Ο Χάρι Πότερ και οι νέες ταινίες στη μεγάλη οθόνη

( 2 ) Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ – ΜΕΡΟΣ 1Ο / HARRY POTTER  AND THE DEATHLY HALLOWS PART 1
Του Ντέιβιντ Γέιτς. Περιπέτεια φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. / Ην. Βασίλειο. 2 ώρες και 28 λεπτά.

Για όσους μπαισέξουαλ έχουν δει το σεξ βίντεο της Τζούλια, υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα στην ολοκλήρωση της απόλαυσης τους, το οποίο πρόβλημα ήταν σαν σκηνοθετική επιλογή, επομένως χρεώνεται στον δημιουργό. Ότι δηλαδή, δεν βλέπαμε καθ’ όλου τα χαρακτηριστικά του παρτενέρ της, κι έτσι δεν μπορούσε να έρθει η απόλαυση διπλή παρά μόνον αν ήσουν εντελώς καρά  στρέιτ. Θα μου πεις τώρα, ε και; Δεν είανι τα πάντ φτιαγμένα για όλους τους ανθρώπους και ας πάει ο μπάισεξουαλ να βρει τη δική του τσόντα, εμένα μια χαρά μου άρεσε που είμαι σκέτο στρέιτ.



Σωστό και δεν διαφωνώ, αλλά εγώ που είμαι που μπαισέξουαλ, μια χαρά δεν μου άρεσε ο τελευταίος Χάρι Πότερ. Όχι, μην φοβάσαι αθώε μου αναγνώστη, δεν το γύρισε ο διοπτροφόρος μάγος στις ερωτικές ταρζανιές αν και θα μπορούσε προκειμένου να φυσήσει ανάσα στο κουρασμένο πλέον όχημά του. Απλώς η τελευταία ταινία του, που βασίζεται στο τελευταίο βιβλίο της σειράς, και δεν είναι καν ολόκληρη, αλλά μισή και το άλλο μισό θα το δεις τον Ιούλιο, απευθύνεται αποκλειστικά στον φανατικό οπαδό, τον στρέιτ σαν να λέμε του Χαριποτερισμού. Ο οποισδήποτε άλλος δεν προβλέπεται να καταλάβει και να ευχαριστηθεί τίποτα και εντάξει στην υπόθεση της Τζούλιας, ήταν μισή ώρα υπόθεση, εδώ όμως είναι διόμιση αν με εννοείς, και εντελώς ξεχειλωμένες και εκ του πονηρού. Γιατί με δύο ταινίες που θα μπορούσαν να είναι μία, οι παραγωγοί αβγατίζουν τα λεφτά τους, και προκειμένου να προκύψει η διάρκεια, μας βάζουν τον Χάρι και την παρέα του να περιπλανιούνται σε βουνά, λαγκάδια λίμνες και ποτάμια ενώ ο καμεραμαναντζής με το ελικόπτερο τραβάει αβέρτα πανέμορφες λήψεις να χορταίνει το μάτι να γεμίζει και το φιλμ.

Η ταινία που ήταν να κυκλοφορήσει σε 3D αλλάς τελικά δεν τους βγήκε καλό και το φυλάνε για το φινάλε, μας οδηγεί στην τελική σύγκρουση του Πότερ με τον σκοτεινό Βόλντεμορτ, και έχει ένα καλό κι ένα κακό (και μια εξαίρετη μαγική σεκάνς κινουμένων σχεδίων). Το κακό, είναι πως απομακρύνοντας την παρέα από το σχολείο του Χόγκαρντ, χάνει τη συνοχή των προηγούμενων της σειράς, μεταρέποντας την σε κάτι σαν φανταστικό road movie, που εποικεντρώεται στην ψυχολογία και τα γκομενικά των ηρώων και δεν διαθέτει καν τη μεγάλη μάχη εφ’ όσον αυτή μένει για το άλλο μέρος. Το καλό αφορά στην όπως πάντα εξαίρετη καλλιτεχνική διεύθυνση και τη σκοτει νή καθοδήγηση του Γέιτς, που αναδεικνύει με το παραπάνω μια σκοτεινή, ναζιστικού τύπου απειλή στις σκηνές μέσα στο Υπουργείο Μαγείας, με τα φυλλάδια που μιλάνε για καθαρόαιμους και κυνηγάνε τους λασποαίματους. Αυτόνομο όμως έργο δεν έιναι με την καμία πρώτον, και μάλλον έτσι αισθάνθηκε και η Τζούλια για το δικό της γι αυτό και ετοιμάζεται να βγάλει καινούργιο όπως διάβασα. – Τ.Θ.

( 2 ) ENΩΠΙΟΝ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ / DES HOMMES  ET DES DIEUX
Του Ξαβιέ Μποβουά. Δράμα, 2010, Γαλλία. 2 ώρες.

Στα παλιά τα χρόνια υπήρχε ένα τρένο για τη Θεσσαλονίκη, ο μουντζούρης, που ήταν πολύ ωραίο πράγμα γιατί μπαίναμε μέσα στον μουντζούρη και κάναμε κανά 10ωρο να φτάσουμε (αν χάλαγε κάναμε και 15ωρο) και γνωριζόματαν και με τους φαντάρους, τρώγαμε σάμαλι και καπνίζαμε από τα ανοιχτά παράθυρα. Όταν φτάναμε είχαμε γίνει μουντζούρης όνομα και πράγμα αλλά άξιζε τον κόπο. Βασικά νομίζω ότι ακόμα υπάρχει ο μουντζούρης, αλλά γιατί να πας να τον πάρεις, με 30 ευρώ παραπάνω παίρνεις το Ιντερσίτι και με άλλα 100 αεροπλάνο και φτάνεις στη δουλειά σου ατσαλάκωτος.

Θα μου πεις πάει η ρομαντζάδα και ο φαντάρος ο λιγούρης, θα σου απαντήσω, ανακάλυψε την άμα θες αλλού. Πχ στο Θεό και τράβα κλείσου σε ένα μοναστήρι στην Αλγερία και έχουν μεγάλο πρόβλημα ζωής και θανάτου που λέμε με τους μουσουλμάνους φονταμενταλιστές. Οι καλόγεροι είναι πολλοί καλοί άνθρωποι, και φροντίζουν για όλους τους χωριανούς ότι θρησκεία και να είναι, πάνε στις περιτομές τους, και μετά ξανακλέινονται στο μοναστήρι όπου για δύο ώρες περίπου τους βλέπουμε σε όλες τις λεπτομέρειες του μοναστικού τους βίου, του όρθρου, του φαγητού, της ιατρικής περίθαλψης και πάλι από την αρχή ενώ από έξω από τα παράθυρα πετάνε απειλητικά ελικόπτερα, τρομοκράτες τους χτυπάνε την πόρτα και τους απειλούν αν δεν τους δώσουνε φάρμακα και στρατιωτικοί τους εκβιάζουν. Αυτοί όμως εκεί, πιστοί στον όρκο τους, ακόμα κι αν πρόκειται να χάσουν τη ζωή τους, οργώνουν τα χωράφια τους κι η κάμερα ζουμάρει με μοναστική λιτότητα, και μαρτυρική αγιογραφία στις εκφράσεις των προσώπων τους, και τα διλλήματά τους, να μείνω ή να φύγω.



Και ναι, σαν τον μουντζούρη που σας είπα στην αρχή, το φινάλε είναι συγκινητικό και  η σκηνή πριν το φινάλε με τον Μυστικό Δείπνο υπό τον ήχο της Λίμνης των Κύκνων ακόμα περισσότερο, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει προκειμένου να φτάσω εκεί να υποφέρω μια βασανιστικά αργή βαρετή διαδρομή στην οποία οι Γάλλοι σαν Γάλλοι που είναι λένε πολλά ωραία και διδακτικά και φιλοσοφικά αλλά άμα θέλω τα διαβάζω και σε βιβλίο, κι επίσης έχω και μια ένσταση στο τι ακριβώς λέει όλο αυτό το πράγμα σε κάποιον που δεν είναι χριστιανός και δεν τα πάει καλά με την πίστη και τα μοναστήρια και τι στο καλό κάνουν χριστιανοί άνθρωποι στο Αλγέρι, εδώ εμείς δίνουμε μάχη να αποκτήσουν ένα τζαμί στην Αθήνα οι μουσουλμάνοι, κι επίσης ναι, πολύ ωραίος ώριμος τεκνός ο Λαμπέρ Ουίλσον αλλά υπάρχουν και άλλες ταινίες να τον δω να τον χορτάσω αν θέλω. Μέγα βραβείο στο φετινό φεστιβάλ Κανών και επίσημη πρόταση της Γαλλίας για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα επερχόμενα Όσκαρ, κι αν δεν το ξέρετε, τον διαλύουν τον ΟΣΕ, κι άμα διαλυθεί πάει και ο μουντζούρης. – Τ.Θ.



( 2 ) ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ / FAIR GAME
Του Νταγκ Λάιμαν. Πολιτικό Θρίλερ. 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 48 λεπτά.

Φαντάζομαι πως η διαφορά μεταξύ του πεινασμένου και του γκουρμάν, είναι πως ο γκουρμάν άμα του τάξεις κάτι μαγειρευτό, ένα γιουβέτσι ας πούμε το περιμένει κανονικό γιουβέτσι να μη σου πω και με μια έξτρα πουτανιά στη συνταγή του που να μπορεί να το απογειώσει γαστριμαργικά. Από την άλλη ο πεινασμένος, το καταναλώνει και έτσι και γιουβέτσι, θερμίδα να υπάρχει να λαδώσει το αντεράκι του του έρμου και σε αυτήν την κατηγορία ανήκει τόσο πολιτικά όσο και γαστριμαργικά η πλειοψηφία των αμερικάνων. Οπότε και μια και δυο χαρές μπορούν να είναι με τα «Παιχνίδια Συνομωσίας» και να τα βρουν εώς και προοδευτικά αλλά μόνο αυτοί γιατί εν προκειμένω ο Νταγκ Λάιμαν, προσεγγίζει άτολμα και άνευρα μια αληθινή ιστορία, την αποκάλυψη της κρυφής ταυτότητας μιας γυναίκας ως κατασκόπου της CIA από την εφημερίδα Washington Post το 2003, προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον διπλωμάτη σύζυγό της ο οποίος αποκάλυψε στην κοινή γνώμη ότι οι εικασίες της κυβέρνησης Μπους περί μυστικών όπλων μαζικής καταστροφής στην κατοχή του Σαντάμ που δικαιολογούσαν την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ ήταν μπαρούφες.



Το σκάνδαλο που ξέσπασε ήταν τεράστιο, ο γάμος του ζευγαριού πήγε να διαλυθεί και οι συμπατριώτες τους ζητούσαν την κεφαλή τους επί πίνακι χαρακτηρίζοντας τους προδότες. Ως εδώ όλα καλά και θα μπορούσε σαν υλικό όλο αυτό να κάνει μκια υπέροχη τηλεταινία, αλλά τίποτα παραπάνω, τουλάχιστον όπως συμβιβαστικά και βαρετά το προσεγγίζει ο Λάιμαν, προσπαθώντας να δικαιολογήσει και τη CIA και να σου πει ότι δεν είναι όλη η οργάνωση ένα μπουρδέλο αλλά κάθε άλλο, μια χαρά είναι απλώς επεμβαίνουν μέσα διάφορες τσατσές. Τι μένει από όλο αυτό; Η ομορφιά της Ναόμι Γουότς, η πάντα ορμητική ερμηνεία του Σον Πεν και μερικά  ενδιαφέροντα και καλοσκηνοθετημένα κρυφοκοιτάγματα στην πραγματική ζωή των κατασκόπων, που μπλέκουν με το οικογενειακό δράμα και κουβαλούνε την ταινία στο προβλέψιμο φινάλε της. – Τ.Θ.



(3) ΧΑΡΙΣΜΑ
Της Χριστίνας Ιωακειμίδη. Ρομαντική κομεντί, 2010, Ελλάδα. Διάρκεια: 1 ώρα και 27 λεπτά

Έχω καταναλώσει τόσες και τόσες ρομαντικές κομεντί στη ζωή μου που σχεδόν δεν μπορώ να το πιστέψω, όχι μόνον ότι έζησα για να δω και μια ελληνική ταινία του είδους, αλλά κι ότι ήταν μια σωστή, αποτελεσματική, διασκεδαστική, αστεία, φρέσκια, σύγχρονη, ρομαντική... ρομαντική κομεντί. Η σκηνοθέτης Χριστίνα Ιωακειμίδη, που έγραψε και το σενάριο, ξέρει πολύ καλά τους πρωταγωνιστές της: την καλλιεργημένη, αλλά μοναχική Ισμήνη και τον άξεστο, αλλά συναισθηματικό Χάρη, οι οποίοι συναντιούνται ένα μεθυσμένο βράδυ και, ως απόλυτα ετερώνυμα, πρέπει στη συνέχεια να λειάνουν την επιφανειακή τριβή τους για να συνειδητοποιήσουν ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να λέγονται τέντζερης και καπάκι.



Η Ιωακειμίδη γνωρίζει επίσης και δίνει την πρέπουσα προσοχή στους δορυφορικούς χαρακτήρες, τη γειτόνισσα και τον εραστή της Ισμήνης, τη φίλη του Χάρη σε μια καντίνα – στοιχεία που εμπλουτίζουν και συναισθηματικά και χιουμοριστικά την ιστορία χωρίς να είναι απλοί μαϊντανοί, όπως στις περισσότερες αντίστοιχες αμερικάνικες ταινίες. Όλοι τους ανεξαιρέτως μιλούν τη γλώσσα της εποχής τους, δεν φαίνονται σα να ξεπήδησαν από κάποιο εξωγήινο παραμύθι – αν και μπορεί να καταλήξουν σε ένα... Μπορεί η αφήγηση να έκλεισε απότομα για τα γούστα μου, αλλά και πάλι με άφησε με χαμόγελο και μια θετική αίσθηση, η οποία με συνοδεύει ακόμα, όποτε μου έρχεται στο μυαλό η ταινία. Δε συμβαίνει κάτι τέτοιο συχνά, πιστέψτε με. –Ε.Χ.


Παρουσίαση
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ
Ο πολυβραβευμένος ντοκιμαντερίστας Λάκης Παπαστάθης παρουσιάζει μια ταινία μυθοπλασίας με αυτοβιογραφικές
αποχρώσεις. Ενας κινηματογραφιστής, το alter ego του Παπαστάθη τρόπον τινά, μεαφορμή μια κληρονομιά επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του έπειτα από 20χρονηπαραμονή στο Παρίσι. Εκεί συναντά συγγενείς, ξαναθυμάται αυτούς που έχουν φύγει για πάντα, ανακαλεί τον παιδικό του εαυτό και ξαναζεί τα δραματικά γεγονότα που τον σημάδεψαν. Με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρη Καταλειφό και Υβόννη Μαλτέζου.

Αφιερώματα
100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Εώς τις 24 Νοεμβρίου, στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη και το Σινέ Φιλίπ,  η ιστορική στιγμή της μεξικάνικου έθνους όπως καταγράφηκε στον κινηματογράφο. Υπό την αιγίδα της μεξικάνικης πρεσβείας.

ΕΡΙΚ ΡΟΜΕΡ
21 ταινίες του μεγάλου γάλλου δημιουργού, σε ένα μοναδικό αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο), εώς τις 24 Νοεμβρίου.