( * ) Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες (δείτε το trailer)

Για τις ταινίες  θα έπρεπε τελικά να ισχύει αυτό που  ισχύει και για τα προφυλακτικά. Η αναγραφή της μίας και μόνο χρήσης, εφ’ όσον στην περίπτωση ξεχειλωμένης, τρύπιας κι ανέμπνευστης επαναχρησιμοποίησης, χάνεται ο σκοπός του προϊόντος.  Πόσο μάλλον, όταν ένα από τα βασικά ατού του μακελάρη Φρέντι Κρούγκερ, είναι το υλικό του λατέξ από το οποίο κατασκευάζεται η μάσκα του καμένου προσώπου του, υλικό παρόμοιο με αυτό της μέσης καπότας που εφαρμοσμένο πάνω στο πρόσωπο του Τζέικ Ερλ Χάλεϊ σε κάνει να νοσταλγείς τον Ρόμπερτ Ίνγκλαντ. Όχι γιατί ο Χάλεϊ είναι κακός ηθοποιός. Ούτε επειδή έχω κολλήσει στα δικά μου μεγαλώματα της δεκαετίας του 80 με τον πρωτότυπο «Εφιάλτη» του Γουές Κρέιβεν. Απλά, απλούστατα, επειδή αυτός εδώ ο «Εφιάλτης» δεν καταφέρνει σχεδόν στιγμή να σε εμποδίσει από τον ύπνο τον μακάριο. Δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο (με εξαίρεση το υψηλότερο μπάτζετ, την τεχνολογική ντίτζιταλ εξέλιξη και ένα και έτσι και γιουβέτσι υπόβαθρο στην ιστορία του Φρέντι), παρά αναμασά ιδέες που έχουν χρησιμοποιηθεί στους 6  με  7 προηγούμενους εφιάλτες. Διαθέτει μια εντελώς άχαρη πρωταγωνιστική ομάδα θυμάτων, για τα χαστούκια κανονικά όμως. Επιχειρεί αδέξια να γυρίσει στα γεννητούρια του Φρέντι, όταν ήταν ακόμα φοβιστικά κακός και όχι ένα σαδιστικό καρτούν. Με αποτέλεσμα, να τον μετατρέπει σε πιθηκόμορφο μπάρμπεκιου με πραγματικά ενοχλητική φωνή, και να του στερεί το χαρακτήρα του φονικού σόουμαν.  Δεν είναι τυχαίο νομίζω, πως από όλα τα ριμέικ που έγιναν από την εταιρεία Platinum, σε θρυλικές ταινίες τρόμου των δεκαετιών του 70 και του 80 («Παρασκευή και 13», «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι») αυτό εδώ είναι με διαφορά το πιο αποτυχημένο. Γιατί στις προηγούμενες ταινίες, η τεχνολογική βελτίωση απέναντι στην αρχική φτήνια και ο φόρος τιμής στην τρασιά του πρωτότυπου υλικού, μια χαρά λειτούργησε σαν ρετρό χαβαλές στο σήμερα. Ο «Εφιάλτης» του Κρέιβεν όμως, ήταν από την αρχή, μια πολύ πιο μοντέρνα, σοφιστικέ, παιχνιδιάρικη και δουλεμένη υπόθεση από τον υπόλοιπο σορό του φανταστικού. Που στην αναβίωση του, μοιάζει σαν να μη διαφέρει σε τίποτα, από τη μέση εφηβική ταινία τρόμου,  κι αυτό για να το καταφέρεις, χρειάζεται να έχεις πιστοποιημένη απουσία ταλέντου.

Σκηνοθεσία: Σάμιουελ Μπάγερ. Σενάριο : Γουέσλι Στρικ και  Έρικ Χάιζερερ (βασισμένο στην ομότιτλη ταινία του 1984). Με τους: Τζέικ Ερλ Χάλεϊ, Κάιλ Γκάλνερ, Ρούνι Μάρα.

Θρίλερ τρόμου και  φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 1 ώρα και 35 λεπτά.