Η συγγραφέας Κατερίνα Βόγλη στα social media

Η Κατερίνα Βόγλη, παρότι σπούδασε Οικονομία και Διοίκηση Επιχειρήσεων και εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος επί μια δεκαπενταετία στράφηκε, από νωρίς, στη μεγάλη της αγάπη που είναι η γραφή. Εκτός από τα δυο βιβλία της “Τα μάτια του Δάσους” και τις “12 Σταγόνες” που πρόσφατα κυκλοφόρησαν- αμφότερα από τις εκδόσεις PUBBUH, η συγγραφέας διατηρεί την ιστοσελίδα katerinaoeiropagida και επίσημη σελίδα στο www.facebook.com/author.kv/. Σε συνεντεύξεις της η ίδια έχει δηλώσει πως η ιδιότητα που τελικά την εκφράζει είναι αυτή της συγγραφέως και όχι της επιστήμης που έχει σπουδάσει.



«Η ιδιότητα του συγγραφέα πάντα υπερτερεί, εξάλλου για να μπορεί κάποιος να ακουμπάει τις ποιο βαθιές στοιβάδες του αναγνώστη, πρέπει να μπορεί η πένα του να είναι πολύπλευρη, να έχει την ιδιότητα της ποικιλομορφίας. Να αντέχει την διαφορετικότητα αλλά και να έχει την πλήρη προσαρμογή στη ροή της φαντασίας. Έτσι ώστε να τροφοδοτεί μέσα σε λέξεις και εικόνες τα αμπάρια της ψυχής τους, να ακουμπάει αέρινα τα μονοπάτια της φαντασίας τους και να περνάει τα νοήματα που σαν διάφανοι ιστοί θα κάνουν τα μάτια τους να λάμπουν . Ναι όλο αυτό απορρέει από την ιδιότητα του χαρακτήρα του δημιουργού, ίσως γι αυτό και η ιδιότητα που νικάει σε μένα είναι η ιδιότητα της συγγραφέως και όχι της επιστήμης που έχω σπουδάσει», έχει πει χαρακτηριστικά. 


Η παρουσία της Κατερίνας Βόγλη είναι έντονη στα social media και συχνά μοιράζεται με το κοινό της, σκέψεις, ιδέες και κείμενα της. Δείτε παρακάτω δύο ποιήματα της που κατάφεραν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον όσων την ακολουθούν πιστά στο διαδίκτυο:


«Λίμνες από τα αποστάγματα των ωκεανών…


Δημιούργησα μεγάλες λίμνες από αποστάγματα των θαλασσών που τα παραμύθια ζωντανεύουν…
Μέσα στα ακίνητα νερά τους …άφησα την «Περιπέτεια» να ζει…
Εκείνη στην αρχή δε σάλευε… δε μιλούσε… μόνο επάνω στα ακίνητα νερά υπήρχε σαν διάφανη χορδή του όλου…
Οι μέρες … μήνες έγιναν … και αφού οι μήνες χρόνια μεστωμένα σαν ζουμερά σταφύλια έγιναν τότε ήρθαν «Οι στιγμές…» και τάραξαν τα νερά της λίμνης…
Η «Περιπέτεια» αφού πρώτα την ισορροπία της πάνω στα νερά βρήκε ξανά… άρχισε να σαλεύει… να μιλάει… να ζει…
Πάνω σε πούπουλα των ηδονών να ξεκουράζεται…

Μέσα σε κύματα των χρωμάτων των ματιών να πλένεται…
Δίπλα σε ηλιαχτίδες των άηχων όρκων να ξαποσταίνει…
Γεύση να αποκτά κάθε φορά που η εκδρομή της αλήθειας της τα νερά της λίμνης τρικυμιά έκαναν…
Διαμαντένια πανωφόρια να ντύνουν το κορμί της από χάδια της ένωσης του τέλειου …
Σταλακτίτες από χρυσές σταγόνες να διακοσμούν τα απόκρυφα σημεία της, αυτά που μαρτυρούσαν την ιδιαιτερότητα της στιγμής της… με το κάψιμο των ηφαιστείων που ξύπναγε το είναι της ψυχής της… και εκεί που το λάγγεμα του φεγγαριού τα φιλιά του έρωτα πνοή έκαναν… εκείνη να ζει… Κάθε κύτταρο της επιδερμίδας της να λάμπει σαν μικρές αχτίνες από τα χρυσάφια του έρωτα…

Δημιούργησα μεγάλες λίμνες από αποστάγματα των θαλασσών που τα παραμύθια ζωντανεύουν…
Μέσα στα ακίνητα νερά τους …άφησα την « Περιπέτεια» να ζει…
Μα σαν η περιπέτεια … τον έρωτα συνάντησε… εκείνη… άρχισε να ζει…
Έτσι απλώς …να ζει…

Κατερίνα Βόγλη».



«Θέλω να γίνω η ρυτίδα του προσώπου σου…


Ναι μωρό μου , σαν αόρατο δίχτυ να στεφανώσω τις στοιβάδες της επιδερμίδας σου…
Μέσα στα αυλάκια των χειλιών σου να κουρνιάζω και εκεί που το φως των ματιών σου αστράφτει σαν ωκεανός του καλοκαιριού να γίνω το πλέγμα που θα σφραγίζει τη στιγμή του θέλω σου…
Μέσα στους διάφανους καθρέφτες που κάθε πρωί το πρόσωπο σου θα κοιτάς… εμένα να αντικρίζεις…
Μέσα στη ρυτίδα σου να χάνεσαι…
Φωτιά… να καίει το στέρνο σου …
Δίψα …να κυριαρχεί τον οισοφάγο σου…
Λιγοθυμιά… να κυβερνά την ανάσα σου…
Ανατριχίλα… να ξεσκίζει την ραχοκοκαλιά σου…
Προσμονή… να διακατέχει το μυαλό σου…
Ιδρώτας… να ηλεκτρίζει το είναι της ψυχής σου…
Δάκρυ… να χαϊδεύει την άκρη των ματιών σου … και εγώ εκεί να είμαι η ρυτίδα του προσώπου σου…
Να φεύγουν τα χρόνια της νιότης σου και η ρυτίδα σαν παράσημο σου να λάμπει …όπως όταν τα αστέρια ντύνουν τα μάτια των θνητών κάθε βράδυ…
Σαν νεράιδα των ονειρικών μονοπατιών να κυματίζω σε κάθε βλέμμα σου όπως όταν τα κοχύλια των απύθμενων ζωών αντέχουν να αντικρίζουν τις αχτίνες του φεγγαριού…
Θέλω να γίνω η ρυτίδα του προσώπου σου…
Έτσι απλώς μωρό μου… η ρυτίδα του προσώπου σου…


Κατερίνα Βόγλη».