«Το άλλο Παρίσι»

Η συγγραφέας Φούλα Πισπιρίγκου, επί 39 συναπτά έτη φιλόλογος, καθηγήτρια στη Σχολή Μωραίτη από την οποία αποχώρησε ως διευθύντρια Λυκείου, αποκαλύπτει τις εμπειρίες της στον χρόνο, μετά το πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο «Περίβολος Αγίου Διονυσίου 11» των εκδόσεων sestina, που πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Οκτωβρίου του 2017, στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα. Παράλληλα, παρουσιάζει το νέο της βιβλίο που αφορά στην ζωή της στο Παρίσι, και την ζωή εν γένει, εκεί όπου κλείνουν τα φώτα και η λάμψη και ξεκινά η σκληρή πραγματικότητα. `Ανθρωπος με μεγάλη εμπειρία, διάλεγε πάντα τον δύσκολο δρόμο μιας ουσιαστικότερης αλλά και πιο αληθινής ζωής, πράγμα το οποίο απέδειξε στην μέχρι τώρα πορεία της. Αυτήν δηλαδή που ξεκινά «εκεί που κλείνει η αυλαία».

Υπάρχει λοιπόν και ένα άλλο Παρίσι. Μακριά από το φως και ιδωμένο με ρεαλισμό μέσα από την πένα και τα μάτια της συγγραφέως. Η πόλη των δύο όψεων και των πολλών προσώπων. Των απόλυτων αντιθέσεων. Του πλούτου και της φτώχιας. Του αύριο και του τίποτα. Του χθες. Της φήμης και της αλλοτρίωσης. Μα πάνω απ’όλα της επιβίωσης. Αυτής που γεννά η καθημερινότητα με βάση και γνώμονα την κοινωνικο- οικονομική κατάσταση του καθενός. Το βιβλίο αναφέρεται σε μικρές ανθρώπινες ιστορίες επιβίωσης γραμμένες σαν από ημερολόγιο ή χρονολόγιο ενώ ανταποκρίνονατι εύστοχα στον τίτλο « Το άλλο Παρίσι». Εκεί όπου με γλαφυρό τρόπο αποκαλύπτονται και σκιαγραφούνται χαρακτήρες ανθρώπων και ενθρώπων έργα.

Στις ‘γειτονιές των αγγέλων – διαβόλων’, περιγράφονται οι καθημερινές αγωνίες του τίποτα και του όλου. Δηλαδή οι προσδοκίες, οι ελπίδες, τα χαμένα όνειρα, το δράμα των αδιεξοδικών σχέσεων, εντέλλει το ανθρώπινο δράμα της ίδιας της ζωής.

Η συγγραφέας με το δικό της μοναχικό ‘ταξίδι συνειδητότητας’, υφαίνει με περισσή οξυδέρκεια και ταλέντο τα ταξίδια της ψυχής των ηρώων που επιλέγει να σκιαγραφήσει σε βάθος. Στο βιβλίο πετά ψηλά νοερά πάνω από τις στέγες και τις σοφίτες του Παρισιού, που φιλοξενούν φοιτητές απ’όλα τα μέρη του κόσμου, μπαίνει στην καρδιά της σκληρής σχεδόν αδυσώπητης πραγματικότητας και αναλύει σε βάθος τις ζωές «των άλλων».

`Ετσι, το «άλλο Παρίσι», μεταμορφώνει και μεταμορφώνεται σε ανθρώπινες σκιές που αφήνουν πίσω τους και γύρω τους οι σχέσεις.

Το βιβλίο αυτό κρύβει πολύ πόνο ψυχής αφού είναι ένα πραγματικό απόσταγμα γνώσης και εμπειρίας. Γραμμένο σε γλώσσα που ρέει και κυλάει σαν το ποτάμι, είναι εύκολο να διαβαστεί και δύσκολο να κατανοηθεί. Ο λόγος ότι τίποτα δεν είναι επιδερμικό, αλλά ιδωμένο σε βάθος, με ατέλειωτες συναισθηματικές αλλά και κυνικές πολλές φορές αποχρώσεις, που λαμβάνουν χώρα στον καμβά που υφαίνει με επιδεξιότητα η ταλαντούχα συγγραφέας.

Που πήγαν οι άνθρωποι; Είναι και το καίριο ερώτημα που θέτει στο μεγάλο αυτό ταξίδι ηα συγγραφέας. Η ίδια που την ενδιαφέρει αποκλειστικά η ιστορία μετά το πέσιμο της αυλαίας, του λούστρου και του πλούτου. Εκεί δηλαδή που αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα και μια νέα ανθρώπινη κατάσταση και ιστορία που κρύβει όλο το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης, ανυμπόριας, δύναμης και αδυναμίας, συνάμα.
Τίποτα ρηχό, τίποτα επιπόλαιο. Γυμνός ο άνθρωπος, στο πουθενά. `Ολα μία ιδέα, ένα όνειρο χαμένο, με αρχή, μέση και τέλος. Και στο αύριο μία νέα ακόμα ψευδαίσθηση να αιωρείται, μιάς χαμένης ή κερδισμένης ανθρώπινης στιγμής.