράταιρα, σχεδόν γραφικά... ιδανικά μιας άλλης εποχής.
Η κεντρική ηρωίδα της, η Ηλέκτρα (εξαιρετική στην πρώτη της εμφάνιση η Μαρία Γεωργιάδου) ζει μια διαφορετική ζωή. Μεγαλωμένη σε μια φαινομενικά “προοδευτική” και “αριστερή” οικογένεια, η οποία όμως πληρεί όλα τα κλισέ της τυπικής ελληνικής οικογένειας στην ουσία της, συγκρούεται με μια καταπιεστική και παραδοσιακή μητέρα (μια Θέμιδα Μπαζάκα, που πάντα μας θυμίζει πόσο ανυπέρβλητα καλή ηθοποιός είναι) και προσπαθεί να επικοινωνήσει με έναν πατέρα ντροπαλό, υποδουλωμένο και συμβατικό (ένας Δημήτρης Πιατάς που δίνει ρέστα, χωρίς καν να μιλάει).
Όλα αυτά, έχοντας κάνει την επιλογή, να ζει σε μια μικροκοινωνία: αυτή των αντιεξουσιαστών. O σύντροφός της έχει μπει στη φυλακή για ληστεία, σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης και οπλοκατοχή. Τον αντικαθιστούν δύο παράδοξες εκδοχές του. Ένα μικρό πανέξυπνο αγόρι, που προσέχει η Ηλέκτρα και ένας μεγαλύτερος “αντιεξουσιαστής” φίλος, που βολεύτηκε και πέρασε στην αντίπερα όχθη.
Και έτσι η Ηλέκτρα καλείται να αποφασίσει, εκεί στα 30 και κάτι, αν θα ακολουθήσει την ιδεολογική διαδρομή ζωής που διάλεξε -ίσως εν βρασμώ- στην εφηβεία της με το να αρνηθεί τα κλισέ της καλής δουλειάς και του συμβατικού γάμου με ένα “καλό παιδί” και να παραμείνει πιστή στην περιθωριακή ρομαντική και σίγουρα μοναχική ζωή της ή αν θα υποκύψει και αυτή στην αδηφάγα δίνη της συμβατικής σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Η θύελλα μέσα στην ψυχή της Ηλέκτρας περιγράφεται ήσυχα, διακριτικά, αφόρτιστα και ανεπιτήδευτα. Η Αθήνα που την περιβάλλει είναι αρκετή για να μας φορτίσει από μόνη της.
Ίσως όμως από την ταινία λείπει ένα πιο “σφιχτό” μοντάζ -σε κάποιες σκηνές η πόλη σε βγάζει από την ταινία- και μια πιο ξεκάθαρη θέση σε σχέση με το πως η δημιουργός θέλει να περιγράψει αυτή τη γυναίκα.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μόνο η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, που προβάλλεται από την Πέμπτη στους κινηματογράφους.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο βήμα αυτής της σκηνοθέτιδος, μετά το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της, «Valse Sentimentale», που και αυτό εκτυλισσόταν στα αγαπημένα της Εξάρχεια, πέντε χρόνια πριν.
