Προδημοσίευση: «Mexican Gothic» της Σίλβια Μορένο-Γκαρσία

Το πολυαναμενόμενο best seller της Silvia Moreno-Garcia είναι μια προκλητική, ηλεκτρισμένη ιστορία τρόμου τοποθετημένη σε μια σκοτεινή έπαυλη στο Μεξικό της δεκαετίας του 50. Η Moreno-Garcia, της οποίας η γραφή προσομοιάζει με το στιλ των Daphne du Maurier και Guillermo del Toro, πειραματίζεται με τη φόρμα των gothic θρίλερ χτίζοντας μια στοιχειωτική αφήγηση γύρω από τους αινιγματικούς χαρακτήρες των πρωταγωνιστών.

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Όταν η Νοεμί Ταμποάδα παίρνει ένα απελπισμένο γράμμα από τη νιόπαντρη ξαδέλφη της, η οποία την εκλιπαρεί να τη σώσει από έναν μυστηριώδη κίνδυνο, είναι ολοφάνερο ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Οι σικ τουαλέτες της Νοεμί και το άψογο κραγιόν της ταιριάζουν περισσότερο σε κοκτέιλ πάρτι παρά σε ερασιτέχνη ντετέκτιβ, φεύγει όμως αμέσως για το απομακρυσμένο αρχοντικό στην ύπαιθρο του Μεξικού.

Έξυπνη και ανυποχώρητη, η Νοεμί διαθέτει ακλόνητη βούληση, και δεν φοβάται τίποτα. Ούτε τον νέο, απειλητικό και ταυτόχρονα σαγηνευτικό, σύζυγο της ξαδέλφης της, τον Βέρτζιλ Ντόιλ, ούτε τον πατέρα του, Χάουαρντ, τον υπέργηρο πατριάρχη που φαίνεται συνεπαρμένος από τη Νοεμί, ούτε καν το ίδιο το σπίτι, το οποίο αρχίζει να εισβάλλει στα όνειρά της με οράματα βουτηγμένα στο αίμα και την καταστροφή.

Μαγνητισμένη από τον τρομακτικό και, παρόλα αυτά, σαγηνευτικό κόσμο του παλιού αρχοντικού, η Νοεμί δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι της είναι αδύνατον ν’ αφήσει αυτό το αινιγματικό σπίτι.

Το protothema.gr προδημοσιεύει σήμερα ένα απόσπασμα του βιβλίου

Κατά κάποιον τρόπο, όλα τα όνειρα προμηνύουν γεγονότα, κάποια όνειρα όμως το κάνουν πιο καθαρά από άλλα.

Η Νοεμί κύκλωσε με το μολύβι της τη λέξη «όνειρα». Της άρεσε να γράφει στα περιθώρια των βιβλίων της· τρελαινόταν να διαβάζει αυτά τα ανθρωπολογικά κείμενα, να βυθίζεται στην πυκνή βλάστηση των παραγράφων, στα δάση των υποσημειώσεων. Όχι τώρα όμως. Τώρα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ακούμπησε το πιγούνι της στη ράχη της παλάμης της και δάγκωσε το μολύβι.

Είχε περάσει ώρες περιμένοντας, προσπαθώντας να βρει κάτι να κάνει, βιβλία να διαβάσει, επιστρατεύοντας διάφορα κόλπα για να μπορέσει να ξεχαστεί. Κοίταξε το ρολόι στον καρπό της και αναστέναξε. Κόντευε πέντε το απόγευμα.

Νωρίς το πρωί, είχε επιχειρήσει να μιλήσει στην Καταλίνα, η Φλόρενς όμως της είχε πει ότι η ξαδέρφη της αναπαυόταν. Κατά το μεσημέρι, η Νοεμί προσπάθησε ξανά. Η Φλόρενς της είχε αρνηθεί για δεύτερη φορά, ξεκαθαρίζοντας ότι η ασθενής δεν θα δεχόταν επισκέψεις προτού βραδιάσει.

Όσο κι αν το ήθελε, η Νοεμί ήξερε ότι δεν έπρεπε να προσπαθεί να βρει τρόπο να τρυπώσει στο δωμάτιο της Καταλίνα, είτε πιέζοντας στα φανερά είτε τολμώντας το στα
κρυφά. Απλώς δεν έπρεπε. Θα την πετούσαν έξω αν το επιχειρούσε, κι εξάλλου ο Βέρτζιλ ήταν σωστός στην εκτίμησή του. Είχε κάνει ζημιά, και ντρεπόταν γι’ αυτό.

Μακάρι να υπήρχε ένα ραδιόφωνο στο σπίτι. Είχε ανάγκη από μουσική, από κουβέντα. Σκέφτηκε τα πάρτι που πήγαινε με τους φίλους της, θυμήθηκε τον εαυτό της ν’ ακουμπάει σ’ ένα πιάνο, μ’ ένα κοκτέιλ στο χέρι. Θυμήθηκε επίσης τα μαθήματά της στο πανεπιστήμιο και τις ζωηρές συζητήσεις με την παρέα της στα καφέ του κέντρου. Τώρα είχε μόνο ένα σιωπηλό σπίτι και μια καρδιά βαριά από την αγωνία.

…και τα όνειρα με φαντάσματα, μη καταγεγραμμένα στο παρόν δοκίμιο, πληροφορούν τους ανθρώπους για τα συμβάντα στον κόσμο των νεκρών.

Έβγαλε το μολύβι απ’ το στόμα της κι άφησε κατά μέρος το βιβλίο. Δεν της έκανε καλό να διαβάζει για τους Αζάντε. Δεν ξεχνιόταν. Η εικόνα του προσώπου της ξαδέρφης της, των σφιγμένων και τρεμάμενων μελών της… το φρικιαστικό χθεσινό επεισόδιο δεν έλεγε να φύγει απ’ το μυαλό της.

Η Νοεμί φόρεσε ένα πουλόβερ –αυτό που της είχε δώσει ο Φράνσις– και βγήκε έξω. Είχε σκεφτεί να βγει μόνο για να καπνίσει ένα τσιγάρο, μόλις όμως στάθηκε στη σκιά του σπιτιού, αποφάσισε ότι είχε ανάγκη να απομακρυνθεί περισσότερο. Το αρχοντικό των Ντόιλ βρισκόταν πολύ κοντά της, ορθωνόταν από πάνω της, σχεδόν σαν να την απειλούσε· ήταν εχθρικό και κρύο, και δεν ήθελε να βηματίζει μπροστά στα παράθυρά του, που της φαίνονταν σαν άπληστα, δίχως βλέφαρα μάτια. Ακολούθησε το μονοπάτι που ξεκινούσε από το πίσω μέρος του σπιτιού και οδηγούσε φιδογυρίζοντας στο νεκροταφείο.

Δύο, τρία, τέσσερα βήματα –της φάνηκε ότι δεν άργησε καθόλου να βρεθεί στις σιδερένιες πόρτες της πύλης και να μπει μέσα. Τις προάλλες είχε χαθεί για τα καλά μέσα στην πυκνή ομίχλη, δεν μπήκε στον κόπο όμως να σκεφτεί τι θα έκανε αν ξαναχανόταν.

Για την ακρίβεια, ένα κομμάτι της ήθελε πάρα πολύ να χαθεί.

Η Καταλίνα. Είχε κάνει κακό στην Καταλίνα κι ακόμη και τώρα δεν ήξερε αν η ξαδέρφη της είχε συνέλθει εντελώς. Η Φλόρενς ήταν σφίγγα και τον Βέρτζιλ δεν τον είχε δει πουθενά. Όχι, βέβαια, πως είχε ιδιαίτερη όρεξη να τον δει.

Της είχε φερθεί βάρβαρα.

Παραλίγο να με κάνεις χήρο απόψε, Νοεμί.

Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Σκόπιμα ή όχι όμως, έκανε ό,τι έκανε, και άρα η πρόθεσή της δεν είχε σημασία. Σημασία είχε το αποτέλεσμα. Αυτό θα της έλεγε ο πατέρας της και, τώρα, στη σκέψη του, η Νοεμί ένιωσε διπλά ντροπιασμένη.

Την είχε στείλει να λύσει ένα πρόβλημα, όχι να δημιουργήσει περισσότερα και μεγαλύτερα. Της είχε θυμώσει άραγε η Καταλίνα; Τι να της έλεγε όταν τελικά την ξανασυναντούσε; Με συγχωρείς, ξαδερφούλα μου, παραλίγο να σε δηλητηριάσω, ευτυχώς όμως τώρα φαίνεσαι καλύτερα;

Με το κεφάλι κατεβασμένο, το πιγούνι της χωμένο στις πτυχές του πουλόβερ, η Νοεμί προχώρησε ανάμεσα στις ταφόπλακες, τα βρύα και τ’ αγριολούλουδα. Είδε το μαυσωλείο και μπροστά του το πέτρινο άγαλμα της Άγκνες. Περιεργάστηκε με προσοχή το πρόσωπο του αγάλματος και τα χέρια, διάστικτα από μαύρες κηλίδες μυκήτων.

Είχε αναρωτηθεί αν υπήρχε κάποια πλακέτα ή στήλη με το όνομα της απελθούσας, και τώρα είδε ότι υπήρχε. Δεν την είχε προσέξει στην προηγούμενη επίσκεψή της, αν και δεν μπορούσε να κατηγορηθεί για την αβλεψία της. Η μπρούντζινη πλακέτα είχε κρυφτεί, πνιγμένη καθώς ήταν στα αγριόχορτα.

Η Νοεμί ξερίζωσε τα ζιζάνια και σκούπισε τα χώματα που κάλυπταν την επιγραφή.

Άγκνες Ντόιλ. Μητέρα. 1885. Αυτό είχε επιλέξει όλο κι όλο να γράψει ο Χάουαρντ Ντόιλ σε ανάμνηση του θανάτου της πρώτης του συζύγου. Είχε πει ότι δεν πρόλαβε να γνωρίσει καλά την Άγκνες, ότι είχε πεθάνει έναν μόλις χρόνο μετά τον γάμο τους, παρ’ όλ’ αυτά, φαινόταν παράξενο να της έχει φτιάξει ολόκληρο άγαλμα και, παρ’ όλ’ αυτά, να μη βρήκε τίποτα παραπάνω να μνημονεύσει για το πέρασμά της απ’ αυτή τη ζωή.

Παράξενη ήταν επίσης και η λέξη που είχε χαραχτεί κάτω από το όνομα της Άγκνες. Μητέρα. Είχε υπάρξει η Άγκνες μητέρα; Απ’ όσο ήξερε η Νοεμί, ο Χάουαρντ Ντόιλ είχε αποκτήσει τα παιδιά του από τον δεύτερο γάμο του.

Γιατί λοιπόν να διαλέξει το «μητέρα» ως προσδιορισμό για την πρώτη σύζυγό του; Ίσως όμως κι εκείνη να έδινε μεγάλες διαστάσεις σε κάτι ασήμαντο. Ίσως μέσα στο μαυσωλείο, εκεί όπου αναπαυόταν το σώμα τής Άγκνες, να υπήρχε μια άλλη, πιο κατάλληλη πλακέτα με μια άλλη, πιο κατάλληλη επιγραφή. Παρ’ όλ’ αυτά, το γεγονός την αναστάτωνε μ’ έναν τρόπο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει, όπως αναστατωνόταν κανείς όταν ανακάλυπτε μια ζάρα ή έναν μικροσκοπικό λεκέ σ’ ένα πεντακάθαρο, καλοσιδερωμένο τραπεζομάντιλο.

Η Νοεμί κάθισε εκεί, στα πόδια του αγάλματος, ξερίζωσε ένα φύλλο χλόης κι αναρωτήθηκε αν έμπαινε ποτέ κανείς στον κόπο να βάλει λουλούδια στα βάζα του μαυσωλείου ή σ’ αυτά των άλλων τάφων. Ήταν δυνατόν να μην έχει μείνει στην περιοχή ούτ’ ένας συγγενής των ανθρώπων που ήταν θαμμένοι εδώ; Αλλά, πάλι, οι περισσότεροι από τους Εγγλέζους πρέπει να είχαν έρθει στη χώρα μόνοι τους, και άρα χωρίς συγγενείς που θα ενοχλούνταν εφ’ όρου ζωής με τέτοιες αγγαρείες. Υπήρχαν επίσης και οι χωρίς διακριτικά τάφοι των ντόπιων εργατών, χωρίς ταφόπλακες με τ’ όνομά
τους. Γι’ αυτούς σίγουρα δεν θα υπήρχαν στεφάνια ή μπουκέτα με λουλούδια.

Αν η Καταλίνα πεθάνει, σκέφτηκε, θα θαφτεί εδώ, και οτάφος της θα είναι γυμνός.

Είπαν για το βιβλίο

«Είναι σαν μια υπερφυσική δύναμη να σε ωθεί να γυρίσεις τις σελίδες αυτού του καθηλωτικού θρίλερ.» – The Washington Post

«Παρότι είναι εμφανής η έμπνευση από κλασικά γκόθικ έργα, όπως τα Ρεβέκκα και Τζέιν Έιρ –υπάρχουν κι εδώ μια θαρραλέα πρωταγωνίστρια κι ένα παμπάλαιο σπίτι γεμάτο ανατριχιαστικά μυστικά–, η δηκτική, ευφυής, διορατική γραφή της Μορένο-Γκαρσία μετατρέπει το Mexican Gothic σε μια πρωτότυπη απόδραση σε έναν μυστηριώδη κόσμο.» – New York Times

«Μια ακαταμάχητη, σκοτεινή, φεμινιστική επανεφεύρεση των γκόθικ μυστηρίων… Πανέμορφα ανατριχιαστικό, γεμάτο σκηνές τρόμου και κλασικές γκόθικ μεταφορές, με τελικό αποτέλεσμα μια σαγηνευτική και ανατρεπτική ιστορία.» – Vanity Fair

«Η έμπνευση της Moreno-Garcia από την παράδοση των γκόθικ μυστηρίων φέρνει στον νου τις… συνήθεις υπόπτους: Δάφνη Ντι Μοριέ, Έμιλι Μπροντέ, Μαίρη Σέλεϊ, ακόμα και την Αν Ράντκλιφ. Υπάρχουν κι εδώ φόβος και ανατριχίλα, σκοτεινές επιστήμες, σαρκικό πάθος. Αλλά η Moreno-Garcia προσθέτει σε όλα αυτά έναν αλλοιωμένο τρόμο, αρχαίο αλλά και σύγχρονο.» – Los Angeles Times

«Ο Λάβκραφτ συναντά τις αδελφές Μπροντέ στη Λατινική Αμερική.» – The Guardian



Ποια είναι η συγγραφέας

Η Σίλβια Μορένο-Γκαρσία είναι συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Μεξικό, ζει στο Βανκούβερ του Καναδά. Έχει επιμεληθεί μια σειρά ανθολογιών, συμπεριλαμβανομένης της βραβευμένης με το βραβείο World Fantasy She Walks in Shadows. Το μυθιστόρημά της Mexican Gothic γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία, καθιερώνοντάς τη στον χώρο. Ήταν υποψήφιο για τα βραβεία Nebula Award, World Fantasy Award και Shirley Jackson Award, και τιμήθηκε με το Locus Award, ως καλύτερο βιβλίο τρόμου, και το Βραβείο Αναγνωστών 2020 του Goodreads στην κατηγορία θρίλερ. Μεταφράζεται σε 23 γλώσσες και πρόκειται να μεταφερθεί σε σειρά για το τηλεοπτικό κανάλι Hulu. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη συγγραφέα στη σελίδα της silviamoreno-garcia.com.



Ειδήσεις σήμερα

Η επιστροφή του σωματοφύλακα που ξυλοκοπήθηκε άγρια απο 15 άτομα στη Μύκονο - Δείτε φωτογραφίες

Κακοκαιρία «Αθηνά»: Καταιγίδες και σήμερα - Σε ποιες περιοχές θα είναι έντονα τα φαινόμενα

ΑΑΔΕ: Μαζικές επιστροφές φόρων σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις